ส่วนตัวแม่ของเราเป็นคนนิสัยดีนะคะแต่ว่าจะโมโหร้ายรู้สึกว่าแม่จะชอบบงการชีวิตทุกคนอะค่ะ พอเราพูดว่าแบบนี้ไม่ดีแม่ก็จะแบบด่าว่าคำหยาบๆเลยค่ะ ส่วนตัวนี้ก็แบบไม่ชอบให้คนพูดไม่ดีใส่ก็บอกแม่ไปตรงๆว่าถ้าพูดแบบนี้ลูกจะอึดอัดยอมรับนะคะว่านิสัยคร้ายแม่คือไม่ค่อยยอมใคร ถ้าตัวเองไม่ผิดทั้งๆที่บางทียอมได้ก็ยอม แต่ความรู้สึกเราจะแบบ เอ้าก็เราไม่ผิดก็อธิบายสุดขาดใจเลยค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะคะคือแม่เรากะว่าจะมาหาดูทำเลเปิดร้านใหม่ค่ะ ตอนแรกก็จะเอาที่ใหม่ที่มันดีกว่าเดิม ตกลงกันเสร็จแล้วนะคะว่ามาจะหาให้ พอวันแรกที่ขับรถหามันก็หาไม่ได้แม่เราคือวีนเลยค่ะ พอตกวันที่2-3คือเริ่มด่าคำหยาบ เราก็บอกนะคะของแบบนี้ต้องใช้เวลา แม่หนูก็บอกประมานว่า "กูให้หาทำไมไม่หา เราก็บอกเอ้าไหนบอกว่ากลับมาจะมาหาด้วยกัน แม่ก็ด่าเราใหญ่เลยค่ะนี้มันจริงๆเลยกูลงทุนหมดเป็นแสนๆ ต้องทำไห้ได้ถ้าทำไม่ได้กูจะตัดหางปล่อยวัด"
ก่อนหน้านี้แม่ก็โมโหร้ายนะคะเคยทำร้ายร่างกายเราจนเราหนีกลับบ้านนอกไปทำงานกับพ่อ ช่วงนั้นแม่ตามง้อเป็นปีเลยค่ะไม่ยอมกลับ จนแม่เราเข้าโรงบาลก็ขึ้นมาตัวเมืองเพื่อดูแม่และอยู่ยาวเลย แม่ก็บอกจะส่งให้เรียนต่อทำงานเราเชื่อฟังแม่ทุกอย่าง แต่ก็โดนแม่ตบตีเป็นประจำ ในวัยนั้นคือไม่มีเพื่อนคบเลยนะคะแม่ไม่ไห้ออกไปไหนเลย คือยอมรับนะคะว่าเถียงบ้างแต่ตอนนั้นอายุแค่15-16มั้งคะจำไม่ได้ แต่รู้ว่าเด็กมาก โดนเยอะจนกลายเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เป็นทั้งแม่ทั้งลูกนะคะ แม่เป็นเหมือนไบโพล่าร์ร่วมด้วยบวกกับวัยทองและโรคซึมเศร้า เรากลัวแม่ถึงขั้นผวาตอนแม่เรียก กลัวค่ะกลัวเค้าด่ากลัวเค้าตีเวลาไม่พอใจคือด่าถ้าพูดเชิงอธิบายก็ไม่ฟังจะเควี้ยงของใส่เลย แม่เคยตีจนเรายกมือไหว้เลยค่ะ หนีเข้าห้องไปผูกคอแต่ก็กลัวตายอยู่จำได้ดีเลยค่ะเราอยู่กับแม่แทบจะเป็นบ้าคือเราไม่สามารถปรึกษาเพื่อนได้ เราต้องแอบหยิกตัวเองเพื่อระบายอารมณ์ดึงผมบ้างคือเป็นหนักค่ะแต่ก็ทานยามาตลอด จนถึงวันอิสสระภาพแม่กลับไปอยู่กับสามีใหม่ของแม่ค่ะ หลังจากนั้นเราก็หายจากโรคซึมเศร้า ชีวิตเริ่มกลับมาเป็นวัยรุ่นอีกครั้งประมาน3-4ปีได้มั้งคะแม่กลับมาที่บอกว่าจะมาเปิดร้านหาทำเลใหม่ให้อะค่ะ เรากลับมาเป็นอีกครั้งหลังจากแม่กลับมาได้แค่2อาทิตย์ แม่ทำเหมือนเราเป็นเด็ก15-16 คือเราก็บอกว่าไม่ต้องใช้คำรุนแรงพูดดีๆก็ได้ แต่แม่คือไม่ฟัง