สังคมประนามที่กลัวลูกเป็นโควิด

พี่สาวเราเป็นแม่ลูกอ่อนค่ะ แล้วก็ทำงานบริษัทไปพร้อมกันด้วย 

เรื่องมีอยู่ว่าลูกเขาป่วยเป็นไข้สูงเลยต้องเข้า รพ ต้องเจาะสายน้ำเกลือ ซึ่งน้องกลัว ผวา งอแง หนักมาก กลัวพยาบาลถึงขั้นกรี๊ดไปเลย ไม่ยอมกินอะไร กลับมาบ้านคือซูบ แล้วก็เป็นอย่างนั้นไปเกือบเดือน

ตอนนั้นมีเรากับพี่สาวที่เฝ้าลูกอยู่ด้วยกันที่ รพ

คือไม่ได้นอนทั้งคืนเป็นอาทิตย์ แล้วพี่สาวต้องลางาน(ที่กำลังมีปัญหาอยู่) ทำให้งานก็ชะงัก แล้วก็ยิ่งมีปัญหาลามไปถึงเรื่องเพื่อนร่วมงานอีก

ส่วนสามีก็ติดงานไม่ได้มาช่วยเฝ้า ไม่รู้ ไม่เคยเห็นว่าลูกต้องเจ็บ และคนเฝ้าต้องเหนื่อยยังงัย

ทำให้พี่สาวเข็ดขยาดกับเรื่องนี้มาก 

ปัญหาคือ

ญาติสามีมาที่บ้านช่วงที่พี่สาวไม่อยู่ มาเล่น มาอุ้ม บางคนใส่หน้ากาก บางคนไม่ใส่ เราเลยยุให้ พี่สาวchat face ไปบอกญาติสามีคนที่สนิทกันว่าห่วงลูกติดโควิด ทักแค่นี้จริงๆเราก็เห็นอยู่ ญาติก็ไปบอกคนอื่นให้ แล้วคือพวกเขาโกรธมาก บอกว่าเวอร์ ไม่มีมารยาท ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ บอกว่าพี่สาวเราเองก็ทำงานบริการน่ากลัวกว่าพวกเขาอีก(แต่พี่สาวเราคือแม่นะ มันจำเป็น) คือไม่ได้พูดแค่คนเดียวแต่พูดหลายคน พี่สาวเราก็เครียดมาก ส่วนตัวเราก็คิดเหมือนพี่สาวนะ ก็กอดคอเข้าใจกันอยู่2คน และเริ่มสับสนในความคิดตัวเองกันว่าเราคิดผิดปกติกันเองรึป่าว

เราคิดว่าคงต้องปรับความคิดของตัวเองบ้าง แต่ก็ยังหาเหตุผลที่ทำให้รู้สึกยอมรับไม่ได้ เลยยังไม่move on จากความคิดแบบเดิมซักที 

มีใครมีแนวคิดดีๆ แชร์บ้างไหมคะ