รักแรกของเรา.
จุดเริ่มต้นกับแฟนคนนี้ คือเรากำลังจะเรียนจบค่ะ ส่วนเขาอยู่ปีที่2 รู้จักกันผ่านโซเชียล คุยกันถูกคอ ตอนนั้นเราอยู่ภาคกลางแต่จะไปสอบที่ภาคเหนือ แล้วรถผ่านจ.ที่เขาอยู่ เราเลยจะลองแวะไปศึกษาเขาดูค่ะ อยู่ด้วยกันไม่กี่วันแล้วเราก็ไปสอบค่ะ เขาก็ดูโอเค เราสอบไม่ผ่าน เราเลยหาสมัครงานแถวที่เขาอยู่ค่ะ ลองศึกษากันไปในตัว จุดเริ่มต้นปัญหาของเรากับแฟนคือ เราเริ่มทำงานแต่เขายังเรียนอยู่ค่ะ ทำให้มีปัญหากันบ่อยเรื่องเวลา มีอยู่วันนึง ร้านที่เราทำงานจะไปทำธุระกันหลังปิดร้าน น้องที่ร้านเลยอาสาไปส่งหน้าซอยให้ เพราะแฟนยังไม่มารับ แล้วร้านก็ปิดไฟมืดหมดค่ะ เราเลยตกลง ตอนที่นั่งรถไปเห็นรถแฟนขับสวนมาพอดี เราเลยตะโกนเรียกค่ะ พอเราได้นั่งรถแฟนเท่านั้นแหละค่ะ แฟนเราโมโหมากค่ะ บอกว่าเราจะไปมีอะไรกับคนนั้นแล้วถ้าเขาไม่มาเห็นก่อน เราก็อธิบายนะคะ ว่าเราไม่ได้คิดแบบนั้น น้องแค่จะพาไปส่งหน้าซอย เขาก็ไม่ฟังค่ะ โมโหขับรถเร็วมากๆ เราก็กลัวมากค่ะ จนไปถึงห้องเขาด่าว่าเราเสียงดังมากแบบตะคอกใส่เลยค่ะ เราไม่เคยมีแฟนมาก่อนเราเลยไม่รู้ว่าปรกติหรือเปล่า แต่เราตกใจมากค่ะ ร้องไห้เพราะแฟนไม่ฟังเลยเอาแต่ตะคอกใส่เรา จนเราต้องรอให้เขาอารมณ์เย็นเอง และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เราอยากจะเลิกค่ะ เราคิดว่าคนเป็นแฟนกันไม่ใช่แบบนี้ เราเลยขอเลิกค่ะ เขาก็ไม่ยอมเลิก ขอโอกาสอีกครั้งให้เขาได้ปรับปรุงตัว เราคิดว่าเป็นครั้งแรก เลยยอมค่ะ
ต่อมาเราคบกันมาเรื่อยๆ แล้วเขาเกณฑ์ทหารเขาก็กลัวเรานอกใจนะคะ แต่เรารอเขาค่ะ เพราะรักแค่เขา โทรศัพท์เขาใช้ไม่ได้ แต่เราก็พิมหาเขาตลอดเหมือนยังคุยกันปกติค่ะ สงกรานต์ ลอยกระทง ปีใหม่เราก็อยู่คนเดียว ไม่ได้แม้แต่จะได้ยินเสียงเขาค่ะ ปีนั้นเศร้ามากค่ะ จนครึ่งหลังเขาใช้โทรศัพท์ได้ ถึงได้ติดต่อกันค่ะ แล้วเราก็กลัวว่าเขาจะมีคนอื่น เขาก็กลัวเรามีคนอื่น เลยตัดสินใจแลกรหัสโซเชียลกันค่ะ แรกๆก็ปกติดีนะคะ ไม่ได้คุยกันนาน เขาคิดถึงเราแล้วเขาก็มีวันหยุดทุกเดือนแล้ว เขาเลยขอให้เรามาอยู่จ.เดียวกับเขาค่ะ ตอนเขาเป็นทหารเราอยู่บ้านค่ะ เขาบอกจะเอาเงินเดือนทหารจ่ายค่าหอให้บอกจะเลี้ยงเราเองแล้วค่อยๆหางานที่นี่เอาก็ได้ค่ะ เราก็คิดถึงเขาเลยตกลงมาอยู่ใกล้ๆกันค่ะ เราตกลงกันไว้ว่าจะไม่แอดใครไปค่ะ แต่เราเห็นเขารับผญเยอะเลย เราเลยถามค่ะ เขาก็ตอบมาว่าก็เธอบอกไม่ให้แอดไง ก็ไม่ได้แอดไปเขาแอดมาก็เลยรับแค่นั้น แล้วอ้างว่าเป็นญาติๆกันค่ะ แต่เราสืบแล้วว่าไม่ใช่ญาติแม้แต่คนเดียวค่ะ นั่นเป็นครั้งแรกที่เราเริ่มไม่เชื่อใจเขาค่ะ แต่ก็เพราะยังรักเลยไม่อยากทะเลาะ ต่อมามีปัญหาเรื่องเงิน เพราะเงินที่เขาส่งมาให้จ่ายค่าหอมันไม่พอค่ะ เราก็พยายามหางานแต่ยังหาไม่ได้ค่ะ ช่วงนั้นเราอดทนมากๆกินไข่ต้มกับน้ำพริกแทบทุกวัน เพราะเห็นใจเขาว่าเงินเขาก็ไม่มีค่ะ ต่อมามีปัญหาซ้ำอีกเพราะเขาไปเล่นพนันหมดตัวเลยไม่มีเงินจ่ายค่าหอให้เรา เราต้องไปยืมคนรอบตัวเราเพื่อเอามาจ่ายค่าหอค่ะ เราเลยจะเลิกกับเขาค่ะ แต่เขาบอกว่าขอโอกาสอีกสักครั้งเขาผิดไปแล้วเขาจะไม่เล่นอีก เราก็ใจอ่อนสุดท้ายก็ไม่ได้เลิกกัน จนเขาใกล้ปลดทหาร เราได้งานเลยต้องย้ายหอไปอยู่อีกที่ค่ะ นี่เป็นจุดเริ่มต้นที่เราส่งเงินให้เขาค่ะ เพราะเขาบอกว่าเงินมันน้อย อยากกินอะไรก็ไม่ได้กิน ค่ารถกลับมาหาเราอีก เราก็สงสารเขา เราเลยส่งเงินให้เขาตลอดค่ะ แรกๆยอดก็ไม่เยอะ หลังๆเริ่มเยอะขึ้นค่ะ เราก็ไม่ได้อะไร จนวันที่เขาปลดทหารแล้วมาอยู่หอกับเราแล้วเขาแอบโอนเงินในบัญชีทั้งหมดของเราเอาไปเล่นพนันจนหมดเลยค่ะ เราตื่นมาพร้อมกับเงินในบัญชีที่หายไปหมด เราเสียใจมากเขาบอกจะเลิกเล่นพนันแล้ว แต่ก็เลิกไม่ได้ ถึงขนาดเอาเงินเราไปทั้งบัญชี เราก็ขอเลิกอีกค่ะ รอบนี้ทะเลาะกันรุนแรงมากแล้วความโมโหร้ายของเขาก็เริ่มปรากฏให้เห็น เช่นเขาจะชอบพลักเราเหมือนว่าถ้านั่งอยู่แล้วเราจะยืนพูด เขาก็จะพลักเราให้นั่งเหมือนเดิม มีเฉดหัวเรา พูดคำหยาบต่างๆนาๆตอนนั้นเราแย่มากเลยค่ะ ไม่คิดว่าคนเราต้องอารมณ์รุนแรงขนาดนี้ เรายืนยันจะเลิกแต่เขาไม่ยอมเลิกค่ะ เขาอารมณ์รุนแรงจนเราอยากหนีออกจากห้องตอนนั้นเลยค่ะ แต่พอเขาอารมณ์เย็นลงเขาก็เข้ามาร้องไห้ขอโทษเรา เราก็ใจอ่อนอีกค่ะ เพราะรักเขา เราไม่มีเงินใช้เลยยืมในแอปค่ะ จุดเริ่มต้นการเป็นหนี้ของเราค่ะ ต่อมาเขาได้ทำงานที่เดียวกับเรา
เริ่มมีเงินกันแล้วเราเลยคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ไม่เลยค่ะ เขาใช้เงินมือเติบค่ะ งานวันเกิดตัวเองก็ชวนเพื่อนๆที่ทำงานมากันเป็นสิบๆคน เลี้ยงเหล้า เลี้ยงอาหาร เลี้ยงทุกอย่างเลยค่ะ เราก็พูดบอกตลอดนะคะ ว่าเกินตัว แต่เขาบอกว่าวันเกิดจัดปีละครั้งเอง พอกลับมาห้องก็ทะเลาะกันอีกค่ะ เพราะเงินเขาไม่พอใช้เงินหมดแล้วจะมาขอยืมเรา แต่เราไม่ยอมค่ะ เพราะเงินเราก็น้อย แล้วเราก็ไม่พอใจที่ระหว่างงานเลี้ยงเขามองน้องผญคนนึงบ่อยๆค่ะ เขาก็ไม่ยอมรับนะคะ เขาบอกนั่งตรงข้ามกันก็ต้องมองสิ เรานั่งข้างๆเขาเขายังไม่ค่อยจะมองเลยค่ะ สุดท้ายก็ทะเลาะกันใหญ่โต อารมณ์เขาก็มาเต็มค่ะ บอกว่าเป็นเพราะเราที่ทำให้เขาโมโห เขาบีบคอเราบีบคางเรา พลักเราลงพื้นเลยค่ะ เรากลัวมากเราบอกเลิกเขาไปค่ะ แต่เขาก็ไม่ยอมอย่างเดียวเลย บังคับบีบแขนบีบมือไม่ให้เราออกจากห้องค่ะ เราก็ทำอะไรไม่ได้เลยค่ะ เราต้องรอให้เขาเย็นลงเหมือนเดิม แต่รอบนี้เราเลิกเลยค่ะ เขาก็คงรู้ว่าตัวเองผิดเลยยอมเก็บของออกห้องไปค่ะ เราเสียใจมากเลยที่ความรักไม่เป็นอย่างที่หวังค่ะ ร้องไห้ทุกวันปรึกษาเพื่อนตลอด เพราะว่าเรายังรักเขาค่ะ ผ่านไปสัปดาห์นิดๆเขามาขอคืนดีขอโอกาสบอกจะไม่ทำอีกจะอารมณ์เย็น ขอให้เราให้โอกาสให้เขาได้ทำให้เราดูค่ะ มาเกาะหน้าต่างห้องร้องไห้อยู่2วัน เราก็ใจอ่อนยืมคืนดีอีกค่ะ คนรอบตัวด่าเราว่าโง่ เราก็รู้นะคะแต่มันยังรู้สึกอยู่เลยจะพยายามอีกสักครั้ง แต่เรามารู้ทีหลังว่าเขาออกจากงานไปแล้วค่ะ กลายเป็นเราที่ต้องรับภาระทุกอย่าง ทั้งค่าหอ ค่าของใช้ ค่ากินของคน2คน ผ่านไปหลายเดือนเขาก็ยังหางานไม่ได้ เราเลยไม่ไหวค่ะ เริ่มทะเลาะกันบ่อย แต่เขาไม่ได้เล่นพนันแล้วนะคะ สุดท้ายเลิกกันอีกค่ะ รอบนี้เราเลิกกันจริงจังเลย เพราะเราก็ออกงานแล้วกลับบ้านเกิดเลยค่ะ ผ่านไป1เดือนเขาทักมาหาเรา ว่าเขารู้ตัวเองแล้วมารักเรามาก อยากให้เรากลับไปคบกันอีกรอบ เราก็ปรึกษาเพื่อนเราค่ะ เพราะเราก็รู้สึกว่าเป็นความผิดเราด้วยส่วนนึงที่ไม่ยอมควบคุมปากร้ายๆ ทำให้แฟนเราเขาอารมณ์ร้อนขึ้นไปอีก เขาก็ได้งานใหม่แล้วที่ทำงานมีหอให้อยู่ฟรี แล้วงานที่เราเคยสมัครไปก็เรียกสัมภาษณ์พอดี เราเลยจะกลับไปคืนดีค่ะ
แต่รอบนี้เรากลับมาพร้อมสติที่มากขึ้น รู้สึกตัวเองโตมากขึ้นค่ะ พร้อมปรับนิสัยตัวเอง เราเลยกลับไปหาเขาค่ะ เขาก็ปรับตัวเรื่องอารมณ์ได้ดีเลยคิดว่าน่าจะอยู่กันได้ยาวๆเราเลยติดแอร์กับตู้เย็นเพิ่ม เพราะหอที่อยู่ฟรี เป็นแค่ห้องเปล่าๆเลยค่ะ เราเลยต้องซื้อทุกอย่างเอง แต่เราก็คิดว่าเหมือนเราจ่ายค่าหอทุกๆเดือนแบบผ่อนเอานะคะ แต่ของเป็นของเราค่ะ เราได้เริ่มทำงานแล้วคิดว่าไม่มีปัญหาอะไร แต่ผ่านไป3เดือน เขาอยากได้รถใหม่ค่ะ(รถเก่าเคยขายไปเพราะหนี้พนันค่ะ) เราไม่เห็นด้วยค่ะ เพราะเขาก็ไม่ได้ต้องขับรถไปทำงาน รอบนี้เราก็เอารถของเรามาเอง ใช้ด้วยกันไปก่อนก็ได้ แต่เขาไม่ฟังค่ะ ไปออกรถโดยไม่ฟังคำเรา ซึ่งค่าของที่ต้องผ่อนก็มีอยู่แล้วยังต้องจ่ายค่ารถอีก เงินไม่พอใช้แน่ๆ แต่เขาก็ไม่ฟังเลยทะเลาะกันอีก สุดท้ายเราก็ขอเลิกอีกค่ะ เพราะคู่ชีวิตกันจะไม่ฟังกันเลยมันไม่ได้ค่ะ เราเด็ดขาดมากเลยนะคะ ต้นเดือนไม่คุยกับเขาเลย ไม่ติดต่อเขาเลยไม่ทักไม่ถามอะไรเขาเลยไม่ใส่ใจเขาเลยค่ะ สิ้นเดือนจะได้ย้ายไปหอใหม่ค่ะ แต่ระหว่างนั้นเราก็คิดตลอดนะคะ ว่าจะจบแล้วจริงๆหรอเราสองคน เราก็ปรึกษาพ่อแม่ เพื่อนๆเพราะไปๆมาๆเราเหมือนยังตัดเขาไม่ได้ค่ะ สิ้นเดือนใกล้เข้ามา แล้วเรายังตัดใจไม่ได้จริงๆ เราเลยขอคืนดีเขาค่ะ แต่เขาไม่ยอมคืนดีค่ะ เขาบอกว่าเพราะเราบอกเลิกเค้าบ่อย ทำเค้าเสียใจบ่อยๆ เราก็ขอโทษค่ะ บอกว่าเราไม่คิดว่าจะรักเขามากขนาดนี้มากกว่าที่คิด ขนาดเขาทำอะไรไม่ดีพอเขามาง้อเราก็คืนดีทุกครั้งค่ะ
