ตอนนี้ชีวิตผมเหมื่อสุดๆเลยครับ ผมหมดกำลังใจที่จะทำอะไรซักอย่างให้ชีวิตมันประสบความสำเร็จ เช่นมีบ้าน มีรถ มีเงินเยอะๆ
ผมเรียนจบ ปวส.เกรดเฉลีย 3.81 ผมไม่ได้เรียนเก่งเลยนะครับ ผมแค่พยามเข้าเรียน + มุ่งมั่นมากๆเอา ในสายตาคนอื่นผมอาจจะเรียนดีแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมภูมิใจหรอกครับเพราะถึงผมจะได้เกรดดีก็ไม่มีใครยินดีอะไรกับผม ผมเป็นพวกไม่เข้าสังคมไม่คบเพื่อน วันๆเอาแต่ยกเวท เล่นเกม ทำสิ่งที่ชอบไปวันๆ จนวันนึงเรียนจบได้โอกาสทำงาน ผมก็ตั้งใจ ตั้งมั่นอย่างเต็มที่ว่าจะทำงานจนประสบความสำเร็จ มีบ้าน มีรถ ตอบแทนพ่อแม่ ถึงกับเขียนความฝันลงในกระดาษแล้วเอาแปะผนังห้องเอาไว้จะได้เห็นทุกวัน สังคมในที่ทำงานดีมากๆเลยครับคนในออฟฟิตชื่นชอบผมและเอนดูผมสุดๆ เพราะผมมีความมุ่งมั่นตั้งใจมาทุกวัน แต่งตัวเนียบ แต่พอผมทำงานไปสัก 1 เดือน ผมไม่ได้ค่าตอบแทนอะไรจากบริษัทเลยเพราะผมขายได้ไม่ถึงยอด(เรียกว่าขายไม่ได้เลยตางหาก) คือ บริษัทที่ผมไปทำงานมันไม่มีเงินเดือนนะครับ รายได้ส่วนใหญ่มาจากค่าคอมมิชชั่นล้วนๆ หลายๆคนในบ้านเตือนผมตลอดว่าไม่ควรทำงานแบบนี้ แต่ในใจผมมันบอกว่า คนอื่นทำได้ แล้วทำไมเราจะทำไม่ได้ ผมเลยลุยไปเลย เรียนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับงาน ลงมือทำมันให้หมด แต่ก็ติดปัญหาคือ คอนเนคชั่นผมน้อยมากๆเพราะพึงจบใหม่กว่าจะมีทักษะการขาย กว่าจะมีคอนเนคชั่นทุกอย่างมันต้องใช้เวลา สุดท้ายผมก็ต้องออกจากงานไป โดยมีโอกาสได้ทำงานแค่ 1 เดือนกับอีก 10 วันเท่านั้น ในใจผมเชื่อสุดใจว่าถ้าผมตั้งใจทำงานนี้และเรียนรู้พัฒนาตัวเองตลอดเวลาผมจะมีรายได้ที่มั่นคงและมหาสารจากงานนี้แน่นอน ผมรู้ดีว่าช่วงแรกๆของอาชีพมันจะยังขายไม่ค่อยได้ แต่ถ้าเราตั้งใจมุ่งมั่นก็สำเร็จได้เหมือนตอนที่ผมตั้งใจเรียนจนเกรดค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆนั่นแหละ แต่ยังไงค่ากินค่าอยู่ผมยังต้องพึ่งเงินของพ่อแม่อยู่เลยเพราะพึ่งได้งานนี้เป็นงานแรกของชีวิตเลยตกลงกับพ่อแม่ว่าจะขอให้พ่อแม่ช่วยส่งเงินให้ใช้เดือนแรกส่วนเดื่อนต่อๆไปผมจะรับผิดชอบเอง พอเอาเข้าจริงผมก็ต้องยอมถอยออกมาจากอาชีพกลับมาอยู่บ้านกับพ่อแม่ ตอนนี้ก็อยู่ว่างๆมา 3-4 วันแล้วผมยังไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตนี้ดี มันน้อยใจ มันเฟลไปหมด ทำไมผมถึงไม่หาประสบการ์ณในวัยเรียนให้มากๆ ไม่น่าตั้งใจเรียนอย่างเดียวเลย ทำไม่ถึงใช้ชีติจริงไม่ดีเหมือนตอนเรียน เห้อ ถ้าย้อนเวลากลับไปในวัยเรียนผมจะ เรียนไปทำงานไปถึงจะเหนือยแต่ก็จบมาเอาตัวรอดในวัยทำงานได้เพราะมีทักษะชีวิตหลายด้าน ตัวผมในปัจจุบันพูดก็ไม่เก่ง สังคมก็ไม่เข้า ประสบการ์ณทำงานไม่ถึงปี ความฝันที่ผมอยากทำมันก็ห่างไกลเหลือเกิน ไม่มีใครสนับสนุนอยากได้อะไรก็ไม่ได้ โตเป็น...