ล่าสุดแฟนเราหาทำเลให้ได้แถวๆหลังมหาลัยที่แฟนเรียน มันเป็นห้องเล็กๆที่มีที่พักอะค่ะแม่เราบอกว่าจะติดกล้องวงจรปิด แล้วพ่วงกับโทรศัพท์มือถือของแม่เพื่อเช็คดูเราอะค่ะ ส่วนตัวก็อยู่กับแฟนด้วยเราก็บอกแม่ไปว่าแม่ถ้าทำแบบนั้นคือลูกจะไม่มีอิสรภาพทำอะไรก็อึดอัด แม่บอกตังกูลงทุนเพื่อนกูคนไหนก็ทำกันหมด อย่ามาเรื่องมาก เราบอกว่านี่ลูกนะไม่ใช่นักโทษ ถ้าจะติดกันขโมยไม่ว่า แต่ติดเพื่อดูอริยาบทลูกมันเกินไป พอพูดแค่นี้แม่ด่าเราเลยค่ะ เอาจริงๆก็รู้ว่าแม่อาจจะหวังดี แต่คิดกลับกันถ้ามันแค่ร้านเฉยๆแล้วเรากลับบ้านไปนอนก็ว่าไปอย่างค่ะ แต่นี่เรากินเราอยู่ที่นั่นเลย จะติดแค่กล้องไม่พอนะคะจะเอาแบบได้ยินเสียงด้วย เราว่ามันเกินขอบเขตเกินไปค่ะ ส่วนเพื่อนแม่ก็สนับสนุนเรื่องนี้มาก เราแอบบงงนะคะว่าเรื่องแบบนี้มันปกติหรอคะ คือมันเกินไปสำหรับเรามากๆ ถ้าถามว่าทำไมไม่หนีไปอยู่คนเดียวตามตรงนะคะรักแม่ค่ะรักเขามากแต่ดูเหมือนเค้าจะเห็นเราเป็นแค่ลูกที่ส่งเงินมาก็คือความรักแล้วอะค่ะ
คือยอมรับนะคะว่ามีอคติกับแม่ แต่แบบเราเจอแม่แต่มุมร้ายๆเราไม่เคยคิดจะเกลียดแม่ด้วยซ้ำได้แต่หวังสักวันจะได้รับความรักเหมือนน้องคนเล็กบ้าง เหมือนเราจะดูแต่งเรื่องนะคะแต่นี่คือชีวิตจริง เราอยากปรึกษาทุกคนว่าเราควรเอายังไงต่อดีคะ
**ของดคำด่าก่อนนะคะช่วงนี้อยู่ในการรักษาโรคซึมเศร้า ไม่ให้กำลังใจก็อย่าซ้ำเติมค่ะ**
*อาจจะพิมพ์งงไปบ้างขอโทษนะคะ*
ไม่ได้อยู่กับแม่มาหลายปี นิสัยเข้ากันไม่ได้ค่ะ เครียดอึดอัดมาก
เข้าเรื่องเลยนะคะคือแม่เรากะว่าจะมาหาดูทำเลเปิดร้านใหม่ค่ะ ตอนแรกก็จะเอาที่ใหม่ที่มันดีกว่าเดิม ตกลงกันเสร็จแล้วนะคะว่ามาจะหาให้ พอวันแรกที่ขับรถหามันก็หาไม่ได้แม่เราคือวีนเลยค่ะ พอตกวันที่2-3คือเริ่มด่าคำหยาบ เราก็บอกนะคะของแบบนี้ต้องใช้เวลา แม่หนูก็บอกประมานว่า "กูให้หาทำไมไม่หา เราก็บอกเอ้าไหนบอกว่ากลับมาจะมาหาด้วยกัน แม่ก็ด่าเราใหญ่เลยค่ะนี้มันจริงๆเลยกูลงทุนหมดเป็นแสนๆ ต้องทำไห้ได้ถ้าทำไม่ได้กูจะตัดหางปล่อยวัด"
ก่อนหน้านี้แม่ก็โมโหร้ายนะคะเคยทำร้ายร่างกายเราจนเราหนีกลับบ้านนอกไปทำงานกับพ่อ ช่วงนั้นแม่ตามง้อเป็นปีเลยค่ะไม่ยอมกลับ จนแม่เราเข้าโรงบาลก็ขึ้นมาตัวเมืองเพื่อดูแม่และอยู่ยาวเลย แม่ก็บอกจะส่งให้เรียนต่อทำงานเราเชื่อฟังแม่ทุกอย่าง แต่ก็โดนแม่ตบตีเป็นประจำ ในวัยนั้นคือไม่มีเพื่อนคบเลยนะคะแม่ไม่ไห้ออกไปไหนเลย คือยอมรับนะคะว่าเถียงบ้างแต่ตอนนั้นอายุแค่15-16มั้งคะจำไม่ได้ แต่รู้ว่าเด็กมาก โดนเยอะจนกลายเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เป็นทั้งแม่ทั้งลูกนะคะ แม่เป็นเหมือนไบโพล่าร์ร่วมด้วยบวกกับวัยทองและโรคซึมเศร้า เรากลัวแม่ถึงขั้นผวาตอนแม่เรียก กลัวค่ะกลัวเค้าด่ากลัวเค้าตีเวลาไม่พอใจคือด่าถ้าพูดเชิงอธิบายก็ไม่ฟังจะเควี้ยงของใส่เลย แม่เคยตีจนเรายกมือไหว้เลยค่ะ หนีเข้าห้องไปผูกคอแต่ก็กลัวตายอยู่จำได้ดีเลยค่ะเราอยู่กับแม่แทบจะเป็นบ้าคือเราไม่สามารถปรึกษาเพื่อนได้ เราต้องแอบหยิกตัวเองเพื่อระบายอารมณ์ดึงผมบ้างคือเป็นหนักค่ะแต่ก็ทานยามาตลอด จนถึงวันอิสสระภาพแม่กลับไปอยู่กับสามีใหม่ของแม่ค่ะ หลังจากนั้นเราก็หายจากโรคซึมเศร้า ชีวิตเริ่มกลับมาเป็นวัยรุ่นอีกครั้งประมาน3-4ปีได้มั้งคะแม่กลับมาที่บอกว่าจะมาเปิดร้านหาทำเลใหม่ให้อะค่ะ เรากลับมาเป็นอีกครั้งหลังจากแม่กลับมาได้แค่2อาทิตย์ แม่ทำเหมือนเราเป็นเด็ก15-16 คือเราก็บอกว่าไม่ต้องใช้คำรุนแรงพูดดีๆก็ได้ แต่แม่คือไม่ฟัง ล่าสุดแฟนเราหาทำเลให้ได้แถวๆหลังมหาลัยที่แฟนเรียน มันเป็นห้องเล็กๆที่มีที่พักอะค่ะแม่เราบอกว่าจะติดกล้องวงจรปิด แล้วพ่วงกับโทรศัพท์มือถือของแม่เพื่อเช็คดูเราอะค่ะ ส่วนตัวก็อยู่กับแฟนด้วยเราก็บอกแม่ไปว่าแม่ถ้าทำแบบนั้นคือลูกจะไม่มีอิสรภาพทำอะไรก็อึดอัด แม่บอกตังกูลงทุนเพื่อนกูคนไหนก็ทำกันหมด อย่ามาเรื่องมาก เราบอกว่านี่ลูกนะไม่ใช่นักโทษ ถ้าจะติดกันขโมยไม่ว่า แต่ติดเพื่อดูอริยาบทลูกมันเกินไป พอพูดแค่นี้แม่ด่าเราเลยค่ะ เอาจริงๆก็รู้ว่าแม่อาจจะหวังดี แต่คิดกลับกันถ้ามันแค่ร้านเฉยๆแล้วเรากลับบ้านไปนอนก็ว่าไปอย่างค่ะ แต่นี่เรากินเราอยู่ที่นั่นเลย จะติดแค่กล้องไม่พอนะคะจะเอาแบบได้ยินเสียงด้วย เราว่ามันเกินขอบเขตเกินไปค่ะ ส่วนเพื่อนแม่ก็สนับสนุนเรื่องนี้มาก เราแอบบงงนะคะว่าเรื่องแบบนี้มันปกติหรอคะ คือมันเกินไปสำหรับเรามากๆ ถ้าถามว่าทำไมไม่หนีไปอยู่คนเดียวตามตรงนะคะรักแม่ค่ะรักเขามากแต่ดูเหมือนเค้าจะเห็นเราเป็นแค่ลูกที่ส่งเงินมาก็คือความรักแล้วอะค่ะ
คือยอมรับนะคะว่ามีอคติกับแม่ แต่แบบเราเจอแม่แต่มุมร้ายๆเราไม่เคยคิดจะเกลียดแม่ด้วยซ้ำได้แต่หวังสักวันจะได้รับความรักเหมือนน้องคนเล็กบ้าง เหมือนเราจะดูแต่งเรื่องนะคะแต่นี่คือชีวิตจริง เราอยากปรึกษาทุกคนว่าเราควรเอายังไงต่อดีคะ
**ของดคำด่าก่อนนะคะช่วงนี้อยู่ในการรักษาโรคซึมเศร้า ไม่ให้กำลังใจก็อย่าซ้ำเติมค่ะ**
*อาจจะพิมพ์งงไปบ้างขอโทษนะคะ*