สวัสดีค่ะ...เรากับแฟนต่างคนต่างมีปัญหาชีวิต แฟนเราเหนื่อยมากที่ต้องมารับรู้ชีวิตเราเพราะเขาทำอะไรไม่ได้ แล้วเรากลับมาอยู่บ้าน ก่อนเรากลับมาอยู่บ้าน เราก็อยู่กับเขาตามปกติ เขารักเรามาก เราก็รักเขามากด้วย แบบที่ไม่เคยให้รักใครเท่านี้เลย เราเป็นโรคซึมเศร้า เพราะครอบครัวเรา เป็นได้3ปีแล้วค่ะ พ่อแม่แฟนเขาก็รับรู้และดีมากๆพาเราไปหาจิตแพทย์หางานให้เราทำ ปต่เราภูมิคุ้มกันน้อย ติดโควิดง่ายมาก เราเลยคิดมากไปหน่อยเรื่องเราร่างกายอ่อนเเอ แต่ก็ไม่ได้ถึงขั่นเครียด มันดีแบบที่เราไม่เคยได้จากใคร
แฟนเราก็ดีมากๆเลยค่ะ ช่วยเราทุกอย่าง มากเกินไปด้วย
เพราะอยากให้เราหาย ทุกคนต่างมีหน้าที่ค่ะ ถึงแม้ไม่มีเวลาให้กัน เราก็เข้าใจกัน วันหนึ่ง พ่อแฟนเรา เขาอยากพาไปหาจิตเวชไปถามเรื่องยา ทำไมเรากินแล้วเราฝันร้ายแล้งละเมอเหมือนโดนผีอำ จนถึงวันที่เราไม่รู้ตัว และจำไม่ได้เลย เรากินยาภูมิแพ้1เม็ดต่อวัน ตามปกติเลยค่ะ เราจำได้เลือนลางแค่แฟนเรามาหาเรา ป้อนขนมป้อนข้าวให้เรากิน เราจำได้แค่นั้น แฟนเราเล่าว่า เราอาการ ร้องไห้แล้งก็หยุด เรื่อยๆ มันผิดปกติ แฟนเราเลยสังเกตุรอบๆห้อง จนได้เจอยา…เรากินหมดเลย ทั้ง ยาแก้แพ้ ยาซึมเศร้า ยานอนหลับ ตอนนั้นเราไม่รู้ตัวเลยค่ะ แฟนเราเห็นเราอาการไม่ดี เลยโทรเรียกพ่อแฟนให้มาดูอาการ แรกๆก็ดีนะคะ ตอนนั้นเหมือนเราเมายาแล้วเราไม่รู้ตัว คือตอนนั้นเราไม่รับรู้อะไรเลย จนเรามองไปรอบเราเห็นภาพซ้อน เราเห็นทุกอย่างผิดปกติไปหมดรอบๆตัวขยับได้หมด เราเลยได้กลับมาอยู่บ้านก่อน เพราะ ต่างคนต่างมีหน้าที่ มาดูแลเราคนเดียวไม่ได้หรอก เราเข้าใจ เลยกลับดีกว่า เป็นแบบนี้คงไม่ไหว แล้วแฟนเราเสียใจมาก พอเรากลับมาอยู่บ้าน เราก็ทะเลาะกับครอบครัวตามเคยถึงขั่นทำร้ายร่างกายเรา ตอนนั้นเราความจำเสื่อมด้วย จำได้แต่เรื่องดีๆเรากับครอบครัว และก็แฟน แฟนอยากให้เราเริ่มต้นใหม่ เลยไม่อยากให้เราจำอะไรได้หมด เราก็คุยกันว่า ถ้ามันไม่ดี เราก็ไม่อยากจำ เราแล้วแต่เธอ เราก็เล่าปัญหาของเราไป เราอยากมีใครสักคนรับฟังเราแค่นั้นก็พอ พอเราเริ่มเล่าแล้วมันหนักจนถึงขั่นเราทะเลาะกันเอง เราไม่อยากเสียคนที่เรารักไปเลยค่ะ เลยโทรไปขอโทษ แฟนเราก็พูดว่าไม่ทิ้งหรอก จากนั้นมา แฟนเราเริ่มไม่ตอบแชทเรา มันแปลกใจจริงๆเพราะเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ เราเลยเลือกที่จะคุยดีกว่า ก็เลยรับรู้ ว่าเขาเหนื่อยกับอะไรหลายๆอย่าง เขารักเรานะ แต่เขาเหนื่อย ที่รับฟังเราแต่เขาทำอะไรไม่ได้ เราเลยตกลงกันว่าเป็นเพื่อนกันก่อน คิดว่าที่เราคบกันมาเราแค่เป็นเพื่อนกัน ต่างคนต่างอยากเป็นเหมือนเดิมค่ะ แฟนแค่อยากให้เราดีข้ึนเลยเลือกที่จะทำแบบนี้ เราร้องไห้มาหลายวันแล้ว เขาบอกว่าถ้าอะไรๆในชีวิตเราเปลี่ยนแปลงมีงานทำมั่นคง แล้วอาการเราดีขึ้น เขาให้เวลาเรา2ปี คือเราต่างคนต่างรอกัน แต่ไม่ได้คุยกันเหมือนเดิม เราเลยไม่อยากกวนเท่าไหร่ เราสัญญากัน ว่าห้ามมีใคร เราทำตามสัญญาค่ะ ถ้าการรอมันคุ้มค่า เราก็จะรอ ถ้าเขามีคนอื่น เราก็จะรอ รอจนกว่าเขาจะกลับมา มันดูเหมือนคนโง่ ลองก็ไม่เสียหาย แต่ต้องยอมรับผลที่ตามมา…เรากลัวเขาไม่รอเลยไปคุยกับเขาตรงๆ ว่าเราจะพยายามนะ เขาบอกว่า ทำให้ได้ล่ะ รออยู่…….ทุกคนว่า เราคิดถูกมั้ย ถ้าการรอของทุกคนมันคุ้มค่า ทุกคนเลือกที่จะรอมั้ย
