ขอเเค่คนที่เรารักมีความสุขก็พอเเล้ว

คือผมเป็นคนที่เคยใช้คำนี้บ่อยมาก ทุกครั้งที่มีคนถามว่า ทำไมไม่มีเเฟนสักที 
ผมก็มักจะบอกว่า ก็มันไม่มีให้ทำไง เเล้วผมก็บอกว่า จริงๆก็มีคนที่ชอบที่รักเเหละ 
เเต่ไม่ได้อยากครอบครองขนาดนั่น ขอเเค่เขามีความสุขก็พอเเม้ไม่ได้มาจากเรา 
เพื่อนผมก็บอกว่า ขี้เเพ้วะ ไม่ลองก่อนวะ ไม่พยายามวะ 
ผมเลยบอกไปว่า กลัวเขาจากไป ทั้งๆที่ทุกความสัมพันธ์ที่ผ่านมา 
ตัวเองก็รู้ ว่าทุกอย่างพบเจอ สุดท้ายเเล้วก็ต้องจากกัน 
(เหตุผลหลักๆเลย คือคิดว่าไม่ดีพอ ไม่คู่ควร)
จนผมมาคิดว่า กูมีความสุข เพราะเห็นคนที่ตัวเองชอบ 
คนที่ตัวเองรัก มีความสุขก็พอ เเม้ไม่ได้มาจากเรา 
มันเรียกว่าความรัก ความสุข จริงหรอวะ หรือ เเค่หลอกตัวเอง 
เพราะกลัวที่จะต้องจากกับใครไป