สวัสดีค่ะ เราขอออกตัวไว้ก่อนว่าเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้านะคะ ตอนพิมกระทู้นี้หมอเพิ่งจะเพิ่มยาให้อีก 2เม็ด
เริ่มเลยนะคะ เราอยู่กินกับสามีตอน อายุ 18 ตอนนั้นสามีอายุ 28 มีพี่น้องรวม 4คน ตอนแรกเราเรียนอยู่มหาวิทยาลัย สามีทำงาน สามีจบนิติ ก็เช่าหอถูกๆอยู่กัน พอกินบ้างไม่พอบ้าง เราเลยบอกกับสามีว่าเอางี้ เราสองคนเลยคุยกันว่าจัดงานแต่งเล็กๆแล้วเข้าไปอยู่บ้านสามีกัน จะได้ประหยัดค่าใช้จ่าย เพราะบ้านสามีเป็นบ้านเดี่ยว 5ห้องนอน สรุปก็จัดงานค่ะ ไม่มีสินสอด จัดงานเล็กๆ แล้วย้ายเข้าไปอยู่บ้านสามี ปัญหาเกิดเลยค่ะ แม่สามีไม่เอาเราเลยคือเกลียดเลยค่ะ ไม่พูดไม่คุย ไม่ให้กินข้าวในบ้าน ว่าเราอ้วนตัวดำน่าเกลียด เราก็อดทนค่ะ บางวันออกไปเรียน วันที่อยู่บ้านก็อยู่บนห้อง เราไม่โกรธนะคะ เข้าใจว่าตัวเองยังเรียนยังไม่มีศักยภาพใดๆ แต่ก็ทนอยู่ได้ไม่ถึงปีค่ะ คนที่ไม่ทนคือสามี เขาสงสารเราเลยชวนกันย้ายออก ก็ย้ายค่ะ ไปเช่าห้องเล็กๆอยู่ ช่วงนั้นสามีโกรธแม่สามีมากๆค่ะ ไม่ค่อยติดต่อ จนเราเรียนจบเราก็ทำงาน เราก็คุยกับสามีว่า พี่เข้าไปคุยกับแม่บ่อยๆเถอะ เดี๋ยวเราทำงานเก็บเงินไปสักพัก มีลูก แม่สามีคงจะอ่อนลง สามีก็ทำนะคะ แต่คุยไปคุยมาสักพัก แม่สามีก็บอก ห้องเราไม่มีแล้วนะยกให้พี่ชายไปแล้วเพราะเมียท้องเลยย้ายมาอยู่ กทม พี่ชายกับเมียก็ไม่มีงานแต่งนะคะ ตอนนั้นเมียพี่ขายก็อายุ 20 เราฟังแล้วก็เสียใจมากๆค่ะ ร้องไห้อยู่เป็นอาทิตย์ ส่วนสามีก็โกรธแต่ทำอะไรไม่ได้ จนทำใจกันทั้งคู่ คุยกันค่ะว่าไม่เป็นไร แม่สามีจะได้มีคนอยู่ด้วย ช่วงนั้นเราก็ปรับตัว ช่วงหลานคลอดก็อ้างว่าเข้าไปหาดูหน้าหลาน เราเข้าไปบ่อยมากเพราะส่วนนึงคือเห่อหลาน จนได้พูดคุยกับแม่สามีบ้างแต่ ปัญหาก็เกิดค่ะ พี่ชายเขาไม่อยากให้เมียเขามายุ่งมาคบกับเราค่ะ คุยในเฟซบุ้คเขาก็ไม่ค่อยตอบ คงเพราะเราไม่ค่อยมีเงินไปไหนมาไหนกับก็ไม่ได้ พอเรารู้ตัวเราก็เลยค่อยๆห่างออกมา แต่สามีเรายังพาแม่ไปหาหมออยู่นะคะ แม่สามีก็เริ่มบ่นสะใภ้อีกคนให้สามีเราฟัง ว่านู้นว่านี่ จนไปๆมาๆอยู่ พี่ชายก็พาเมียย้ายกลับ ตจว ค่ะ แม่สามีก็เลยบอกให้เราย้ายกลับเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนเพราะอายุเริ่มเยอะ พี่ชายอีก2คนก็ไม่นอมมาอยู่ เรากับสามีเลยขอเวลาปีนึง เพื่อที่จะทำงานเก็บเงินให้เยอะๆก่อน เพราะคิดว่าเข้าไปอยู่สักพักก็จะมีลูก และแล้วก็ย้ายเข้าไปอยู่ค่ะ เราเองพยายามเข้าหาแม่สามีพยายามชวนคุย ช่วยทำงานบ้านทุกอย่าง ออกไปซื้อของให้ ไม่มีรถนะคะเดินกับนั่งรถสองแถว เราต้องขอบริษัทว่าถ้ามีงานค่อยเข้าบริษัท เพราะต้องอยู่เป็นเพื่อนแม่สามี เราทำงานบ้านจน น้ำหนัก 80 ลดลงเหลือ 50 กิโล ช่วงที่อยู่บ้านสามี เวลาพี่ชายเขาเข้ามาหาแม่เราไหว้สวัสดีทุกครั้ง พอรู้ว่าพี่ชายจะเข้ามาค้างคืน เราจะล้างหัองน้ำไว้ เก็บกวาดบ้านไว้ แต่พี่ชายสามีอีก 2คนไม่คุยกับเราค่ะ เขาเป็นเพื่อนในโซเชี่ยลกับสะใภ้คนที่อยู่ ตจว แต่ไม่รับแอดเรา เราน้อยใจนะคะแต่ท่องไว้ อดทน ตอนนั้นรักษาซึมเศร้าแล้วค่ะ ถ้าไม่กินยาคือนอนไม่หลับ พออยู่บ้านสามีไปสัก 6เดือน พี่ชายที่อยู่ ตจว ก็เริ่มพาเมียพาลูกมาหาแม่สามี ปัญหาเริ่มเกิดค่ะ เราเริ่มไม่มีตัวตน ไม่มีใครคุยกับเรา แม่สามีเริ่มบ่นหาแต่สะใภ้อีกคน เราเลยเริ่มร้องไห้บ่อยขึ้นไม่รู้เพราะโรคหรือน้อยใจ สามีเราก็เลยบ่นว่าอยากย้ายออกค่ะ จนมีอยู่ครั้งนึงเราคุยกับแม่สามีเรื่องลูกดารา เราบอกแม่สามีว่าเราอยากมีลูกแฝด จะได้มีครั้งเดียวจบ แต่แม่สามีกลับพูดกับเราว่า แม่ไม่อยากให้เธอมีหรอก แม่อยากให้ ...สะใภ้อีกคนมีมากกว่า เราสตั้นไปเลยค่ะ เดินขึ้นห้องไปร้องไห้ สามีรู้ก็ไปพูดกับแม่เขานะคะ และแล้วเราสองคนก็ย้ายออกค่ะ เพราะจริงๆมันมีคำพูดกับการกระทำร้ายกาจอีกเยอะที่แม่สามีทำ พอย้ายออกเราสองคนก็กลายเป็นคนร้ายเลยค่ะ เราก็ใช้ชีวิตกันไป แต่จะมีพี่ชายอยู่คนนึงคอยแสดงออกอยู่เสมอว่าเราไม่ใช่พวกของเขา เราคือคนอื่น วิธีที่เราทำได้คือไม่ติดต่อ ไม่ยุ่งเกี่ยว คือสามีรู้ค่ะว่าเราป่วยเขาเองก็จะพาเราเลี่ยง เราเองต่างหากคอยบอกเขาว่าให้โทรหาแม่ ให้เข้าไปหาแม่ แต่สามีเราเป็นคนดื้อ ทิฐิสูง เขาก็ไม่ค่อยอยากทำ ส่วนตัวเราไม่เข้าไปเลยค่ะ เพราะพอย้ายออกก็ป่วยซึมเศร้าหนักมาก แม่สามีเราอยู่บ้านคนเดียวอยู่หลายปี ก็จะมีพี่ชายของสามีผลัดกันเข้าไปหา จนในที่สุดก็ตกลงกันว่าจะขายบ้านค่ะ ขายแล้วแบ่งเงิน ขายเสร็จแม่สามีจะไปอยู่กับพี่ชายกับสะใภ้อีกคนที่ ตจว สามีเรายินดีมากเลยนะคะ สามีเราว่าจะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันสักที จนขายบ้านแบ่งเงินแล้วแยกย้าย แต่มีการสร้างไลน์กลุ่มค่ะ เหมือนเดิมในไลน์กลุ่มมีทุกคนไม่มีเรา สามีเราโมโหมาก เลยเปลี่ยนเบอร์โทร แล้วก็บล็อคทุกช่องทาง ก่อนสามีเราจะทำเราก็ย้ำถามนะคะว่าเอาอย่างนั้นจริงๆเหรอ สามีเราก็ยืนยัน แต่เราก็พูดอยู่บ่อยๆว่าให้ปลดบล็อคแล้วโทรไปบอกเบอร์กับพี่ชายที่อยู่กับแม่สามี เผื่อมีเรื่องฉุกเฉิน สามีเราก็เออออๆ เราเองก็ไม่กล้าคะยั้นคะยอ กลัวจะทะเลาะกัน จนวันนึงเราหยิบโทรศัพท์มาดูเราเห็นหน้าจอเตือนว่าพี่ชายสามีพยายามติดต่อ เรายังไม่เปิดอ่านเลยนะคะ เรารีบโทรหาสามี บอกให้โทรกลับไป สามีเราก็โทรนะคะ พี่ชายบอกว่าแม่สามีคิดถึง สามีเราเลยบอกไปว่าใช้เบอร์นี้ให้เซฟไว้เลยแต่งานยุ่งอยู่ค่ะเลยลืมปลดบล็อค พอนึกออกก็ปลดบล็อค เวลาแค่ 5นาที พี่ชายสามีโทรหาไม่ได้ เลยส่งข้อความมาว่าเรา ส่งมาทั้งพี่ชายทั้งสะใภ้ เรางงเลยคะ เพราะคำที่ส่งคือค่อนข้างแรง เรากับสามีรู้มาตลอดว่าพวกพี่ชายชอบเอาเราไปว่าลับหลังเสียๆหายๆสามีเราจึงไม่ค่อยอยากยุ่งเกี่ยวด้วย แต่เราไม่เข้าใจว่าถ้าไม่ชอบเราทำไมต้องอยากมายุ่งกับเรา มันมีหลายเหตุการณ์มากที่พวกเขาแสดงออกอย่างชัดเจน ตอนนี้เราก็เลยบอกกับสามีว่าให้โทรหาแม่สามีสัก อาทิตย์ครั้ง สองอาทิตย์ครั้ง จะได้ไม่มีปัญหา ตื่นเช้ามาวันนี้เราร้องไห้ค่ะเพราะรู้สึกสงสัยว่าเราไปทำอะไรให้พวกเขาเกลียดนะ ถ้าเกลียดเราก็ไม่เห็นต้องมายุ่งกับเรา ทำไมต้องพิมข้อความมาว่าเรา เราคิดสงสัยไปเรื่อยแล้วก็ร้องไห้ ถ้าเราไม่พยายามทำดีกับพวกเขาก็ว่าไปอย่าง เราเจ็บปวดเป็น เราก็คน
ขอบคุณที่อ่านนะคะ ถ้าพิมผิดขอโทษด้วย
เราควรทำยังไงกับครอบครัวสามีดีคะ
เริ่มเลยนะคะ เราอยู่กินกับสามีตอน อายุ 18 ตอนนั้นสามีอายุ 28 มีพี่น้องรวม 4คน ตอนแรกเราเรียนอยู่มหาวิทยาลัย สามีทำงาน สามีจบนิติ ก็เช่าหอถูกๆอยู่กัน พอกินบ้างไม่พอบ้าง เราเลยบอกกับสามีว่าเอางี้ เราสองคนเลยคุยกันว่าจัดงานแต่งเล็กๆแล้วเข้าไปอยู่บ้านสามีกัน จะได้ประหยัดค่าใช้จ่าย เพราะบ้านสามีเป็นบ้านเดี่ยว 5ห้องนอน สรุปก็จัดงานค่ะ ไม่มีสินสอด จัดงานเล็กๆ แล้วย้ายเข้าไปอยู่บ้านสามี ปัญหาเกิดเลยค่ะ แม่สามีไม่เอาเราเลยคือเกลียดเลยค่ะ ไม่พูดไม่คุย ไม่ให้กินข้าวในบ้าน ว่าเราอ้วนตัวดำน่าเกลียด เราก็อดทนค่ะ บางวันออกไปเรียน วันที่อยู่บ้านก็อยู่บนห้อง เราไม่โกรธนะคะ เข้าใจว่าตัวเองยังเรียนยังไม่มีศักยภาพใดๆ แต่ก็ทนอยู่ได้ไม่ถึงปีค่ะ คนที่ไม่ทนคือสามี เขาสงสารเราเลยชวนกันย้ายออก ก็ย้ายค่ะ ไปเช่าห้องเล็กๆอยู่ ช่วงนั้นสามีโกรธแม่สามีมากๆค่ะ ไม่ค่อยติดต่อ จนเราเรียนจบเราก็ทำงาน เราก็คุยกับสามีว่า พี่เข้าไปคุยกับแม่บ่อยๆเถอะ เดี๋ยวเราทำงานเก็บเงินไปสักพัก มีลูก แม่สามีคงจะอ่อนลง สามีก็ทำนะคะ แต่คุยไปคุยมาสักพัก แม่สามีก็บอก ห้องเราไม่มีแล้วนะยกให้พี่ชายไปแล้วเพราะเมียท้องเลยย้ายมาอยู่ กทม พี่ชายกับเมียก็ไม่มีงานแต่งนะคะ ตอนนั้นเมียพี่ขายก็อายุ 20 เราฟังแล้วก็เสียใจมากๆค่ะ ร้องไห้อยู่เป็นอาทิตย์ ส่วนสามีก็โกรธแต่ทำอะไรไม่ได้ จนทำใจกันทั้งคู่ คุยกันค่ะว่าไม่เป็นไร แม่สามีจะได้มีคนอยู่ด้วย ช่วงนั้นเราก็ปรับตัว ช่วงหลานคลอดก็อ้างว่าเข้าไปหาดูหน้าหลาน เราเข้าไปบ่อยมากเพราะส่วนนึงคือเห่อหลาน จนได้พูดคุยกับแม่สามีบ้างแต่ ปัญหาก็เกิดค่ะ พี่ชายเขาไม่อยากให้เมียเขามายุ่งมาคบกับเราค่ะ คุยในเฟซบุ้คเขาก็ไม่ค่อยตอบ คงเพราะเราไม่ค่อยมีเงินไปไหนมาไหนกับก็ไม่ได้ พอเรารู้ตัวเราก็เลยค่อยๆห่างออกมา แต่สามีเรายังพาแม่ไปหาหมออยู่นะคะ แม่สามีก็เริ่มบ่นสะใภ้อีกคนให้สามีเราฟัง ว่านู้นว่านี่ จนไปๆมาๆอยู่ พี่ชายก็พาเมียย้ายกลับ ตจว ค่ะ แม่สามีก็เลยบอกให้เราย้ายกลับเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนเพราะอายุเริ่มเยอะ พี่ชายอีก2คนก็ไม่นอมมาอยู่ เรากับสามีเลยขอเวลาปีนึง เพื่อที่จะทำงานเก็บเงินให้เยอะๆก่อน เพราะคิดว่าเข้าไปอยู่สักพักก็จะมีลูก และแล้วก็ย้ายเข้าไปอยู่ค่ะ เราเองพยายามเข้าหาแม่สามีพยายามชวนคุย ช่วยทำงานบ้านทุกอย่าง ออกไปซื้อของให้ ไม่มีรถนะคะเดินกับนั่งรถสองแถว เราต้องขอบริษัทว่าถ้ามีงานค่อยเข้าบริษัท เพราะต้องอยู่เป็นเพื่อนแม่สามี เราทำงานบ้านจน น้ำหนัก 80 ลดลงเหลือ 50 กิโล ช่วงที่อยู่บ้านสามี เวลาพี่ชายเขาเข้ามาหาแม่เราไหว้สวัสดีทุกครั้ง พอรู้ว่าพี่ชายจะเข้ามาค้างคืน เราจะล้างหัองน้ำไว้ เก็บกวาดบ้านไว้ แต่พี่ชายสามีอีก 2คนไม่คุยกับเราค่ะ เขาเป็นเพื่อนในโซเชี่ยลกับสะใภ้คนที่อยู่ ตจว แต่ไม่รับแอดเรา เราน้อยใจนะคะแต่ท่องไว้ อดทน ตอนนั้นรักษาซึมเศร้าแล้วค่ะ ถ้าไม่กินยาคือนอนไม่หลับ พออยู่บ้านสามีไปสัก 6เดือน พี่ชายที่อยู่ ตจว ก็เริ่มพาเมียพาลูกมาหาแม่สามี ปัญหาเริ่มเกิดค่ะ เราเริ่มไม่มีตัวตน ไม่มีใครคุยกับเรา แม่สามีเริ่มบ่นหาแต่สะใภ้อีกคน เราเลยเริ่มร้องไห้บ่อยขึ้นไม่รู้เพราะโรคหรือน้อยใจ สามีเราก็เลยบ่นว่าอยากย้ายออกค่ะ จนมีอยู่ครั้งนึงเราคุยกับแม่สามีเรื่องลูกดารา เราบอกแม่สามีว่าเราอยากมีลูกแฝด จะได้มีครั้งเดียวจบ แต่แม่สามีกลับพูดกับเราว่า แม่ไม่อยากให้เธอมีหรอก แม่อยากให้ ...