ถ้าการรอแฟนเก่ามันคุ้มค่า ก็จะรอ
แฟนเราก็ดีมากๆเลยค่ะ ช่วยเราทุกอย่าง มากเกินไปด้วย
เพราะอยากให้เราหาย ทุกคนต่างมีหน้าที่ค่ะ ถึงแม้ไม่มีเวลาให้กัน เราก็เข้าใจกัน วันหนึ่ง พ่อแฟนเรา เขาอยากพาไปหาจิตเวชไปถามเรื่องยา ทำไมเรากินแล้วเราฝันร้ายแล้งละเมอเหมือนโดนผีอำ จนถึงวันที่เราไม่รู้ตัว และจำไม่ได้เลย เรากินยาภูมิแพ้1เม็ดต่อวัน ตามปกติเลยค่ะ เราจำได้เลือนลางแค่แฟนเรามาหาเรา ป้อนขนมป้อนข้าวให้เรากิน เราจำได้แค่นั้น แฟนเราเล่าว่า เราอาการ ร้องไห้แล้งก็หยุด เรื่อยๆ มันผิดปกติ แฟนเราเลยสังเกตุรอบๆห้อง จนได้เจอยา…เรากินหมดเลย ทั้ง ยาแก้แพ้ ยาซึมเศร้า ยานอนหลับ ตอนนั้นเราไม่รู้ตัวเลยค่ะ แฟนเราเห็นเราอาการไม่ดี เลยโทรเรียกพ่อแฟนให้มาดูอาการ แรกๆก็ดีนะคะ ตอนนั้นเหมือนเราเมายาแล้วเราไม่รู้ตัว คือตอนนั้นเราไม่รับรู้อะไรเลย จนเรามองไปรอบเราเห็นภาพซ้อน เราเห็นทุกอย่างผิดปกติไปหมดรอบๆตัวขยับได้หมด เราเลยได้กลับมาอยู่บ้านก่อน เพราะ ต่างคนต่างมีหน้าที่ มาดูแลเราคนเดียวไม่ได้หรอก เราเข้าใจ เลยกลับดีกว่า เป็นแบบนี้คงไม่ไหว แล้วแฟนเราเสียใจมาก พอเรากลับมาอยู่บ้าน เราก็ทะเลาะกับครอบครัวตามเคยถึงขั่นทำร้ายร่างกายเรา ตอนนั้นเราความจำเสื่อมด้วย จำได้แต่เรื่องดีๆเรากับครอบครัว และก็แฟน แฟนอยากให้เราเริ่มต้นใหม่ เลยไม่อยากให้เราจำอะไรได้หมด เราก็คุยกันว่า ถ้ามันไม่ดี เราก็ไม่อยากจำ เราแล้วแต่เธอ เราก็เล่าปัญหาของเราไป เราอยากมีใครสักคนรับฟังเราแค่นั้นก็พอ พอเราเริ่มเล่าแล้วมันหนักจนถึงขั่นเราทะเลาะกันเอง เราไม่อยากเสียคนที่เรารักไปเลยค่ะ เลยโทรไปขอโทษ แฟนเราก็พูดว่าไม่ทิ้งหรอก จากนั้นมา แฟนเราเริ่มไม่ตอบแชทเรา มันแปลกใจจริงๆเพราะเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ เราเลยเลือกที่จะคุยดีกว่า ก็เลยรับรู้ ว่าเขาเหนื่อยกับอะไรหลายๆอย่าง เขารักเรานะ แต่เขาเหนื่อย ที่รับฟังเราแต่เขาทำอะไรไม่ได้ เราเลยตกลงกันว่าเป็นเพื่อนกันก่อน คิดว่าที่เราคบกันมาเราแค่เป็นเพื่อนกัน ต่างคนต่างอยากเป็นเหมือนเดิมค่ะ แฟนแค่อยากให้เราดีข้ึนเลยเลือกที่จะทำแบบนี้ เราร้องไห้มาหลายวันแล้ว เขาบอกว่าถ้าอะไรๆในชีวิตเราเปลี่ยนแปลงมีงานทำมั่นคง แล้วอาการเราดีขึ้น เขาให้เวลาเรา2ปี คือเราต่างคนต่างรอกัน แต่ไม่ได้คุยกันเหมือนเดิม เราเลยไม่อยากกวนเท่าไหร่ เราสัญญากัน ว่าห้ามมีใคร เราทำตามสัญญาค่ะ ถ้าการรอมันคุ้มค่า เราก็จะรอ ถ้าเขามีคนอื่น เราก็จะรอ รอจนกว่าเขาจะกลับมา มันดูเหมือนคนโง่ ลองก็ไม่เสียหาย แต่ต้องยอมรับผลที่ตามมา…เรากลัวเขาไม่รอเลยไปคุยกับเขาตรงๆ ว่าเราจะพยายามนะ เขาบอกว่า ทำให้ได้ล่ะ รออยู่…….ทุกคนว่า เราคิดถูกมั้ย ถ้าการรอของทุกคนมันคุ้มค่า ทุกคนเลือกที่จะรอมั้ย