สุดท้ายแล้ว ผมจะก้าวผ่านความรักที่ผิดหวังครั้งนี้ไปได้ยังไงครับ (ช+ช)

ผมเป็นเกย์โบทรุกที่ป่วยเป็นแพนิคและคบกับแฟนมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยจนถึงตอนทำงาน รวมเป็นระยะเวลา 5-6 ปีได้ครับ ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา เรารักกันดีมาก ๆ ต่างฝ่ายต่างช่วยเหลือซึ่งกันและกันมาโดยตลอด ในวันที่ผมป่วยและเกิดอาการแพนิคก็จะมีเขาคนนี้คอยดูแลเสมอมา (อาการแพนิคที่เป็นมาตั้งแต่สมัยมหาลัยก็หายไป จนวันที่ผมได้ไปทำงานก็กลับมาเป็นโรคเดิมอีกครั้งจนถึงทุกวันนี้)  ทั้งนี้ในวันที่เราทั้งสองทะเลาะกัน เราก็ต่างให้อภัยกันและขอโทษซึ่งกันและกัน ในวันที่เขาไม่สบายใจ ผมก็คอยปลอบและกอดให้กำลังใจอยู่ไม่ห่าง เป็นแบบนี้มาเรื่อย ๆ จนเขาบอกเลิกผมครั้งหนึ่ง แต่ผมก็ง้อและได้กลับมาคบกันเหมือนเดิม เมื่อถึงช่วงที่ผมต้องกลับมาทำภารกิจที่บ้านเกิดเป็นเวลา 4 เดือน (ซึ่งยังไม่ผ่าน 4 เดือนดี เพิ่งผ่านมาได้ 2 เดือนเศษ) ก็เป็นเหตุให้ต้องไม่ได้อยู่ด้วยกัน ระหว่างนี้มีทะเลาะกันบ้างเพียงครั้งสองครั้ง จนมาทะเลาะครั้งล่าสุด เขาก็ได้บอกเลิกผมไป และบอกกับผมว่าขอเป็นพี่น้องกัน เหตุเพราะเขาอยากมีชีวิตส่วนตัว เขาเหนื่อยจากงานมาก ๆ จนไม่มีเวลาพักผ่อนเพื่อดูหนัง และเขาก็ได้บอกว่าเขาก็รู้สึกรักผม เพียงแต่ไม่ได้รักเท่าเดิม และยังมีเยื่อใยให้ผมอยู่ แต่ตอนนี้ไม่สามารถกลับมาคบกันในฐานะแฟนได้และตัวเขานั้นก็ยังไม่ได้มีใครใหม่ ผมจึงบอกเขาไปว่าขอให้เขาได้ทบทวนถึงสิ่งดี ๆ ที่เคยผ่านด้วยกันมาในช่วงที่ห่างกันเดือนกว่า ๆ นี้ เผื่อว่าจะได้กลับมาคบกันใหม่ เขาจึงตอบผมกลับมาว่าในตอนนี้จึงให้สถานะเป็นแค่พี่น้องกับผม

เมื่อผมฟังเขาพูดเช่นนี้ ในความรู้สึกลึก ๆ  ของผมมันใจสลายมาก ผมไม่กล้าคาดหวังว่าเขาจะกลับมา แต่ผมก็ไม่กล้าตัดใจและยังคงทำใจไม่ได้ หากเป็นพี่ ๆ น้อง ๆ ในพันทิป คิดว่า ผมควรรอต่อไปแบบมีความหวัง หรือ ผมควรตัดใจไปเลย แล้วค่อยเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนดีครับ

ผมยอมรับว่าตอนนี้สภาพจิตใจแย่มาก ถึงขั้นไม่อยากกินข้าว ไม่อยากเจอใคร และไม่อยากทำอะไรเลยครับ