ทำยังไงให้รักแม่ปากเราบอกรักแต่ในใจก็ครึ่งๆกลางๆแต่ก็รู้สึกเป็นห่วงแม่

ผมรู้ว่าแม่ลำบากแค่ไหนตอนเด็กๆผมไม่ได้มีครอบครัวที่มีการเงินดีพออยู่พอกินตั้งแต่จำความได้ตอนเกิดก็ไม่เคยเจอแม่ตอนเด็กมีแค่เบอร์โทรไปหาทางตู้โทรศัพท์แต่ผมจำไม่ได้ว่าเจอเค้าครั้งแรกตอนไหนแต่น่าจะประมาณตอนอนุบาล2,3มั้งตอนเด็กแม่ผมไปทำงานต่างจังหวัดผมโทรหาเค้าน่าจะบ่อยอยู่เพราะตอนนั้นผมได้ตังค์10บาทผมก็เอาไปหยอดตู้โทรพอพอป.2จากที่อยู่กับยายแม่ก็พามาอยู่ด้วยแล้วพอเริ่มม.ตั้งแต่ผมเข้าสังคมเพื่อนเที่ยวดึกดูดบุหรี่และอื่นๆผมรู้สึกว่าผมเป็นห่วงเค้าแต่ไม่ได้โหยหาเค้าเหมือนตอนเด็กเพราะตอนที่เค้าพามาอยู่ด้วยเค้าก็อยู่กับผมบ้างทำงานบ้างส่วนใหญ่เเม่ผมทำงานต่างจังหวัดผมก็สนิทกับนะแต่พอผมได้อยู่ในสังคมเพื่อนผมเริ่มทำตามใจตัวเองมากเค้าบอกให้กลับบ้านผมก็จะบอกเดียวกลับแล้วแม่แล้วก็นั่งต่อจนกว่าเค้าจะพูดแบบเด็ดขาดผมรู้ว่าเเม่รักผมแต่เรียนผมก็ไม่เอาชกต่อยสร้างแต่เรื่องให้เค้าจนล่าสุดผมโดนไล่ออกจากรรผมไม่รู้จะเอาอะไรสู้หน้าเค้าคือแบบมันคงเป็นรอบที่100กว่าแล้วมั้งไม่ก็ประมาณ50-60กว่าที่ผมทำเเม่เสียใจหรือผิดหวังผมอยากเป็นลูกที่ดีกว่านี้แต่ผมทำได้วัน2วันก็เหมือนเดิมผมรู้ตัวเองผมอยากจะเปลี่ยนตัวเองแต่มันอยู่ในหัววันสองวันสามแต่ไม่ถึงอาทิตย์ผมก็ทำเหมือนเดิมผมขี้เกียจไม่เอาไหนห่วยแตกผมอยากรู้ต้องทำยังไงให้คิดได้ให้ผมทำให้เค้าภูมิในตัวผมสักครั้งครั้งเดียวในชีวิตก็ดีผมแค่อยากตอบแทนเค้าบ้างจริงๆเรื่องมันยาวกว่านี้แต่ผมไม่รู้จะพิมยังไงเดียวคนอ่านเรียงTime lineเพราะผมชอบเขียนวนไปวนมาเอาตรงๆคือผมอยากคิดแล้วให้มันอยู่ในหัวตลอดเวลาเผื่อที่ผมจะทำมันได้ตลอดไม่คล้อยตามกับสิ่งเร้า