ห้วงกระแสกับการแปรเปลี่ยน

เรื่องมันเริ่มขึ้นวันที่ 9 กันยายนครับหลังจากการเสียชีวิตของคุณยายคุณแม่ผมโศกเศร้าเสียมากมากครับ ผมยืนปลอดคุณแม่ แต่ในใจผมว่างเปล่าผมไม่ได้เศร้าผมไม่ได้เสียใจ วันแรกของงานผมก็มาช่วงตามปกติ ผมช่วยไปเยอ

"ปฏิเสธ" ดวงตากลมโตคู่หนึ่งค่อยๆ เปิดขึ้น ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุด เด็กชายรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่ไม่มีเสียงลม ไม่มีแสงแดด มีเพียงความว่างเปล่าที่ไม่มีขอบเขต ไม่

ตามหัวข้อเลยค่ะ เรายังเรียนอยู่ม.ต้น ใช้ชีวิตปกติเมื่อ2-3วันมานี้เราทะเลาะกับยายอย่างหนัก ทำให้เค้าเมื่อไม่ไว้ใจมั่งคะ แล้ววันนี้กับเมื่อวานเค้ามาแอบสะกดรอยตามเรา ทั้งที่เราแค่ไปรร.แล้วไปเรียนพิเศษตาม

เด็กหญิง พวงแก้มกลม สีชมพูระเรื่อ พยายามก้าวขาสั้น ๆ ของเธออย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ให้ทันกับเด็กชายร่างผอม ผิวเกรียมแดด ที่วิ่งนำอยู่ข้างหน้า “รอด้วยสิ นายไม้เสียบผี” เด็กหญิงเร

มันเป็นคำพูดที่วนอยู่ในหัว มีปัญหาหนูไม่สามารถที่จะไปบอกหรืออธิบายให้ใครฟังได้ ตั้งแต่พ่อแม่อยู่ จนตอนนี้ท่ายได้จากไปแล้ว ถ้าพ่อยู่ พ่อจะเป็นคนที่ให้กำลังใจหนูเก่งมาก พ่อเป็นผู้ชายที่ไม่มีใครมาแทนได้

เห็นภาพข่าวเจรจาหยุดยิง มีทั้งรอยยิ้ม จับมือถือแขน โอบกอดกัน อย่างสนิทสนม คืออะไร ? ไม่เข้าใจเลยสักนิด คนตายเป็นเบือเลยนะ พลเรือน ทหารกล้า พ่อแม่พี่น้องลูกเต้าเขาเล่าจะอยู่ยังไงต่อ จิตใจทำด้วยอะไร