เราหรือเพื่อนน้องสาวที่ผิด

วันนี้เราไม่สบาย นอนพักสายตาอยู่ที่เปล จากนั้นเพื่อนน้องสาวมาตะโกน (แฮร!!)ใส่หู เราก็เลยด่าเขาไป แล้วน้องสาวเราก็ด่าเรา บอกว่าเพื่อนแค่มาเรียกเราไปกินข้าว ไม่กินก็ไม่ต้องกิน เรานอนร้องไห้ต่อ มันน้อยใจไปหมด เพื่อนน้องมันไม่ได้เรียกเราไง มันแกล้ง ถ้าเรียกเขาไม่ทำกันอย่างนี้ เราหลับตาร้องไห้ไปพักนึง คนในครอบครัวก็เดินผ่านไปผ่านมา มีคนนั้งไกล้ๆด้วยซ้ำ ไม่มีใครสนใจเราสักคน เราเลยเข้าห้องตัวเองแต่ไม่ได้ปิดประตู นอนร้องไห้ต่อมันอึดอัดในอก ทำไมไม่มีใครมาดูแลเราบ้าง ไม่สบายด้วยร้องไห้ด้วยไอจนอ๊วก ก็ไม่มีใครมาได้ยินข้างนอกพูดคุยหัวเราะกันอยู่ ผ่านไปชั่วโมงนึงก็เลิกร้องเอง คือถ้าเราเป็นอะไรนะ เราต้องดูแลตัวเองตลอด แต่พอครอบครัวเราป่วย เราดูแลทุกอย่าง หายาให้กิน ถามอาการพาไปหาหมอ ปวดตัวก็นวดให้ นอนโรงบาลก็เป็นคนเฝ้า แต่พอเป็นเราเข้าโรงบาล ไม่มีคนเฝ้า มันบอกแพ้อาหารนอนแค่คืนสองคืนเรานอนได้อยู่แล้ว โดนไม่ได้ถามเราเลยว่าเราอยากมีคนอยู่ดูแลหรือป่าว เรานะแตกต่างจากคนในครอบครัว ตอนนี้ครอบครัวเราเหลืออยู่5คนไม่นับแม่ที่ติดคุก มีพี่สาวคนโต เรา น้องสาวคนเล็ก น้องชาย9ขวบ(เป็นเด็กสมาธิสั้น หลายสาว 3ขวบ(ลูกพี่สาวคนโต) ถ้าไม่รวมเด็กๆเหลือ เรานะไม่เหมือนพี่กับน้อง เราอ้วนเพื่อนไม่มี แฟนไม่มี ไม่มีสังคม แต่พี่กับน้องเราสนิดกันมาก มีสังคนใหญ่กว่าเราเพื่อนำเขาจะสำคัญกว่าเรา เวลาเกิดอะไรขึ้นก็ปกป้องเพื่อนกัน รักเพื่อนจนให้เพื่อนยืมเงิน15000ไปประกันตัวข้อหาทำร้ายร่างกาย แต่เงินไม่ได้คืน แล้วเงินนั้นก็เป็นส่วนของเรา น้องบอกอยากได้ก็ให้เราทวงเอง เราก็ทักไปคุยดีๆเขาก็ไม่คืน ยืดเยื้อเวลาไปเรื่อย พอเราโพสต์ประจาน น้องสางก็มาด่าเราว่าทำเกินไป จำนวนเงินมันไม่ใช้น้อยๆเลยนะ ทางเขาก็ให้เราฟ้องเอา เพราะเขาไม่คืน เราเคยลองหาทนายแล้วแต่มันก็ไม่คุ้ม ได้แต่เจ็บใจ น้องไม่เข้าข้างเรายังจะห่วงเขาอีก มีกลายเรื่องที่ทำให้เรารู้ว่าเราสำคัญน้อยมากในครอบครัว เราจะทาสีห้องใหม่ คุยกันแล้วว่าจะช่วยกันเราก็ซื้อสีซื้อแปรงมาหลายอัน ยืมบรรไดป้ามาด้วย แบกบรรได้ขี่มอเตอร์ไซค์ กลับบ้าน พอเรียกคนมาช่วยก็ไม่มีใครมา ตอนนั้นคนว่าคนไม่ว่างเลยเรื่มทาไปก่อน ทาคนเหนื่อยก็เรื่มรู้ตัวแล้วว่าไม่ใช้ไม่ว่างแต่คงจะโกรธอะไรเราสักอย่าง พอต้องทาสีกำแพงสูงๆก็ต้องปีนบรรไดเองถือสีเองมาเอง ทาไปจะร้องไป ทั้งเหนื่อย ทั้งกลัวความสูง เพราะไม่มีใครช่วยจับเลย ก็มีหลายเรื่องที่ทำให้รู้ว่าเราไม่เป็นที่รัก แต่เราก็ท้อได้ไม่นาน เพราะมีน้อยชายคนเล็กที่ต้องดูแลอีก จะตายตอนนี้ไม่ได้