แต่เขาไม่ยอมคืนดี เขาบอกว่าเขาเริ่มคุยกับคนใหม่แล้ว นาทีนั้นเราช็อคมากค่ะ เขาบอกว่าเขาไม่ได้รู้สึกกับเราแบบเดิมแล้ว เราหยุดงาน1วันเพื่อร้องไห้ขอร้องเขา อ้อนวอนเขาเพราะเราคิดว่าเราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขาค่ะ แต่เขาไม่ใจอ่อนเลยค่ะ กลางคืนก็ออกไปไหนไม่รู้ตลอดๆค่ะ บางวันก็กลับเช้าเลย ตอนนั้นใจเราแหลกสลายมากค่ะ ออกไปตามหาเขาเหมือนคนบ้าฝนตกก็ไม่ยอมกลับห้องจนกว่าจะเจอเขา แต่เราก็ไม่เจอเขาค่ะ เราเข้าใจคำว่าใจร้ายใจดำเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยค่ะ ใจเราพังมาก เรานอนร้องไห้ทุกวันจนวันย้ายออกหอเขาเลยค่ะ ตอนแรกเราจะถอดแอร์ออกเอาตู้เย็นไปด้วยเพราะเป็นชื่อเราและเราเป็นคนจ่าย แต่เขาไม่ให้เอาไป บอกถ้าม*งเอาช่างมาก็มาเลย ก*ไม่ให้เข้าห้องหรอก เราเลยต้องยอมแพ้ค่ะ เขาบอกจะจ่ายเงินให้ทุกเดือน ตอนนี้เราย้ายออกมาได้เกือบเดือนแล้วแต่ยังเศร้าอยู่เลยค่ะ ช่วงแรกๆอยู่เองไม่ได้ ต้องโทรไปร้องไห้กับแม่กับเพื่อนตลอดค่ะ เราเคยขับรถกลับทางนี้เป็นปกติ แต่ตอนนี้เราต้องขับรถไปอีกทางนึง ใจเราหายเลยค่ะ บางทีเป็นเพราะความเคยชินของเรา ได้ยินเสียงรถก็คิดตลอดว่าเขาหรือเปล่าเขาจะมาง้อเราใช่ไหม แต่พอมันไม่ใช่เราก็อารมณ์ดิ่งเลยค่ะ ตั้งแต่เราย้ายออกมาเขาก็ไม่ติดต่อเรามาเลยค่ะ มีแต่เราติดต่อเขาไปเพราะทนคิดถึงไม่ไหว มีอยู่วันนึงเขาออกไปเที่ยว เราเลยบุกไปห้องเขาเลยค่ะ แล้วเราก็ได้เห็นค่ะ ว่าเขาอยู่ได้ดีขนาดไหนที่ไม่มีเรา ตอนแรกเราคิดว่าเขาอยู่ไม่ได้หรอกเพราะตลอดมาเขาใช้เงินเราตลอด แต่เขาอยู่ได้ดีกว่าตอนที่อยู่กับเราอีกค่ะ มันทำใจเราตัดใจได้เยอะขึ้นเลยค่ะ
ล่าสุดเขาก็ทักเรามานะคะ ทำเหมือนจะขอคุยกันว่าจะกลับมาคบกันไหม แต่เขาก็หายเงียบไป เราเลยไปหาเขาที่หอ ปรากฏว่าเขาไม่อยู่ค่ะ กุญแจห้องก็เปลี่ยน รถเขาก็ไม่อยู่ เราทั้งทักไปทั้งโทรไป เขาไม่อ่านไม่ตอบไม่รับสายเลยค่ะ เราเลยคิดขึ้นมาได้ว่าควรพอได้แล้ว ทำให้ตัวเองเจ็บช้ำอยู่ได้ คิดถึงคำที่ตากับยายเคยบอกเลยค่ะ เรามีเงินเป็นของเราเอง รถก็เป็นของๆเราเอง อาหารการกินเสื้อผ้าก็เป็นของๆเราเอง เราไม่ได้อาศัยเขาอยู่เขาใช้ เราคิดว่าเราอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเขา แต่จริงๆแล้วเราอยู่ของเราเองมาโดยตลอด มีแต่เขาที่คอยเบียดเบียนเราค่ะ ความรู้สึกเราตอนนี้คือไม่สนใจเขาแล้วค่ะว่าเขาจะเป็นยังไง อยู่ได้ดีหรือไม่ดี ถ้าเราไม่คิดจะกลับไปอีก เราก็จะไม่เจ็บปวดอีกจริงๆค่ะ มันก็ยังมีบ้างที่เศร้าเพราะเราถูกปฎิเสธและผิดหวังในความรักค่ะ
