เราอยากรัว่าเราเป็นแฟนที่พอรึยัง เราเสียสละความสุขของตัวเองเพื่อให้เขาได้มีความสุขกับทุกสิ่งที่ทำถึงเราจะไม่โอเคแต่เราก็ไม่พูดเก็บมันไว้แล้วร้องไห้คนเดียว เพื่อให้ชีวิตคู่มันไปได้ดี เรากับแฟนเคยสันยากันไว่ว่าจะไปเที่ยวผับบาร์ดลางคืนแต่วนนึงเขาก็มาขอไปซึ่งเราไม่โอเคและขอไม่ให้ไปเขายอม จนเราเองรู้สึกเป็นตัวถ่วงในชีวิตเขาเขาเคยอิสระมาก่อนวันนึงต้องมาติดอยู่กับเรา เรารู้สึกผิดแต่ก็ทพใจปล่อยเขาไปไม่ได้กลัวจะเกิดเรื่องผิดพลาดแล้วรับไม่ได้ แต่วันนึงเขาก็พยายามมาขออีกครั้งครั้งนี้เราตัดสินใจปล่อยเขาไปบ้าง แต่ใจเราคือไม่ไหวมันอดน้อยใจร้องไห้กับตัวเองทั้งวันไม่อยากพูดกับเขาอยากให้เขามีความสุขเวลาอยู่กับเราไม่อยากให้เขาไม่สบายใจเพราะทุกครั้งที่พูดเราจะทะเลาะกันเสมอ เรียกว่าเราจำใจปล่อยให้เขาไปทั้งๆเราก็ไม่พร้อมให้เขาไปมันกดดันอยู่ในใจตัวเองตลอดพยายามบอกตัวเองว่าต้องผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้แต่มันยากมากเราเครียดกลวมันจะเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงของเรา
เป็นแฟนที่ดีแต่ไม่เป็นตัวของตัวเอง
เราอยากรัว่าเราเป็นแฟนที่พอรึยัง เราเสียสละความสุขของตัวเองเพื่อให้เขาได้มีความสุขกับทุกสิ่งที่ทำถึงเราจะไม่โอเคแต่เราก็ไม่พูดเก็บมันไว้แล้วร้องไห้คนเดียว เพื่อให้ชีวิตคู่มันไปได้ดี เรากับแฟนเคยสันยากันไว่ว่าจะไปเที่ยวผับบาร์ดลางคืนแต่วนนึงเขาก็มาขอไปซึ่งเราไม่โอเคและขอไม่ให้ไปเขายอม จนเราเองรู้สึกเป็นตัวถ่วงในชีวิตเขาเขาเคยอิสระมาก่อนวันนึงต้องมาติดอยู่กับเรา เรารู้สึกผิดแต่ก็ทพใจปล่อยเขาไปไม่ได้กลัวจะเกิดเรื่องผิดพลาดแล้วรับไม่ได้ แต่วันนึงเขาก็พยายามมาขออีกครั้งครั้งนี้เราตัดสินใจปล่อยเขาไปบ้าง แต่ใจเราคือไม่ไหวมันอดน้อยใจร้องไห้กับตัวเองทั้งวันไม่อยากพูดกับเขาอยากให้เขามีความสุขเวลาอยู่กับเราไม่อยากให้เขาไม่สบายใจเพราะทุกครั้งที่พูดเราจะทะเลาะกันเสมอ เรียกว่าเราจำใจปล่อยให้เขาไปทั้งๆเราก็ไม่พร้อมให้เขาไปมันกดดันอยู่ในใจตัวเองตลอดพยายามบอกตัวเองว่าต้องผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้แต่มันยากมากเราเครียดกลวมันจะเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงของเรา