คือเรื่องมันมีอยู่ว่า วันนี้ครอบครัวเราทะเลาะค่อนข้างหนักมาก(เรื่องที่ทะเลาะขอไม่บอกนะคะ แต่ว่าเป็นการทะเลาะกันระหว่างพ่อ,แม่ กับเราและพี่ค่ะ) แต่คือครั้งนี้เรากับพี่เป็นฝ่ายผิดจริงๆ เราก็ร้องไห้ขอโทษไป(จริงๆก็ไม่ได้อยากร้องหรอกค่ะ แต่เรารู้สึกแย่กับตัวเองมากจริงๆ) ส่วนพี่เราก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วก็กลับไปห้องตัวเองค่ะ ระหว่างนั้นเราเลยโดนว่าอยู่คนเดียวแบบหนักๆ(เช่น บอกว่าบีบน้ำตาบ้าง บอกว่าแกล้งร้องไห้ให้พ่อกับแม่ให้อภัย)
ตอนเย็นๆเรากับครอบครัวก็เริ่มหายกันแล้ว เราก็พยายามคุยกับพ่อกับแม่ให้ได้แบบปกติ ซึ่งจริงๆเราก็รู้ว่าทุกคนยังไม่หายดีหรอก แต่ถ้าไม่พูดคุยกันเลยก็จะอึดอัดอารมณ์เสียกันไปเปล่าๆ จะมีก็แค่พี่เราเนี้ยแหละที่ไม่ยอมพูดด้วย เราก็คิดว่า รอให้พี่เราจัดการอารมณ์ตัวเองให้เรียบร้อยก่อนค่อยคถยกันก็ได้
ทีนี้เราก็แอบสังเกตเห็นว่าพี่เราพยายามยกแขนซ้ายขึ้นมาบ่อยๆ เราก็งงแต่ก็คิดว่าคงเมื่อยมั้งเลยไม่ได้สังเกตอย่างละเอียด แต่พ่อเราสังเกตเลยถามว่าแขนซ้ายไปโดนอะไรมา พี่เราก็บอกว่าเป็นแผลจากตอนที่ทำงานกับเพื่อนมา แม่เราสงสัยเลยหันมาคุยกับเราว่าแบบพี่เราทำร้ายตัวเองหรอ เราก็เลยอาสาแกล้งไปคุยด้วยแล้วแอบมองมา
สรุปก็คือ พี่เราทำร้ายตัวเองจริงๆ เอาตรงๆเราไม่ช็อคเท่าไหร่เพราะส่วนตัวเราก็เคยทำร้ายตัวเองมาบ้างแต่ไม่เยอะมาก(แบบแผลเดียวพอเจ็บ ซึ่งส่วนมากก็จะทำเพราะผิดหวังกับตัวเองนั่นแหละ) เราเลยบอกมาว่าใช่ แล้วแม่เราก็เหมือนถอนหายใจนิดๆแล้วก็คุยกับเราว่าพี่เราปกติก็ชอบทำอะไรแบบนี้อยู่แล้ว(ทำให้ตัวเองน่าสนใจ/เรียกร้องความสนใจในทางที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่) แต่แม่ก็ไม่นึกว่าจะทำแบบนี้ เราก็เริ่มรู้สึกผิดที่เราก็ทำเหมือนกัน เราเลยบอกแม่ไปตามที่เห็น แล้วก็พยายามปลอบใจแม่ให้แม่รู้สึกดีขึ้น
จุดนี้ล่ะที่ทำให้เราเริ่มไม่พอใจในตัวพี่เรา คือถ้าเอาตามมุมมองที่เราเห็นพี่เราทำนะ คือพี่เราตั้งใจที่จะยกแขนซ้ายขึ้นมาให้พ่อกับแม่เห็นว่าทำร้ายร่างกายตัวเองนะ แล้วก็แกล้งทำเป็นอ้างว่าไม่ได้ทำ เรารู้สึกว่าพี่เราไม่ได้สำนึกผิดเลยอ่ะ พวกเราทำให้พ่อกับแม่โกรธแล้วแต่ก็ยังคิดว่าตัวเองเป็นเหยื่ออยู่อีก แล้วนี่คือจะมาเรียกร้องให้พ่อแม่รู้สึกผิดแทนตัวเองเหรอ? เรารู้ว่าบางครั้งเราก็มีมุมที่เครียด ที่อยากจะระบาย อยากจะทำร้านตัวเองอยู่แล้ว แต่นี่มันไม่ใช่อ่ะ อย่างที่บอกว่าเราก็เคยทำร้ายตัวเองนะ แต่เราไม่เคยโชว์แผลเพราะเรารู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ดี และไม่ควรเรียกร้องด้วยวิธีแบบนี้ ที่เราทำก็เพื่อเป็นการลงโทษตัวเองอ่ะ แต่เรารู้สึกว่าสิ่งที่พี่เราทำมันไม่ใช่
เราอยากรู้ว่าสิ่งที่พี่เราทำนี่คือการเรียกร้องความสนใจรึเปล่า? หรือเรากับแม่แค่อคติกับพี่เราไปก่อน คือเราไม่รู้จริงๆ เราก็ไม่ได้อยากจะโกรธพี่เราหรอกนะ แต่ถ้ามันคือการเรียกร้องความสนใจจริงๆเราก็คงรู้สึกแย่กับพี่เรามากๆอ่ะ
ป.ล.จากที่เราเคยสนิทกับพี่เรามาก่อน เราไม่เคยเห็นแผลของพี่เราเลยเพราะงั้นนี่อาจจะเป็นแผลแรก + พี่เราไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าอะไรทั้งสิ้น ถึงจะไม่เคยไปหาหมอก็เถอะ แต่เราว่าอาการมันไม่ใช่เลย มันเหมือนคนที่ต่อต้านสังคมมากกว่า...
ป.ล.2 ปัจจุบันเราตัดสินใจที่จะไม่ทำร้ายตัวเองอีกแล้วนะคะ เราได้รู้แล้วว่าพ่อกับแม่เราเสียใจขนาดไหนที่ลูกทำร้ายตัวเอง และเราก็ตัดสินใจที่จะทำตามเป้าหมายที่เคยตั้งไว้อย่างจริงจังได้แล้วค่ะ จะได้ไม่มัวฟุ้งซ่านอยู่กับความเศร้าเนอะ^^
พี่สาวเราทำร้ายตัวเอง
ตอนเย็นๆเรากับครอบครัวก็เริ่มหายกันแล้ว เราก็พยายามคุยกับพ่อกับแม่ให้ได้แบบปกติ ซึ่งจริงๆเราก็รู้ว่าทุกคนยังไม่หายดีหรอก แต่ถ้าไม่พูดคุยกันเลยก็จะอึดอัดอารมณ์เสียกันไปเปล่าๆ จะมีก็แค่พี่เราเนี้ยแหละที่ไม่ยอมพูดด้วย เราก็คิดว่า รอให้พี่เราจัดการอารมณ์ตัวเองให้เรียบร้อยก่อนค่อยคถยกันก็ได้
ทีนี้เราก็แอบสังเกตเห็นว่าพี่เราพยายามยกแขนซ้ายขึ้นมาบ่อยๆ เราก็งงแต่ก็คิดว่าคงเมื่อยมั้งเลยไม่ได้สังเกตอย่างละเอียด แต่พ่อเราสังเกตเลยถามว่าแขนซ้ายไปโดนอะไรมา พี่เราก็บอกว่าเป็นแผลจากตอนที่ทำงานกับเพื่อนมา แม่เราสงสัยเลยหันมาคุยกับเราว่าแบบพี่เราทำร้ายตัวเองหรอ เราก็เลยอาสาแกล้งไปคุยด้วยแล้วแอบมองมา