แต่มันก็เหมือนเขาได้สอนบทเรียนเราจริงๆค่ะ มันทำให้เราได้รู้ว่าถ้าเราจะมีความรักอีกครั้งเราต้องทำตัวแบบไหน และนิสัยแบบไหนที่จะไม่เปลี่ยนไป ให้เชื่อในสัญชาตญาณของตัวเอง ถ้าเกิดมีปัญหาขึ้นมาให้เราเดินออกมาเลย เพราะยิ่งเวลาผ่านไปมันก็จะซ้ำแผลเดิมไปเรื่อยๆ จบความรักครั้งแรก ระยะเวลาทั้งสิ้น 4 ปีที่พยายามมาตลอดค่ะ
ความรักไม่ต้องพยายาม หรือแท้จริงแล้วเราพยายามผิดคน
ต่อมาเราคบกันมาเรื่อยๆ แล้วเขาเกณฑ์ทหารเขาก็กลัวเรานอกใจนะคะ แต่เรารอเขาค่ะ เพราะรักแค่เขา โทรศัพท์เขาใช้ไม่ได้ แต่เราก็พิมหาเขาตลอดเหมือนยังคุยกันปกติค่ะ สงกรานต์ ลอยกระทง ปีใหม่เราก็อยู่คนเดียว ไม่ได้แม้แต่จะได้ยินเสียงเขาค่ะ ปีนั้นเศร้ามากค่ะ จนครึ่งหลังเขาใช้โทรศัพท์ได้ ถึงได้ติดต่อกันค่ะ แล้วเราก็กลัวว่าเขาจะมีคนอื่น เขาก็กลัวเรามีคนอื่น เลยตัดสินใจแลกรหัสโซเชียลกันค่ะ แรกๆก็ปกติดีนะคะ ไม่ได้คุยกันนาน เขาคิดถึงเราแล้วเขาก็มีวันหยุดทุกเดือนแล้ว เขาเลยขอให้เรามาอยู่จ.เดียวกับเขาค่ะ ตอนเขาเป็นทหารเราอยู่บ้านค่ะ เขาบอกจะเอาเงินเดือนทหารจ่ายค่าหอให้บอกจะเลี้ยงเราเองแล้วค่อยๆหางานที่นี่เอาก็ได้ค่ะ เราก็คิดถึงเขาเลยตกลงมาอยู่ใกล้ๆกันค่ะ เราตกลงกันไว้ว่าจะไม่แอดใครไปค่ะ แต่เราเห็นเขารับผญเยอะเลย เราเลยถามค่ะ เขาก็ตอบมาว่าก็เธอบอกไม่ให้แอดไง ก็ไม่ได้แอดไปเขาแอดมาก็เลยรับแค่นั้น แล้วอ้างว่าเป็นญาติๆกันค่ะ แต่เราสืบแล้วว่าไม่ใช่ญาติแม้แต่คนเดียวค่ะ นั่นเป็นครั้งแรกที่เราเริ่มไม่เชื่อใจเขาค่ะ แต่ก็เพราะยังรักเลยไม่อยากทะเลาะ ต่อมามีปัญหาเรื่องเงิน เพราะเงินที่เขาส่งมาให้จ่ายค่าหอมันไม่พอค่ะ เราก็พยายามหางานแต่ยังหาไม่ได้ค่ะ ช่วงนั้นเราอดทนมากๆกินไข่ต้มกับน้ำพริกแทบทุกวัน เพราะเห็นใจเขาว่าเงินเขาก็ไม่มีค่ะ ต่อมามีปัญหาซ้ำอีกเพราะเขาไปเล่นพนันหมดตัวเลยไม่มีเงินจ่ายค่าหอให้เรา เราต้องไปยืมคนรอบตัวเราเพื่อเอามาจ่ายค่าหอค่ะ เราเลยจะเลิกกับเขาค่ะ แต่เขาบอกว่าขอโอกาสอีกสักครั้งเขาผิดไปแล้วเขาจะไม่เล่นอีก เราก็ใจอ่อนสุดท้ายก็ไม่ได้เลิกกัน จนเขาใกล้ปลดทหาร เราได้งานเลยต้องย้ายหอไปอยู่อีกที่ค่ะ นี่เป็นจุดเริ่มต้นที่เราส่งเงินให้เขาค่ะ เพราะเขาบอกว่าเงินมันน้อย อยากกินอะไรก็ไม่ได้กิน