แล้วยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลยสักอย่าง แบบนี้เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นกับพ่อแม่แล้วจะดูแลท่านยังไง ตัวเองยังเอ่ตัวเองไม่รอดเลย ยิ่งคิดยิ่งสมเพชตัวเอง สิ่งที่ควรทำในตอนนี้ผมเข้าใจละ ตอนนี้ที่ผมนั่งพิมพ์ทุกตัวอักษรที่ผมนั่งพิมพ์มันลงไปผมก็เข้าใจปัญหาของตัวเองละ มันช่วยได้เยอะจริงๆเวลาเกิดปัญหาในใจแล้วได้เเขียนมันออกมา (เพราะเรื่องแบบนี้มันไม่อยากเล่าให้ใครนินา 55+ เลยมาระบายในนี้ ถึงมีคนอ่านก็ไม่ได้รู้จักผมซะหน่อย) ใครที่อ่านมาถึงตรงนี้ผมยอมรับว่าคุณคือเพื่อนผม คุณเข้าใจความรู้สึกผมแล้ว เชิญคุณพูดแรงๆหรือด่าหนักๆให้ผมสำนึกหน่อยครับ ผมอยากฟังคุณบ้างคิดยังไงกับผมที่เป็นแบบนี้เอาแต่ว่าตัวเอง อยากได้อะไรก็ต้องไม่ยอมแพ้สิ จัดมาเลยครับ ผมจะได้เอาไปพัฒนาตัวเองต่อไม่ต้องเกรงใจครับ คิดซะว่าช่วยกระตุ้นผลักดันเพื่อนมนุษย์ด้วยกันให้มันสู้ต่อไป ขอบคุณมากจริงๆ อ่าาาา โล่งงงงง (แต่งนิยายได้เป็นตอนเลยนะเนี้ย) 55555555
ช่วยด่าผมแรงให้ผมสำนึกทีครับ
ผมเรียนจบ ปวส.เกรดเฉลีย 3.81 ผมไม่ได้เรียนเก่งเลยนะครับ ผมแค่พยามเข้าเรียน + มุ่งมั่นมากๆเอา ในสายตาคนอื่นผมอาจจะเรียนดีแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมภูมิใจหรอกครับเพราะถึงผมจะได้เกรดดีก็ไม่มีใครยินดีอะไรกับผม ผมเป็นพวกไม่เข้าสังคมไม่คบเพื่อน วันๆเอาแต่ยกเวท เล่นเกม ทำสิ่งที่ชอบไปวันๆ จนวันนึงเรียนจบได้โอกาสทำงาน ผมก็ตั้งใจ ตั้งมั่นอย่างเต็มที่ว่าจะทำงานจนประสบความสำเร็จ มีบ้าน มีรถ ตอบแทนพ่อแม่ ถึงกับเขียนความฝันลงในกระดาษแล้วเอาแปะผนังห้องเอาไว้จะได้เห็นทุกวัน สังคมในที่ทำงานดีมากๆเลยครับคนในออฟฟิตชื่นชอบผมและเอนดูผมสุดๆ เพราะผมมีความมุ่งมั่นตั้งใจมาทุกวัน แต่งตัวเนียบ แต่พอผมทำงานไปสัก 1 เดือน ผมไม่ได้ค่าตอบแทนอะไรจากบริษัทเลยเพราะผมขายได้ไม่ถึงยอด(เรียกว่าขายไม่ได้เลยตางหาก) คือ บริษัทที่ผมไปทำงานมันไม่มีเงินเดือนนะครับ รายได้ส่วนใหญ่มาจากค่าคอมมิชชั่นล้วนๆ หลายๆคนในบ้านเตือนผมตลอดว่าไม่ควรทำงานแบบนี้ แต่ในใจผมมันบอกว่า คนอื่นทำได้ แล้วทำไมเราจะทำไม่ได้ ผมเลยลุยไปเลย เรียนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับงาน ลงมือทำมันให้หมด แต่ก็ติดปัญหาคือ คอนเนคชั่นผมน้อยมากๆเพราะพึงจบใหม่กว่าจะมีทักษะการขาย กว่าจะมีคอนเนคชั่นทุกอย่างมันต้องใช้เวลา สุดท้ายผมก็ต้องออกจากงานไป โดยมีโอกาสได้ทำงานแค่ 1 เดือนกับอีก 10 วันเท่านั้น ในใจผมเชื่อสุดใจว่าถ้าผมตั้งใจทำงานนี้และเรียนรู้พัฒนาตัวเองตลอดเวลาผมจะมีรายได้ที่มั่นคงและมหาสารจากงานนี้แน่นอน ผมรู้ดีว่าช่วงแรกๆของอาชีพมันจะยังขายไม่ค่อยได้ แต่ถ้าเราตั้งใจมุ่งมั่นก็สำเร็จได้เหมือนตอนที่ผมตั้งใจเรียนจนเกรดค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆนั่นแหละ แต่ยังไงค่ากินค่าอยู่ผมยังต้องพึ่งเงินของพ่อแม่อยู่เลยเพราะพึ่งได้งานนี้เป็นงานแรกของชีวิตเลยตกลงกับพ่อแม่ว่าจะขอให้พ่อแม่ช่วยส่งเงินให้ใช้เดือนแรกส่วนเดื่อนต่อๆไปผมจะรับผิดชอบเอง พอเอาเข้าจริงผมก็ต้องยอมถอยออกมาจากอาชีพกลับมาอยู่บ้านกับพ่อแม่ ตอนนี้ก็อยู่ว่างๆมา 3-4 วันแล้วผมยังไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตนี้ดี มันน้อยใจ มันเฟลไปหมด ทำไมผมถึงไม่หาประสบการ์ณในวัยเรียนให้มากๆ ไม่น่าตั้งใจเรียนอย่างเดียวเลย ทำไม่ถึงใช้ชีติจริงไม่ดีเหมือนตอนเรียน เห้อ ถ้าย้อนเวลากลับไปในวัยเรียนผมจะ เรียนไปทำงานไปถึงจะเหนือยแต่ก็จบมาเอาตัวรอดในวัยทำงานได้เพราะมีทักษะชีวิตหลายด้าน ตัวผมในปัจจุบันพูดก็ไม่เก่ง สังคมก็ไม่เข้า ประสบการ์ณทำงานไม่ถึงปี ความฝันที่ผมอยากทำมันก็ห่างไกลเหลือเกิน ไม่มีใครสนับสนุนอยากได้อะไรก็ไม่ได้ โตเป็น...แล้วยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลยสักอย่าง แบบนี้เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นกับพ่อแม่แล้วจะดูแลท่านยังไง ตัวเองยังเอ่ตัวเองไม่รอดเลย ยิ่งคิดยิ่งสมเพชตัวเอง สิ่งที่ควรทำในตอนนี้ผมเข้าใจละ ตอนนี้ที่ผมนั่งพิมพ์ทุกตัวอักษรที่ผมนั่งพิมพ์มันลงไปผมก็เข้าใจปัญหาของตัวเองละ มันช่วยได้เยอะจริงๆเวลาเกิดปัญหาในใจแล้วได้เเขียนมันออกมา (เพราะเรื่องแบบนี้มันไม่อยากเล่าให้ใครนินา 55+ เลยมาระบายในนี้ ถึงมีคนอ่านก็ไม่ได้รู้จักผมซะหน่อย) ใครที่อ่านมาถึงตรงนี้ผมยอมรับว่าคุณคือเพื่อนผม คุณเข้าใจความรู้สึกผมแล้ว เชิญคุณพูดแรงๆหรือด่าหนักๆให้ผมสำนึกหน่อยครับ ผมอยากฟังคุณบ้างคิดยังไงกับผมที่เป็นแบบนี้เอาแต่ว่าตัวเอง อยากได้อะไรก็ต้องไม่ยอมแพ้สิ จัดมาเลยครับ ผมจะได้เอาไปพัฒนาตัวเองต่อไม่ต้องเกรงใจครับ คิดซะว่าช่วยกระตุ้นผลักดันเพื่อนมนุษย์ด้วยกันให้มันสู้ต่อไป ขอบคุณมากจริงๆ อ่าาาา โล่งงงงง (แต่งนิยายได้เป็นตอนเลยนะเนี้ย) 55555555