บางครั้งเวลามีปัญหาเราจะสนใจความรู้สึกตัวเอง ว่าเราเจ็บปวด เราเศร้า เราเหงา เราผิดหวัง จนอาจจะปลีกตัวเองออกมา
สิ่งที่คนอื่นทำมันทำร้ายเรา แล้วเรารู้สึกว่ามันเป็นความผิดที่ยิ่งใหญ่ แล้วอาจไม่ได้สนใจว่าตัวเองก็อาจจะทำผิดอะไรกับเขามาบ้างเหมือนกัน
คุณว่าคุณเคยทำแบบนี้กันบ้างไหม
1. คุณให้เวลาตัวเองตกตะกอนความคิดก่อนตัดสินใจ
หรือว่า
ก่อนทำอะไรมากน้อยแค่ไหน
คำกล่าวที่ว่า
ความผิดของคนอื่นใหญ่เท่าภูเขา …แต่…ความผิดของเราเล็กเท่าเส้นผม
คุณว่า
มันจริงมากน้อยแค่ไหน
2. คุณมีวิธีคิดหรือทำอย่างไรให้เราเป็นคนที่แฟร์กับคนอื่น
ไม่ให้ตัวเราเป็นฝ่ายทำร้ายคนอื่นซะเอง
พี่คนหนึ่งเล่าปรัชญาให้เราฟัง แล้วมันฟังดูดี เลยจดมาค่ะ แต่เราน่าจะฟังผิด
คำว่า "ขน" น่าจะเป็น "ผม" นะคะ
ที่ว่า “ความผิดคนอื่นเท่าขุนเขา ความผิดตัวเราเท่าเส้นขน” คุณเห็นด้วยมั้ยคะ เราทำแบบนี้กับความสัมพันธ์กันโดยไม่รู้ไหม
สิ่งที่คนอื่นทำมันทำร้ายเรา แล้วเรารู้สึกว่ามันเป็นความผิดที่ยิ่งใหญ่ แล้วอาจไม่ได้สนใจว่าตัวเองก็อาจจะทำผิดอะไรกับเขามาบ้างเหมือนกัน