ตั้งแต่เด็กจนโต อยู่กับยายมาจนจบ ม.6 อายุ17และย้ายไปเรียนต่อบริบาลที่ กทม. ค่าเทรอม+กิน 6เดือนประมาณ 100,000บาท แม่จ่าย เราทำงานครั้งแรก เงินเดือนหัก ปกส./ค่าสอนงาน/ประกันงาน เหลือ8,400 แม่ขอ6,000 เราก็ให้ ให้เรื่อยๆมา แบบที่เราก็ไม่พอกิน (ตอนนี้เรามาอยู่กับแฟนค่าห้องก็ช่วยๆกัน มีก็จ่าย ไม่มีก็หยวนๆกันไป) ให้แม่วันที่1 ประมาณ15เราก็จะขอเขา 500บ้าง 1,000บ้าง จนกว่าเงินเดือนออก เราก็ให้เขา 70% ของเงินเดือนเราให้เขาเสมอ จนโควิด เราเจอปัญหามากมาย เรื่องการเงิน มาจนเราแต่งงานมีลูก แม่เราอาสาออกจากงานมาเลี้ยงเพราะยายเราเริ่มแก่แล้ว กลับมาเลี้ยงหลานด้วยดูแลแม่ด้วย เรามีเราให้เขาเสมอ จนตอนนี้เราไม่ได้ให้เขาประมาณ4เดือนแล้ว เราตกงาน มีแฟนเราที่ทำงานอยู่ หาคนเดียว กิน2คน ไม่พอให้แม่เรา เขาใช้คำพูดที่เราฟังแล้วรู้สึกเหมือนที่ผ่านมา4ปี เราไม่ได้ให้อะไรเขาเลย เรานอนมาก ทั้งที่ผ่านมาเราให้เขาตลอด พอเราลำบากเขากลับไม่เข้าใจ เราเหนื่อยใจมากๆ และหลายๆเรื่องที่เขาควาดหวังในตัวเราแล้วไม่ได้เป็นแบบนั้นให้ด้วยเหตุผลส่วนตัวของเรา  เขากลับบอกเราแค่ว่า มันไม่พายาม คนอื่นเขาทำได้ ทำไมทำไม่ได้? ก็ตั้งแต่เด็กๆ ยายจะบอกเราเสมอว่า เราอ้วน หัวล้าน ขาใหญ่ เราใส่กางเกงขาสั้นก็ว่าเราทุเรศ เราก็กลายเป็นคนไม่มั้นใจ คิดในหัวแค่ว่าเรามันไม่สวย พอลูกหลานคนแถวบ้านขายออนไลน์ หรือหาเงินได้เพราะหน้าตาความสวย ก็จะชื่นชมเขาแล้วบอกว่าเราทำไมทำแบบเขาไม่ได้? เรารู้สึกแย่ หมดไฟ หมดศัทธา บางทีนั่งๆอยู่ คิดไปเรื่อยๆว่า เราเกิดมาทำไม ทำอะไรครอบครัวก็ไม่ภูมิใจ😥