สรุปก็คือ พี่เราทำร้ายตัวเองจริงๆ เอาตรงๆเราไม่ช็อคเท่าไหร่เพราะส่วนตัวเราก็เคยทำร้ายตัวเองมาบ้างแต่ไม่เยอะมาก(แบบแผลเดียวพอเจ็บ ซึ่งส่วนมากก็จะทำเพราะผิดหวังกับตัวเองนั่นแหละ) เราเลยบอกมาว่าใช่ แล้วแม่เราก็เหมือนถอนหายใจนิดๆแล้วก็คุยกับเราว่าพี่เราปกติก็ชอบทำอะไรแบบนี้อยู่แล้ว(ทำให้ตัวเองน่าสนใจ/เรียกร้องความสนใจในทางที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่) แต่แม่ก็ไม่นึกว่าจะทำแบบนี้ เราก็เริ่มรู้สึกผิดที่เราก็ทำเหมือนกัน เราเลยบอกแม่ไปตามที่เห็น แล้วก็พยายามปลอบใจแม่ให้แม่รู้สึกดีขึ้น
จุดนี้ล่ะที่ทำให้เราเริ่มไม่พอใจในตัวพี่เรา คือถ้าเอาตามมุมมองที่เราเห็นพี่เราทำนะ คือพี่เราตั้งใจที่จะยกแขนซ้ายขึ้นมาให้พ่อกับแม่เห็นว่าทำร้ายร่างกายตัวเองนะ แล้วก็แกล้งทำเป็นอ้างว่าไม่ได้ทำ เรารู้สึกว่าพี่เราไม่ได้สำนึกผิดเลยอ่ะ พวกเราทำให้พ่อกับแม่โกรธแล้วแต่ก็ยังคิดว่าตัวเองเป็นเหยื่ออยู่อีก แล้วนี่คือจะมาเรียกร้องให้พ่อแม่รู้สึกผิดแทนตัวเองเหรอ? เรารู้ว่าบางครั้งเราก็มีมุมที่เครียด ที่อยากจะระบาย อยากจะทำร้านตัวเองอยู่แล้ว แต่นี่มันไม่ใช่อ่ะ อย่างที่บอกว่าเราก็เคยทำร้ายตัวเองนะ แต่เราไม่เคยโชว์แผลเพราะเรารู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ดี และไม่ควรเรียกร้องด้วยวิธีแบบนี้ ที่เราทำก็เพื่อเป็นการลงโทษตัวเองอ่ะ แต่เรารู้สึกว่าสิ่งที่พี่เราทำมันไม่ใช่
เราอยากรู้ว่าสิ่งที่พี่เราทำนี่คือการเรียกร้องความสนใจรึเปล่า? หรือเรากับแม่แค่อคติกับพี่เราไปก่อน คือเราไม่รู้จริงๆ เราก็ไม่ได้อยากจะโกรธพี่เราหรอกนะ แต่ถ้ามันคือการเรียกร้องความสนใจจริงๆเราก็คงรู้สึกแย่กับพี่เรามากๆอ่ะ
ป.ล.จากที่เราเคยสนิทกับพี่เรามาก่อน เราไม่เคยเห็นแผลของพี่เราเลยเพราะงั้นนี่อาจจะเป็นแผลแรก + พี่เราไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าอะไรทั้งสิ้น ถึงจะไม่เคยไปหาหมอก็เถอะ แต่เราว่าอาการมันไม่ใช่เลย มันเหมือนคนที่ต่อต้านสังคมมากกว่า...
ป.ล.2 ปัจจุบันเราตัดสินใจที่จะไม่ทำร้ายตัวเองอีกแล้วนะคะ เราได้รู้แล้วว่าพ่อกับแม่เราเสียใจขนาดไหนที่ลูกทำร้ายตัวเอง และเราก็ตัดสินใจที่จะทำตามเป้าหมายที่เคยตั้งไว้อย่างจริงจังได้แล้วค่ะ จะได้ไม่มัวฟุ้งซ่านอยู่กับความเศร้าเนอะ^^