แต่งงานมาเกือบ 10 ปี อายุใกล้ๆเลข 4 ทั้งคู่ ยังไม่มีลูก ทั้งคู่เห็นตรงกันว่าช่วงนี้ยังไม่ควรมีลูก (แต่ถ้าฐานะดีๆก็อยากมีเหมือนกันค่ะ) กับสามีรักกันดี ตัวสามีเองนิสัยดีมาก ดูแลดีทุกอย่าง ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรง หรือเถียงกันแรงๆเลยสักครั้ง เสมอต้นเสมอปลาย รู้ว่าเค้ารักดิฉันมาก ทุกครั้งกากได้อะไรก็มาบอก ดิฉันก็พาไปซื้อบ้าง โอนเงินให้บ้าง เงินหมดดิฉันก็โอนให้ และเค้าไม่ได้ใช้จ่ายอะไรสิ้นเปลือง อันนี้ดิฉันรู้ดี เค้าเองก็เหมือนจะชอบแบบนี้คือให้คนอื่นจัดการให้ แล้วอยากได้อะไรก็มาบอก
ปัญหาคือช่วงหลัง 2-3 ปีมานี้ (ตั้งแต่ก่อนโควิด) สามีไม่ค่อยมีงาน (ปกติเป็นรับจ้างทำงานเป็นจ๊อบๆ) พอไม่มีงานสามีก็อยู่บ้าน ตอนเช้ามาส่งดิฉันทำงาน กลับเข้าบ้านสักพัก เค้าก็ออกไปหาเพื่อนๆ ไปนั่งคุย นั่งเล่นกับเพื่อนๆที่อยู่ละแวกใกล้ๆกันเกือบทุกวัน ตกเย็นก็มารับดิฉันที่ทำงาน (ดิฉันทำงานประจำ รับราชการ) ตัวดิฉันเองทำทั้งงานประจำ และทำอาชีพเสริมด้วย (ทำกับข้าวขาย และรับหิ้วอาหาร/สินค้าร้านดังๆมาส่งที่ทำงาน) เหนื่อยค่ะ ส่วนสามีพอไม่มีงาน ให้ลองไปสมัครงานประจำ สามีก็ไม่ยอมไป หาว่าเราไปว่าว่าเค้าตกอับถึงขั้นต้องไปสมัครงานประจำเลยเหรอ (?) พอบอกว่าลองมาสอบทำงานราชการดีไหม ก็หาว่าเค้าหางานได้ดีกว่านั้น (?) เคยพูดว่าลองไปขับแกรปดีมั้ย เค้าก็ประชดประชัน เหมือนกับว่าชีวิตเค้ามันตกต่ำขนาดนั้นเลยเหรอ (?) ตอนนี้รายจ่ายในบ้านทั้งค่าบ้าน ค่ารถ ค่าอาหาร ค่าอื่นๆ ดิฉันเป็นคนจ่ายทั้งหมด สามีเองดูก็รู้ว่าเครียดมาก แต่เค้าก็เหมือนหาทางออกไม่ได้ ได้แต่พูดว่า เดี๋ยวเค้าจะหาเงินมาให้เยอะๆ (แบบเลื่อนลอย พูดมาตั้งแต่ก่อนแต่งยันปัจจุบัน) คุยกับสามีเรื่องนี้ทีไร ทุกครั้งจะจบลงที่ สามีบอกว่าเดี๋ยวทุกอย่างก็จะดีขึ้น (?) ...