ค่ารถกลับมาหาเราอีก เราก็สงสารเขา เราเลยส่งเงินให้เขาตลอดค่ะ แรกๆยอดก็ไม่เยอะ หลังๆเริ่มเยอะขึ้นค่ะ เราก็ไม่ได้อะไร จนวันที่เขาปลดทหารแล้วมาอยู่หอกับเราแล้วเขาแอบโอนเงินในบัญชีทั้งหมดของเราเอาไปเล่นพนันจนหมดเลยค่ะ เราตื่นมาพร้อมกับเงินในบัญชีที่หายไปหมด เราเสียใจมากเขาบอกจะเลิกเล่นพนันแล้ว แต่ก็เลิกไม่ได้ ถึงขนาดเอาเงินเราไปทั้งบัญชี เราก็ขอเลิกอีกค่ะ รอบนี้ทะเลาะกันรุนแรงมากแล้วความโมโหร้ายของเขาก็เริ่มปรากฏให้เห็น เช่นเขาจะชอบพลักเราเหมือนว่าถ้านั่งอยู่แล้วเราจะยืนพูด เขาก็จะพลักเราให้นั่งเหมือนเดิม มีเฉดหัวเรา พูดคำหยาบต่างๆนาๆตอนนั้นเราแย่มากเลยค่ะ ไม่คิดว่าคนเราต้องอารมณ์รุนแรงขนาดนี้ เรายืนยันจะเลิกแต่เขาไม่ยอมเลิกค่ะ เขาอารมณ์รุนแรงจนเราอยากหนีออกจากห้องตอนนั้นเลยค่ะ แต่พอเขาอารมณ์เย็นลงเขาก็เข้ามาร้องไห้ขอโทษเรา เราก็ใจอ่อนอีกค่ะ เพราะรักเขา เราไม่มีเงินใช้เลยยืมในแอปค่ะ จุดเริ่มต้นการเป็นหนี้ของเราค่ะ ต่อมาเขาได้ทำงานที่เดียวกับเรา
เริ่มมีเงินกันแล้วเราเลยคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ไม่เลยค่ะ เขาใช้เงินมือเติบค่ะ งานวันเกิดตัวเองก็ชวนเพื่อนๆที่ทำงานมากันเป็นสิบๆคน เลี้ยงเหล้า เลี้ยงอาหาร เลี้ยงทุกอย่างเลยค่ะ เราก็พูดบอกตลอดนะคะ ว่าเกินตัว แต่เขาบอกว่าวันเกิดจัดปีละครั้งเอง พอกลับมาห้องก็ทะเลาะกันอีกค่ะ เพราะเงินเขาไม่พอใช้เงินหมดแล้วจะมาขอยืมเรา แต่เราไม่ยอมค่ะ เพราะเงินเราก็น้อย แล้วเราก็ไม่พอใจที่ระหว่างงานเลี้ยงเขามองน้องผญคนนึงบ่อยๆค่ะ เขาก็ไม่ยอมรับนะคะ เขาบอกนั่งตรงข้ามกันก็ต้องมองสิ เรานั่งข้างๆเขาเขายังไม่ค่อยจะมองเลยค่ะ สุดท้ายก็ทะเลาะกันใหญ่โต อารมณ์เขาก็มาเต็มค่ะ บอกว่าเป็นเพราะเราที่ทำให้เขาโมโห เขาบีบคอเราบีบคางเรา พลักเราลงพื้นเลยค่ะ เรากลัวมากเราบอกเลิกเขาไปค่ะ แต่เขาก็ไม่ยอมอย่างเดียวเลย บังคับบีบแขนบีบมือไม่ให้เราออกจากห้องค่ะ เราก็ทำอะไรไม่ได้เลยค่ะ เราต้องรอให้เขาเย็นลงเหมือนเดิม แต่รอบนี้เราเลิกเลยค่ะ เขาก็คงรู้ว่าตัวเองผิดเลยยอมเก็บของออกห้องไปค่ะ เราเสียใจมากเลยที่ความรักไม่เป็นอย่างที่หวังค่ะ ร้องไห้ทุกวันปรึกษาเพื่อนตลอด เพราะว่าเรายังรักเขาค่ะ ผ่านไปสัปดาห์นิดๆเขามาขอคืนดีขอโอกาสบอกจะไม่ทำอีกจะอารมณ์เย็น ขอให้เราให้โอกาสให้เขาได้ทำให้เราดูค่ะ มาเกาะหน้าต่างห้องร้องไห้อยู่2วัน เราก็ใจอ่อนยืมคืนดีอีกค่ะ คนรอบตัวด่าเราว่าโง่ เราก็รู้นะคะแต่มันยังรู้สึกอยู่เลยจะพยายามอีกสักครั้ง แต่เรามารู้ทีหลังว่าเขาออกจากงานไปแล้วค่ะ กลายเป็นเราที่ต้องรับภาระทุกอย่าง ทั้งค่าหอ ค่าของใช้ ค่ากินของคน2คน ผ่านไปหลายเดือนเขาก็ยังหางานไม่ได้ เราเลยไม่ไหวค่ะ เริ่มทะเลาะกันบ่อย แต่เขาไม่ได้เล่นพนันแล้วนะคะ สุดท้ายเลิกกันอีกค่ะ รอบนี้เราเลิกกันจริงจังเลย เพราะเราก็ออกงานแล้วกลับบ้านเกิดเลยค่ะ ผ่านไป1เดือนเขาทักมาหาเรา ว่าเขารู้ตัวเองแล้วมารักเรามาก อยากให้เรากลับไปคบกันอีกรอบ เราก็ปรึกษาเพื่อนเราค่ะ เพราะเราก็รู้สึกว่าเป็นความผิดเราด้วยส่วนนึงที่ไม่ยอมควบคุมปากร้ายๆ ทำให้แฟนเราเขาอารมณ์ร้อนขึ้นไปอีก เขาก็ได้งานใหม่แล้วที่ทำงานมีหอให้อยู่ฟรี แล้วงานที่เราเคยสมัครไปก็เรียกสัมภาษณ์พอดี เราเลยจะกลับไปคืนดีค่ะ
แต่รอบนี้เรากลับมาพร้อมสติที่มากขึ้น รู้สึกตัวเองโตมากขึ้นค่ะ พร้อมปรับนิสัยตัวเอง เราเลยกลับไปหาเขาค่ะ เขาก็ปรับตัวเรื่องอารมณ์ได้ดีเลยคิดว่าน่าจะอยู่กันได้ยาวๆเราเลยติดแอร์กับตู้เย็นเพิ่ม เพราะหอที่อยู่ฟรี เป็นแค่ห้องเปล่าๆเลยค่ะ เราเลยต้องซื้อทุกอย่างเอง แต่เราก็คิดว่าเหมือนเราจ่ายค่าหอทุกๆเดือนแบบผ่อนเอานะคะ แต่ของเป็นของเราค่ะ เราได้เริ่มทำงานแล้วคิดว่าไม่มีปัญหาอะไร แต่ผ่านไป3เดือน เขาอยากได้รถใหม่ค่ะ(รถเก่าเคยขายไปเพราะหนี้พนันค่ะ) เราไม่เห็นด้วยค่ะ เพราะเขาก็ไม่ได้ต้องขับรถไปทำงาน รอบนี้เราก็เอารถของเรามาเอง ใช้ด้วยกันไปก่อนก็ได้ แต่เขาไม่ฟังค่ะ ไปออกรถโดยไม่ฟังคำเรา ซึ่งค่าของที่ต้องผ่อนก็มีอยู่แล้วยังต้องจ่ายค่ารถอีก เงินไม่พอใช้แน่ๆ แต่เขาก็ไม่ฟังเลยทะเลาะกันอีก สุดท้ายเราก็ขอเลิกอีกค่ะ เพราะคู่ชีวิตกันจะไม่ฟังกันเลยมันไม่ได้ค่ะ เราเด็ดขาดมากเลยนะคะ ต้นเดือนไม่คุยกับเขาเลย ไม่ติดต่อเขาเลยไม่ทักไม่ถามอะไรเขาเลยไม่ใส่ใจเขาเลยค่ะ สิ้นเดือนจะได้ย้ายไปหอใหม่ค่ะ แต่ระหว่างนั้นเราก็คิดตลอดนะคะ ว่าจะจบแล้วจริงๆหรอเราสองคน เราก็ปรึกษาพ่อแม่ เพื่อนๆเพราะไปๆมาๆเราเหมือนยังตัดเขาไม่ได้ค่ะ สิ้นเดือนใกล้เข้ามา แล้วเรายังตัดใจไม่ได้จริงๆ เราเลยขอคืนดีเขาค่ะ แต่เขาไม่ยอมคืนดีค่ะ เขาบอกว่าเพราะเราบอกเลิกเค้าบ่อย ทำเค้าเสียใจบ่อยๆ เราก็ขอโทษค่ะ บอกว่าเราไม่คิดว่าจะรักเขามากขนาดนี้มากกว่าที่คิด ขนาดเขาทำอะไรไม่ดีพอเขามาง้อเราก็คืนดีทุกครั้งค่ะ
