ควรทำใจเลยใช่มั้ยคะ

คือเราติดโควิด วันแรกที่รู้คืออยู่แต่ในห้องตัวเอง พอวันต่อมาพ่อแม่ให้เราไปอยู่ร.พ. อยู่ประมาณอาทิตย์นึงเลยค่ะ คือพอกลับมาห้องเราแล้วคือพ่อแม่ต้องทำความสะอาดอยู่แล้วแล้วใช่มั้ยคะ แล้วพ่อเราคือเอาผ้าปูที่นอน ผ้าห่มไปซัก แล้วเรามีของหวงของรักเรามันคือผ้านกอ่ะค่ะ(ชื่อผ้าที่เราตั้งเอง-ง่ายๆคือผ้าเน่าที่มันอยู่กับเราตั้งแต่เกิดเลยอ่ะ ถ้าไปค้างที่อื่นเราจะพกไปด้วยตลอดเลย แต่ที่เราไม่พกไปครั้งนี้เพราะคิดว่าแบบไปร.พ.เอาไปคงไม่ดีเท่าไหร่และเราไม่คิดว่าตอนแรกจะได้นอนร.พ.เลยด้วยซ้ำ เราเลยไม่ได้เอาไปด้วย) คือปกติมันก็วางอยู่บนที่นอนอยู่แล้วอ่ะค่ะ แล้วพ่อคงแบบเอาผ้าปูที่นอนกับผ้าห่มไปซักเลย คงจะไม่เห็นผ้านกของเรา พอเรากลับมานะคะเราแบบหาผ้านกเราไม่เจออ่ะค่ะพอถามพ่อกับแม่เขาบอกว่าลองหาให้ดีก่อน แต่พอไปถามอีกรอบ พ่อบอกว่าพ่อไม่รู้ว่ามันคืออะไร พ่อเห็นพ่อเลยเอาผ้านกเราไปทิ้งค่ะ แบบเหมือนไม่รู้ว่ามันคือผ้านกของเราอ่ะค่ะ ทั้งๆที่ก็ตอนอยู่ร.พ.เราโทรคุยถามเรื่องผ้านกอยู่ทุกวันอ่ะ ยังแซวเราเรื่องผ้านกอยู่เลย เห็นก็เคยเห็นแล้ว แล้วกลับมาคือมันไม่มีแล้ว แล้วคือเราพยายามทำใจแล้วที่แบบเออมันไม่เป็นไรหรอก แต่แบบมันก็ทำใจไม่ได้เท่าไหร่ ก็คือนอนร้องไห้หนักมา3วันแล้วอ่ะ มันแบบเสียใจอ่ะแบบเสียใจมากๆอ่ะ คือโคตรคิดถึงผ้านกอ่ะแบบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ละคือช่วงนี้งานกับสอบเยอะจนเราเครียดมันเลยทำให้เราค่อนข้างเซ็นซิทีฟมาก คือไม่ได้อยากเสียใจขนาดนี้แต่อารมณ์มันมาเองค่ะ พยายามทำใจแบบสุดๆแบบที่สุดแล้ว คือมันก็แบบแปลกๆแต่คือแค่อยากพิมพ์ระบายอารมณ์ตัวเองเฉยๆค่ะ55