CODA ความรักและความเข้าใจเท่านั้น ที่เหนือกว่าระบบวิวัฒนาการณ์ของมนุษย์

"ภาษา" "การสื่อสาร" เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้มนุษย์วิวัฒนการได้ไกลมาได้จนถึงจุดนี้(และในอนาคต) หลากหลายวัฒนธรรมถูกจำแนกแยกออกด้วยภาษาที่ตนใช้ในพื้นที่นั้นๆ ทว่า ความเป็นจริงนี้กลับใช้ไม่ได้เลยกับผู้พิการทางหู (Deaf) ที่ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน ประเทศอะไร คุณจะถูกบีบให้ใช้เพียงภาษามือเท่านั้น ซึ่งไม่ว่าคุณจะชอบหรือไม่ก็ตาม แต่นี่คือเรื่องจริงของโลกใบนี้

ภาษามือ นับว่าเป็นภาษาทางการเดียวที่เหล่าผู้พิการทางหูใช้ได้ ซึ่งน่าเเปลก ที่มันมักจะไม่ได้รับความสนใจเลยในหมู่ผู้คนที่ปกติ เพราะพวกเรา/พวกเขา ไม่ได้อยากจะสื่อสารกับผู้พิการทางหูเลยแบบจริงจังๆ (อย่างน้อยก็คนหมู่มาก) เพราะเราไม่ได้อยากจะเปิดใจหรืออยากจะสื่อสารอะไรกับพวกเขาจริงๆจัง ในทางกลับกัน พวกเขาสิต้องหาทางสื่อสารกับเรา



ใน CODA เราจะได้เฝ้าดูชีวิตของ รูบี้ สาวน้อยคนนึงที่มีครอบครัว พ่อ แม่ พี่ชาย เป็นผู้พิการทางหูทั้งหมด ทำให้เธอต้องทำหน้าที่เป็นดั่งล่ามคอยส่งสารให้ครอบครัวของเธอตั้งแต่เธอเด็กๆ และนอกเหนือจากนี้รู้บี้กลับมีพรสวรรค์ในการร้องเพลงเป็นอย่างมากอย่างน่ามหัสจรรย์ แต่ฟ้าช่างเล่นตลก ที่พรสวรรค์นี้เธอไม่สามารถถ่ายทอดออกมาให้คนในครอบครัวเธอรู้ได้เลย



อย่างที่ได้กล่าวไปข้างต้นว่าภาษามือเป็นดั่งภาษาส่วนเกินที่ผู้คนมักมองข้ามไป ทำให้รูบี้เป็นคนเดียวในเมืองที่สื่อสารให้ครอบครัวของเธอ ในหนังเธอเปรียบเหมือนตัวเเบกครอบครัวนี้อย่างแท้จริง ไม่ว่าจะเรื่องการถูกเอาเปรียบจากนายทุนที่กดราคาปลาอันเป็นอาชีพเดียวที่ครอบครัวเธอสามารถทำได้ ซึ่งสิ่งๆนี้ มันอาจจะทำให้เธอต้องทิ้งความฝัน ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอรักมากอย่างการร้องเพลงนั่นเอง

ตัวหนังดำเนินให้เราได้เห็นถึงทางเลือกของเธอ ซึ่งไม่ว่าจะตัดสินใจทางไหน มันก็ดูจะเจ็บปวดกับเธอทุกทางเสียจริงๆ
ฟังดู แม้เนื้อเรื่องจะดูปวดตับ แต่ขณะที่ผมดู ผมกลับไม่ได้รู้สึกถึงความดราม่าขนาดนั้น ทั้งๆที่มันสามารถขยี้ได้อีกเยอะ แต่หนังกลับไปทางประทับใจ เราได้เห็นโมเม้นดีๆ เพลงเพราะๆ ยิ่งดูยิ่งใจฟูไปกับหนังเรื่องนี้ ฉากในหนังทุกฉากมันช่างมีคุณค่าให้ระลึกถึงเสมอ ยิ่งฉากท้ายรถกระบะ จะทำผมตายจริงๆ ผมไม่ได้เสียน้ำตาให้หนังเลยมาเป็นสิบปี เเต่เรื่องนี้ทำผมแตกสลายเลย ไม่ใช่เพราะมันเศร้า เเต่มันคือความสุข ความประทับใจที่ทุกครั้งที่ดู มันก็ช่างเป็นความรู้สึกที่สุดจะบรรยายจริงๆ
ฉากท้ายรถกระบะ มันทำให้ผมฉุกคิดได้เลยว่า ไม่ว่าภาษาจะสำคัญต่อวิวัฒนาการของมนุษย์ยังไง ก็ยังสู้ความรัก ความเข้าใจ เเละสายใยของครอบครัว(ที่รักกันจริงๆ) ไม่ได้เลย
ซึ่งไม่ว่าคุณจะบกพร่องอะไร ขาดตรงไหนไปก็ตาม หากอีกฝั่งนึงสนใจและเปิดใจ
ยังไงซะคุณจะสื่อสารกันเข้าใจอย่างแน่นอน