แต่เขาไม่ยอมคืนดี เขาบอกว่าเขาเริ่มคุยกับคนใหม่แล้ว นาทีนั้นเราช็อคมากค่ะ เขาบอกว่าเขาไม่ได้รู้สึกกับเราแบบเดิมแล้ว เราหยุดงาน1วันเพื่อร้องไห้ขอร้องเขา อ้อนวอนเขาเพราะเราคิดว่าเราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขาค่ะ แต่เขาไม่ใจอ่อนเลยค่ะ กลางคืนก็ออกไปไหนไม่รู้ตลอดๆค่ะ บางวันก็กลับเช้าเลย ตอนนั้นใจเราแหลกสลายมากค่ะ ออกไปตามหาเขาเหมือนคนบ้าฝนตกก็ไม่ยอมกลับห้องจนกว่าจะเจอเขา แต่เราก็ไม่เจอเขาค่ะ เราเข้าใจคำว่าใจร้ายใจดำเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยค่ะ ใจเราพังมาก เรานอนร้องไห้ทุกวันจนวันย้ายออกหอเขาเลยค่ะ ตอนแรกเราจะถอดแอร์ออกเอาตู้เย็นไปด้วยเพราะเป็นชื่อเราและเราเป็นคนจ่าย แต่เขาไม่ให้เอาไป บอกถ้าม*งเอาช่างมาก็มาเลย ก*ไม่ให้เข้าห้องหรอก เราเลยต้องยอมแพ้ค่ะ เขาบอกจะจ่ายเงินให้ทุกเดือน ตอนนี้เราย้ายออกมาได้เกือบเดือนแล้วแต่ยังเศร้าอยู่เลยค่ะ ช่วงแรกๆอยู่เองไม่ได้ ต้องโทรไปร้องไห้กับแม่กับเพื่อนตลอดค่ะ เราเคยขับรถกลับทางนี้เป็นปกติ แต่ตอนนี้เราต้องขับรถไปอีกทางนึง ใจเราหายเลยค่ะ บางทีเป็นเพราะความเคยชินของเรา ได้ยินเสียงรถก็คิดตลอดว่าเขาหรือเปล่าเขาจะมาง้อเราใช่ไหม แต่พอมันไม่ใช่เราก็อารมณ์ดิ่งเลยค่ะ ตั้งแต่เราย้ายออกมาเขาก็ไม่ติดต่อเรามาเลยค่ะ มีแต่เราติดต่อเขาไปเพราะทนคิดถึงไม่ไหว มีอยู่วันนึงเขาออกไปเที่ยว เราเลยบุกไปห้องเขาเลยค่ะ แล้วเราก็ได้เห็นค่ะ ว่าเขาอยู่ได้ดีขนาดไหนที่ไม่มีเรา ตอนแรกเราคิดว่าเขาอยู่ไม่ได้หรอกเพราะตลอดมาเขาใช้เงินเราตลอด แต่เขาอยู่ได้ดีกว่าตอนที่อยู่กับเราอีกค่ะ มันทำใจเราตัดใจได้เยอะขึ้นเลยค่ะ
ล่าสุดเขาก็ทักเรามานะคะ ทำเหมือนจะขอคุยกันว่าจะกลับมาคบกันไหม แต่เขาก็หายเงียบไป เราเลยไปหาเขาที่หอ ปรากฏว่าเขาไม่อยู่ค่ะ กุญแจห้องก็เปลี่ยน รถเขาก็ไม่อยู่ เราทั้งทักไปทั้งโทรไป เขาไม่อ่านไม่ตอบไม่รับสายเลยค่ะ เราเลยคิดขึ้นมาได้ว่าควรพอได้แล้ว ทำให้ตัวเองเจ็บช้ำอยู่ได้ คิดถึงคำที่ตากับยายเคยบอกเลยค่ะ เรามีเงินเป็นของเราเอง รถก็เป็นของๆเราเอง อาหารการกินเสื้อผ้าก็เป็นของๆเราเอง เราไม่ได้อาศัยเขาอยู่เขาใช้ เราคิดว่าเราอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเขา แต่จริงๆแล้วเราอยู่ของเราเองมาโดยตลอด มีแต่เขาที่คอยเบียดเบียนเราค่ะ ความรู้สึกเราตอนนี้คือไม่สนใจเขาแล้วค่ะว่าเขาจะเป็นยังไง อยู่ได้ดีหรือไม่ดี ถ้าเราไม่คิดจะกลับไปอีก เราก็จะไม่เจ็บปวดอีกจริงๆค่ะ มันก็ยังมีบ้างที่เศร้าเพราะเราถูกปฎิเสธและผิดหวังในความรักค่ะ
แต่มันก็เหมือนเขาได้สอนบทเรียนเราจริงๆค่ะ มันทำให้เราได้รู้ว่าถ้าเราจะมีความรักอีกครั้งเราต้องทำตัวแบบไหน และนิสัยแบบไหนที่จะไม่เปลี่ยนไป ให้เชื่อในสัญชาตญาณของตัวเอง ถ้าเกิดมีปัญหาขึ้นมาให้เราเดินออกมาเลย เพราะยิ่งเวลาผ่านไปมันก็จะซ้ำแผลเดิมไปเรื่อยๆ จบความรักครั้งแรก ระยะเวลาทั้งสิ้น 4 ปีที่พยายามมาตลอดค่ะ