สะใภ้อีกคนมีมากกว่า เราสตั้นไปเลยค่ะ เดินขึ้นห้องไปร้องไห้ สามีรู้ก็ไปพูดกับแม่เขานะคะ และแล้วเราสองคนก็ย้ายออกค่ะ เพราะจริงๆมันมีคำพูดกับการกระทำร้ายกาจอีกเยอะที่แม่สามีทำ พอย้ายออกเราสองคนก็กลายเป็นคนร้ายเลยค่ะ เราก็ใช้ชีวิตกันไป แต่จะมีพี่ชายอยู่คนนึงคอยแสดงออกอยู่เสมอว่าเราไม่ใช่พวกของเขา เราคือคนอื่น วิธีที่เราทำได้คือไม่ติดต่อ ไม่ยุ่งเกี่ยว คือสามีรู้ค่ะว่าเราป่วยเขาเองก็จะพาเราเลี่ยง เราเองต่างหากคอยบอกเขาว่าให้โทรหาแม่ ให้เข้าไปหาแม่ แต่สามีเราเป็นคนดื้อ ทิฐิสูง เขาก็ไม่ค่อยอยากทำ ส่วนตัวเราไม่เข้าไปเลยค่ะ เพราะพอย้ายออกก็ป่วยซึมเศร้าหนักมาก แม่สามีเราอยู่บ้านคนเดียวอยู่หลายปี ก็จะมีพี่ชายของสามีผลัดกันเข้าไปหา จนในที่สุดก็ตกลงกันว่าจะขายบ้านค่ะ ขายแล้วแบ่งเงิน ขายเสร็จแม่สามีจะไปอยู่กับพี่ชายกับสะใภ้อีกคนที่ ตจว สามีเรายินดีมากเลยนะคะ สามีเราว่าจะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันสักที จนขายบ้านแบ่งเงินแล้วแยกย้าย แต่มีการสร้างไลน์กลุ่มค่ะ เหมือนเดิมในไลน์กลุ่มมีทุกคนไม่มีเรา สามีเราโมโหมาก เลยเปลี่ยนเบอร์โทร แล้วก็บล็อคทุกช่องทาง ก่อนสามีเราจะทำเราก็ย้ำถามนะคะว่าเอาอย่างนั้นจริงๆเหรอ สามีเราก็ยืนยัน แต่เราก็พูดอยู่บ่อยๆว่าให้ปลดบล็อคแล้วโทรไปบอกเบอร์กับพี่ชายที่อยู่กับแม่สามี เผื่อมีเรื่องฉุกเฉิน สามีเราก็เออออๆ เราเองก็ไม่กล้าคะยั้นคะยอ กลัวจะทะเลาะกัน จนวันนึงเราหยิบโทรศัพท์มาดูเราเห็นหน้าจอเตือนว่าพี่ชายสามีพยายามติดต่อ เรายังไม่เปิดอ่านเลยนะคะ เรารีบโทรหาสามี บอกให้โทรกลับไป สามีเราก็โทรนะคะ พี่ชายบอกว่าแม่สามีคิดถึง สามีเราเลยบอกไปว่าใช้เบอร์นี้ให้เซฟไว้เลยแต่งานยุ่งอยู่ค่ะเลยลืมปลดบล็อค พอนึกออกก็ปลดบล็อค เวลาแค่ 5นาที พี่ชายสามีโทรหาไม่ได้ เลยส่งข้อความมาว่าเรา ส่งมาทั้งพี่ชายทั้งสะใภ้ เรางงเลยคะ เพราะคำที่ส่งคือค่อนข้างแรง เรากับสามีรู้มาตลอดว่าพวกพี่ชายชอบเอาเราไปว่าลับหลังเสียๆหายๆสามีเราจึงไม่ค่อยอยากยุ่งเกี่ยวด้วย แต่เราไม่เข้าใจว่าถ้าไม่ชอบเราทำไมต้องอยากมายุ่งกับเรา มันมีหลายเหตุการณ์มากที่พวกเขาแสดงออกอย่างชัดเจน ตอนนี้เราก็เลยบอกกับสามีว่าให้โทรหาแม่สามีสัก อาทิตย์ครั้ง สองอาทิตย์ครั้ง จะได้ไม่มีปัญหา ตื่นเช้ามาวันนี้เราร้องไห้ค่ะเพราะรู้สึกสงสัยว่าเราไปทำอะไรให้พวกเขาเกลียดนะ ถ้าเกลียดเราก็ไม่เห็นต้องมายุ่งกับเรา ทำไมต้องพิมข้อความมาว่าเรา เราคิดสงสัยไปเรื่อยแล้วก็ร้องไห้ ถ้าเราไม่พยายามทำดีกับพวกเขาก็ว่าไปอย่าง เราเจ็บปวดเป็น เราก็คน
ขอบคุณที่อ่านนะคะ ถ้าพิมผิดขอโทษด้วย