ช่วงหลังๆมานี้ แต่ละเดือนสามีหาเงินเข้าบ้านได้หลักพัน ส่วนที่เหลือดิฉันต้องหามาจ่ายหมด เงินเก็บก็หมด ตอนนี้ถึงขั้นต้องเอารถไปรีไฟแนนซ์เพื่อเอาเงินก้อนออกมาใช้ รู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ แต่ไม่เคยระบายหรือเล่าอะไรให้ใครฟังเลย ภายนอกทุกคนน่าจะคิดว่าครอบครัวดิฉันมีความสุขดีมากๆ ดูเหมือนว่ามีพร้อมทุกอย่าง ใครเห็นดิฉันก็บอกว่าดิฉันเป็นคนเก่ง เป็นคนขยันมากๆ แม้แต่แม่ของสามีก็ชมตลอดว่าดิฉันเป็นคนขยันมาก ซึ่งในใจดิฉันอยากร้องไห้ทุกครั้งเวลาที่มีคนมาพูดแบบนี้ใส่ เพราะรู้ตัวดีว่าดิฉันไม่ได้ทำเพราะขยัน แต่ต้องทำเพราะมันคือสิ่งที่ต้องทำ
อยากหาวิธีจัดการกับความรู้สึกของตัวเองค่ะ รักสามีมากๆ ดิฉันคิดตลอดว่าสามีไม่ได้ทำอะไรผิด แต่พอต้องทำงานเหนื่อยๆทีไร ความคิดมันก็วนเข้ามาในหัวตลอดว่าทำไมดิฉันต้องทำอะไรมากมายขนาดนี้ อยากจะสู้ต่อแต่บางครั้งก็รู้สึกว่าอ่อนล้าเหลือเกิน บางครั้งทำกับข้าวขายไปร้องไห้ไปอยู่คนเดียว บางคืนนอนร้องไห้เงียบๆ สามีก็นอนหลับอยู่ข้างๆ รู้สึกว่าถ้าตัดสินใจเลิก เค้าก็คงจะลำบากมาก หรืออาจจะถึงขั้นเป็นซึมเศร้าไปเลยก็ได้ แค่คิดดิฉันก็รู้สึกผิด รู้สึกแย่แล้วค่ะ
เพื่อนๆใครมีแนวทางในการแก้ปัญหาลักษณะนี้ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ ตอนนี้ทุกข์ใจมาก นั่งพิมพ์อยู่น้ำตาก็จะไหล มันท้อแท้ไปหมดเลยค่ะ มันรู้สึกว่าทำไมเราทำได้แค่นี้ ซึ่งคิดอีกมุม สามีก็คงเครียดมากเหมือนกัน อยากหาวิธีจัดการความรู้สึกของตัวเอง หรือถ้าใครมีวิธีแก้ปัญหาดีๆอยากให้แนะนำกันบ้าง อยากหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้ค่ะ
รู้สึกว่าชีวิตคู่เริ่มมีปัญหา หาทางแก้ หรือจัดการความรู้สึกยังไงดี
ปัญหาคือช่วงหลัง 2-3 ปีมานี้ (ตั้งแต่ก่อนโควิด) สามีไม่ค่อยมีงาน (ปกติเป็นรับจ้างทำงานเป็นจ๊อบๆ) พอไม่มีงานสามีก็อยู่บ้าน ตอนเช้ามาส่งดิฉันทำงาน กลับเข้าบ้านสักพัก เค้าก็ออกไปหาเพื่อนๆ ไปนั่งคุย นั่งเล่นกับเพื่อนๆที่อยู่ละแวกใกล้ๆกันเกือบทุกวัน ตกเย็นก็มารับดิฉันที่ทำงาน (ดิฉันทำงานประจำ รับราชการ) ตัวดิฉันเองทำทั้งงานประจำ และทำอาชีพเสริมด้วย (ทำกับข้าวขาย และรับหิ้วอาหาร/สินค้าร้านดังๆมาส่งที่ทำงาน) เหนื่อยค่ะ ส่วนสามีพอไม่มีงาน ให้ลองไปสมัครงานประจำ สามีก็ไม่ยอมไป หาว่าเราไปว่าว่าเค้าตกอับถึงขั้นต้องไปสมัครงานประจำเลยเหรอ (?) พอบอกว่าลองมาสอบทำงานราชการดีไหม ก็หาว่าเค้าหางานได้ดีกว่านั้น (?) เคยพูดว่าลองไปขับแกรปดีมั้ย เค้าก็ประชดประชัน เหมือนกับว่าชีวิตเค้ามันตกต่ำขนาดนั้นเลยเหรอ (?) ตอนนี้รายจ่ายในบ้านทั้งค่าบ้าน ค่ารถ ค่าอาหาร ค่าอื่นๆ ดิฉันเป็นคนจ่ายทั้งหมด สามีเองดูก็รู้ว่าเครียดมาก แต่เค้าก็เหมือนหาทางออกไม่ได้ ได้แต่พูดว่า เดี๋ยวเค้าจะหาเงินมาให้เยอะๆ (แบบเลื่อนลอย พูดมาตั้งแต่ก่อนแต่งยันปัจจุบัน) คุยกับสามีเรื่องนี้ทีไร ทุกครั้งจะจบลงที่ สามีบอกว่าเดี๋ยวทุกอย่างก็จะดีขึ้น (?) ...
