อาจจะยาวสักหน่อยนะครับ

ผมกับแฟนคบกันมาตั้งแต่มหาลัย จนถึงตอนนี้8ปีแล้ว
เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดเวลาในช่วงมหาลัย 
พอวัยทำงาน เราเจอกันทุกเย็น ไปนอนค้างห้องเค้าทุกศุกร์ เสาร์ เรียกได้ว่าอยู่ด้วยกันตลอดยกเว้นทำงาน

จุดเริ่มต้นของการบอกเลิก
ช่วง1เดือนที่ผ่านมาเค้าทำตัวห่างกับผมไม่ค่อยได้เจอกันเท่าแต่ก่อน
แต่ผมก้ยังไปนั่งรอเค้าที่ห้องทุกวัน ช่วงนี้เค้าทำงานหนักเลิกดึก เสาร์ อาทิตย์ มีกิจกรรมของที่ทำงาน ไปเที่ยว
ซึ่งตอนแรกไม่ได้คิดอะไร ใน1เดือนนี้เราเจอกันแค่หลังเลิกงานบางวัน

จุดพีคคือตรงนี้
วันนึงเค้าทักไลน์มาบอกผมว่าเค้ามีคนอื่น
ผมใจเย็นคุยด้วยเหตุผลถามไถ่ต่างๆ
ตอนเย็นผมนั่งรอดู ก็มีคนนั้นมาส่งจริงๆ ผมเสียใจมากวันนั้น แต่สุดท้ายก้เคลียกันได้ด้วยดี
และเค้ารู้สึกผิด จึงขอเวลา เราคุยกันว่าลองไม่เจอกันเพื่อจะได้รู้ว่ายังคิดถึงกันอยู่มั้ย

ผลคือ
เค้าบอกว่ารู้สึกเฉยๆ ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่สะสมมาแต่เราไม่ได้คุยกัน
เรื่องนี้ผมเพิ่งจะรู้ตัวตอนที่มันสายไป
- เราเข้ากันไม่ได้ในหลายเรื่อง ความคิดเราไม่ตรงกัน
- ผมใส่ใจเค้าได้ไม่ดีพอหรืออาจจะไม่ใส่ใจเลยด้วยความเคยชิน เช่น วันเกิดผมไม่ได้เซอร์ไพรอะไรเค้าเลยมีแต่เค้าที่ทำและผมให้เงินเค้าเป็นของขวัญ
ด้วยความคิดที่ว่าอยากจะรีบช่วยกันเก็บเงินสร้างตัว ซึ่งมันอาจจะเกินไปบางทีเราอาจจะยอมลดความตึงลงบ้างเพื่อความสุขของผญ.คนนึง
เค้าบอกเค้ามีความสุขมากเวลาเลือกของให้ผมและผมดีใจ เห็นอะไรก้นึกถึง เห็นเสื้อผ้าสวยก้อยากซื้อให้ พอผมได้ยินคำนี้ผมฉุกคิดได้ขึ้นมาทันที(ข้อนี้เป็นความผิดพลาดที่ผมเสียใจที่สุด ทำไมเราถึงละเลยเค้าทั้งที่เค้าแคร์เราขนาดนี้) เค้าบอกเค้าก้เป็นผญ.คนนึงที่อยากได้ความใส่ใจเซอไพรวัดเกิดบ้างซึ่งตอนคบแรกๆมันมีอยู่แล้วทุกปี แต่เมื่อเวลาผ่านไปอาจจะด้วยความเคยชินหรืออะไรหลายๆอย่างทำให้ไม่ได้คิดถึงตรงนี้และละเลยไป
- อีกเรื่องตอนเค้าไปหาหมอที่รพ.ตอนนั้นเค้าอยู่กับพี่ที่ทำงาน ผมไม่ได้ไปหาเพราะคิดว่าหาหมอแปบเดียวไม่ได้เป็นอะไรมาก ซึ่งก็จริง แต่ผญ.เค้าคงอยากให้เราแสดงว่าห่วงใส่ใจ
- และหลายๆเรื่องที่ผมละเลยไม่ใส่ใจด้วยความเคยชิน8ปี (รู้สึกผิดมากที่ละเลยคนที่เค้าแคร์ดูแลเรามาตลอด)

ล่าสุด
เรานัดกินข้าวคุยเรื่องต่างๆ เค้าเหมือนทำท่าจะเลิกแต่ไม่เลิกใช้คำว่าห่างกัน(หรือเค้ากลัวผมเจ็บไม่รู้) เพราะเราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก
ตอนกลับเค้าไม่อยากให้ไปส่ง หลังจากนั้นคุยไลน์ก็ไม่ค่อยตอบ ถามอะไรก็ตอบแบบไม่ได้ให้คำตอบเท่าไหร่

ก่อนหน้านั้น เค้าบอกเค้ากลัวผมเจ็บ แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม
ตอนนี้เรายังคุยกันอยู่แต่ไม่ตลอดเวลาเหมือนก่อนและไม่ได้เจอหน้ากัน ผมไม่รู้ว่าเค้ายื้อเวลาให้ผมทำใจหรือเรามีโอกาสจะเริ่มต้นใหม่

ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะแก้ไขในสิ่งที่ผมทำพลาดไป แต่ไม่รู้จะมีโอกาสนั้นมั้ย
ตอนนี้ผมไม่รู้จะไปทางไหนเลย เพราะส่วนใหญ่ในชีวิตผมคือเค้า เสื้อผ้าของใช้ทุกอย่างเค้าเลือกให้
หันไปทางไหน ไปที่ไหนก็นึกถึงตลอด เพราะความทรงจำ8ปีมันเยอะมาก นอนไม่หลับคิดถึงแต่เค้า วุ่นวายใจตลอดเวลา

อ่ออีกอย่างวันเกิดที่จะถึงอีกไม่นานผมอยากจะเซอร์ไพรเค้า ผมรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ช่วงหลังๆเราไม่ได้ทำให้เค้า ผมอยากจะมอบความสุขให้เค้าบ้างแบบที่ผมได้รับแต่ไม่รู้ว่าเค้ายังต้องการอยู่มั้ย แต่อย่างน้อยขอให้ผมได้แก้ไขในสิ่งที่พลาดไป 

ผมควรจะทำยังไงต่อไปดี ทำใจตัดใจ หรือง้อให้ถึงที่สุดไปก่อน ผมอาจจะเขียนงงๆไปบ้างนะครับคิดอะไรได้ก็เขียน
แต่ผมไม่รุ้จะไประบายที่ไหน ขอบคุณครับ