ไม่น่าทำตัวโตเกินไวเลย

พอโตจริงๆถึงรู้ว่าชีวิตไม่เหมือนที่คิดเลยตอนนี้เราพึ่งอายุ18แต่จำเป็นต้องมาทำงานและเรียนต่อที่กรุงเทพตอนเด็กคิดมาตลอดว่าอยากรีบเรียนให้จบแล้วทำงานจะได้มีเงินมีเวลาแค่พอเอาเข้าจริงไม่ใช่อย่างที่คิดเลยจริงๆพอเอาเข้าจริงชีวิตน่าเศร้ามากนี้ขนาดอายุแค่18อยู่นะยังไม่ทันโตเลยก็เริ่มรู้สึกว่าปัญหามันเยอะไปหมดเลยไม่อยากไปอยู่กรุงเทพแล้วอยากกลับมาอยู่บ้านไม่อยากไกลบ้านเลยทำไมตอนนั้นถึงดิ้นรนที่จะออกจากบ้านก็ไม่รู้ไม่อยากโตจริงๆทำไมตอนนั้นถึงคิดโตแล้วจะสบายนะอะไรทำให้คิดงั้นเนี่ย555พึ่งเข้าใจเนี่ยว่าทำไมผู้ใหญ่เค้าถึงบอกว่าเป็นเด็กอ่ะดีแล้วพึ่งเข้าใจก็วันนี้แหละแต่ทำไงได้อ่ะจะกลับไปเป็นเด็กก็ไม่ได้แล้ว

ทำไมตอนนั้นถึงไม่เชื่อฟังที่ผู้ใหญ่พูดนะ(บางเรื่องถ้าเชื่อบ้างก็น่าจะดีกว่าตอนนี้)

ทำไมตอนนั้นไม่ตอนนั้นถึงอยากออกจากบ้านนะ(อาจจะเป็นเพราะตอนเด็กอยู่แต่บ้านหรือป่าวเลยอยากออกไปอยู่ข้างนอก)

ทำไมตอนนั้นถึงคิดว่าโตแล้วจะสบาย(อาจจะเป็นเพราะผู้ใหญ่ไม่เคยให้เรารับรู้ปัญหาที่เค้าเจอหรือป่าว)

ทำไมตอนนั้นถึงคิดว่าเราจะเข้มแข็งได้(อาจเป็นเพราะตอนนั้นเรายังไม่เคยเจอปัญหาจริงๆหรือป่าว)

ทำไมถึงคิดถึงตอนนั้นแล้วมีความสุขจัง(เป็นเพราะตอนนี้เราทุกข์หรือป่าว)

ทำไมถึงต้องเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย(ก็เป็นคนเลือกเองตอนยังคิดว่าโลกนี้สวยและใจดีกับเราไง)

ในหัวมีแต่คำว่าทำไมไปหมดเลย

ทำไมนะทำไมถึงไม่เหมือนที่คิดไว้เลยทำไมถึงเป็นแบบนี้สับสนไปหมดเลยทำไมทำไมอ่ะทำไมว่ะทำไมถึงเป็นงี้อ่ะเห้ออออ

ขอระบายก่อนเดี๋ยวมาลบทีหลังตอนเริ่มหายสับสนล่ะกัน