ช่วงหลังๆมานี้ แต่ละเดือนสามีหาเงินเข้าบ้านได้หลักพัน ส่วนที่เหลือดิฉันต้องหามาจ่ายหมด เงินเก็บก็หมด ตอนนี้ถึงขั้นต้องเอารถไปรีไฟแนนซ์เพื่อเอาเงินก้อนออกมาใช้ รู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ แต่ไม่เคยระบายหรือเล่าอะไรให้ใครฟังเลย ภายนอกทุกคนน่าจะคิดว่าครอบครัวดิฉันมีความสุขดีมากๆ ดูเหมือนว่ามีพร้อมทุกอย่าง ใครเห็นดิฉันก็บอกว่าดิฉันเป็นคนเก่ง เป็นคนขยันมากๆ แม้แต่แม่ของสามีก็ชมตลอดว่าดิฉันเป็นคนขยันมาก ซึ่งในใจดิฉันอยากร้องไห้ทุกครั้งเวลาที่มีคนมาพูดแบบนี้ใส่ เพราะรู้ตัวดีว่าดิฉันไม่ได้ทำเพราะขยัน แต่ต้องทำเพราะมันคือสิ่งที่ต้องทำ
อยากหาวิธีจัดการกับความรู้สึกของตัวเองค่ะ รักสามีมากๆ ดิฉันคิดตลอดว่าสามีไม่ได้ทำอะไรผิด แต่พอต้องทำงานเหนื่อยๆทีไร ความคิดมันก็วนเข้ามาในหัวตลอดว่าทำไมดิฉันต้องทำอะไรมากมายขนาดนี้ อยากจะสู้ต่อแต่บางครั้งก็รู้สึกว่าอ่อนล้าเหลือเกิน บางครั้งทำกับข้าวขายไปร้องไห้ไปอยู่คนเดียว บางคืนนอนร้องไห้เงียบๆ สามีก็นอนหลับอยู่ข้างๆ รู้สึกว่าถ้าตัดสินใจเลิก เค้าก็คงจะลำบากมาก หรืออาจจะถึงขั้นเป็นซึมเศร้าไปเลยก็ได้ แค่คิดดิฉันก็รู้สึกผิด รู้สึกแย่แล้วค่ะ
เพื่อนๆใครมีแนวทางในการแก้ปัญหาลักษณะนี้ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ ตอนนี้ทุกข์ใจมาก นั่งพิมพ์อยู่น้ำตาก็จะไหล มันท้อแท้ไปหมดเลยค่ะ มันรู้สึกว่าทำไมเราทำได้แค่นี้ ซึ่งคิดอีกมุม สามีก็คงเครียดมากเหมือนกัน อยากหาวิธีจัดการความรู้สึกของตัวเอง หรือถ้าใครมีวิธีแก้ปัญหาดีๆอยากให้แนะนำกันบ้าง อยากหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้ค่ะ