สวัสดีค่ะ ก็...กระทู้นี้เราตั้งขึ้นมาเพราะอยากเล่าเกี่ยวกับคนที่ชอบ(ในกระทู้นี้ขอเรียกเธอว่าพ.นะคะ) แล้วก็อยากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับเพื่อนๆค่ะ
ขอเล่าย้อนไปตั้งแต่ตอนประถมนะคะ...ช่วงประถมเราเป็นคนค่อนข้างคุยกับคนอื่นยากค่ะ แบบอ่อนไหวง่าย ไม่ค่อยกล้าแสดงออก ทีนี้ด้วยนิสัยขี้อายบวกกับร้องไห้ง่ายในตอนนั้น ทำให้มีเพื่อนอยู่ไม่กี่คน(ตอนนี้นิสัยนั้นหายแล้วกล้าเข้าสังคมมากขึ้น) ในกลุ่มก็จะเป็นกลุ่มวาดรูปอ่านการ์ตูน หนึ่งในนั้นมีพ.อยู่ด้วยค่ะ ตอนนั้นเราเป็นแค่เด็กไร้เดียงสาก็ยังไม่ได้มีความรู้สึกว่าชอบพ.แบบนั้นหรอก แต่สิ่งที่เรามองเกี่ยวกับเธอมาตลอดตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ คือเธอเป็นผู้หญิงที่ใจดี อบอุ่น เป็นพลังบวกให้คนรอบข้าง เราสบายใจที่ได้อยู่กับเธอ ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรมาแค่เห็นรอยยิ้มของเธอก็หายเหนื่อยแล้ว(คลั่งรักไปสินะคะ///////)
ตอนป.5เราโดนเพื่อนในห้องล้อเรื่องที่ชอบเพื่อนคนหนึ่งค่ะ(ตอนนั้นคงไม่ได้ชอบมันจริงหรอก แค่อยากรู้ตามประสาเด็ก555) ถึงคนอื่นจะล้อเล่นกันแต่เรารู้สึกอายมากที่โดนล้อ พ.สังเกตเห็นว่าเราไม่โอเคเลยพูดปกป้องเราแล้วหลังจากนั้นก็ปลอบให้เรารู้สึกดีขึ้น ตั้งแต่วันนั้นเชื่อไว้ใจพ.มากๆ เวลามีเรื่องอะไรก็เล่าให้เธอฟัง และเมื่อเธอมีเรื่องที่กังวลเราก็คอยรับฟัง วันเวลาผ่านไปความรู้สึกมันมากกว่าเพื่อนที่ดี รู้ตัวอีกทีเราก็เป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อซะแล้วค่ะ!! ตอนที่เราเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น ก็รู้ใจตัวเองแล้วว่าชอบเธอ แล้วก็จีบมาตลอด ทำดีด้วย คอยเป็นห่วงเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือหามุขมาจีบ เธอบอกว่าบางทีเวลาคุยกับเราในแชทจะเขิน เลิ่กลั่กไม่รู้เป็นไร เชื่อมั้ยคะเราเจอประโยคนั้นเข้าไปแทบจะอยากตะโกนลั่นบ้านด้วยความดีใจ จริงๆอาจจะเลิ่กลั่กเพราะเราพิมพ์คะขาบ่อยงี้(รู้สึกว่าตัวเองแอบร้ายเหมือนกัน555)แต่เราก็ดีใจนะที่ทำคนที่ชอบเขินได้ วันนึงเคยหลอกถามว่าชอบผู้ชายหรือผู้หญิง เธอบอกว่าชอบได้ทั้งสองเพศค่ะ ไม่รู้ว่าแบบนี้ดีรึเปล่าแต่ก็แบบคิดในใจ เอาวะแกมีหวังแล้ว จากนั้นก็จีบมาเรื่อยๆเลย
ยิ่งผ่านไปยิ่งชัดเจนว่าเราอยากจะรักคนๆนี้จริงๆ เราก็หวังว่าสักวันความรู้สึกที่เรามีจะส่งไปถึงเธอ
เขียนบรรยายความคลั่งรักซะยาวเหยียดเลย เอาเป็นว่าใครกำลังอยู่ในเฟรนโซนแบบเรา เข้ามาคุยกันได้เด้ออออ
แอบชอบเพื่อนผู้หญิงด้วยกันค่ะ
ขอเล่าย้อนไปตั้งแต่ตอนประถมนะคะ...ช่วงประถมเราเป็นคนค่อนข้างคุยกับคนอื่นยากค่ะ แบบอ่อนไหวง่าย ไม่ค่อยกล้าแสดงออก ทีนี้ด้วยนิสัยขี้อายบวกกับร้องไห้ง่ายในตอนนั้น ทำให้มีเพื่อนอยู่ไม่กี่คน(ตอนนี้นิสัยนั้นหายแล้วกล้าเข้าสังคมมากขึ้น) ในกลุ่มก็จะเป็นกลุ่มวาดรูปอ่านการ์ตูน หนึ่งในนั้นมีพ.อยู่ด้วยค่ะ ตอนนั้นเราเป็นแค่เด็กไร้เดียงสาก็ยังไม่ได้มีความรู้สึกว่าชอบพ.แบบนั้นหรอก แต่สิ่งที่เรามองเกี่ยวกับเธอมาตลอดตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ คือเธอเป็นผู้หญิงที่ใจดี อบอุ่น เป็นพลังบวกให้คนรอบข้าง เราสบายใจที่ได้อยู่กับเธอ ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรมาแค่เห็นรอยยิ้มของเธอก็หายเหนื่อยแล้ว(คลั่งรักไปสินะคะ///////)
ตอนป.5เราโดนเพื่อนในห้องล้อเรื่องที่ชอบเพื่อนคนหนึ่งค่ะ(ตอนนั้นคงไม่ได้ชอบมันจริงหรอก แค่อยากรู้ตามประสาเด็ก555) ถึงคนอื่นจะล้อเล่นกันแต่เรารู้สึกอายมากที่โดนล้อ พ.สังเกตเห็นว่าเราไม่โอเคเลยพูดปกป้องเราแล้วหลังจากนั้นก็ปลอบให้เรารู้สึกดีขึ้น ตั้งแต่วันนั้นเชื่อไว้ใจพ.มากๆ เวลามีเรื่องอะไรก็เล่าให้เธอฟัง และเมื่อเธอมีเรื่องที่กังวลเราก็คอยรับฟัง วันเวลาผ่านไปความรู้สึกมันมากกว่าเพื่อนที่ดี รู้ตัวอีกทีเราก็เป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อซะแล้วค่ะ!! ตอนที่เราเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น ก็รู้ใจตัวเองแล้วว่าชอบเธอ แล้วก็จีบมาตลอด ทำดีด้วย คอยเป็นห่วงเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือหามุขมาจีบ เธอบอกว่าบางทีเวลาคุยกับเราในแชทจะเขิน เลิ่กลั่กไม่รู้เป็นไร เชื่อมั้ยคะเราเจอประโยคนั้นเข้าไปแทบจะอยากตะโกนลั่นบ้านด้วยความดีใจ จริงๆอาจจะเลิ่กลั่กเพราะเราพิมพ์คะขาบ่อยงี้(รู้สึกว่าตัวเองแอบร้ายเหมือนกัน555)แต่เราก็ดีใจนะที่ทำคนที่ชอบเขินได้ วันนึงเคยหลอกถามว่าชอบผู้ชายหรือผู้หญิง เธอบอกว่าชอบได้ทั้งสองเพศค่ะ ไม่รู้ว่าแบบนี้ดีรึเปล่าแต่ก็แบบคิดในใจ เอาวะแกมีหวังแล้ว จากนั้นก็จีบมาเรื่อยๆเลย
ยิ่งผ่านไปยิ่งชัดเจนว่าเราอยากจะรักคนๆนี้จริงๆ เราก็หวังว่าสักวันความรู้สึกที่เรามีจะส่งไปถึงเธอ
เขียนบรรยายความคลั่งรักซะยาวเหยียดเลย เอาเป็นว่าใครกำลังอยู่ในเฟรนโซนแบบเรา เข้ามาคุยกันได้เด้ออออ