เราคบกับแฟนมา10ปี อยู่กินด้วยกันแล้ว..
ต้องบอกก่อนว่า ทางบ้านเรา เคยผูกข้อไม้ข้อมือแล้ว
เลี้ยงแค่กินข้าว มีแต่ญาติพี่น้องฝ่ายเรา (ญ) แค่20-30คน
ซึ้งไม่มีญาติพี่น้องฝ่ายชายไปเลย ซึ้งตอนนั้น
ทางบ้านเค้า ญาติพี่น้องไม่โอเค กับเราเลย
เค้าเป็นลูกชายคนเดียว เหลือแต่พ่อ พ่อก็เฉยๆกะเรา
ไม่ได้รัก ไม่ได้เกรียดอะไร จนเราอยู่กันมา10ปี
ฝ่าฟันทุกอย่างทั้งทุก ทั้งสุข จนทุกอย่างโอเค
ชีวิตการเป็นอยู่ก็ดีขึ้น จนทางบ้านแฟนโอเคกับเรา
อยู่ด้วยกันรู้ช่วยกันเก็บ ช่วยกันหา ช่วยกันสร้าง
ในวันที่กลับบ้านแฟน ซึ้งทำงานอยู่ต่างจังหวัด
อยู่ดีๆแฟนพูดกับพ่อขึ้นมา ต้องแต่งงานไหม...
เค้าเป็นลูกชายคนเดียวเผื่อพ่ออยากจะเห็น
คือ ณ ตอนนั้นอ่ะ เราผู้หญิงอ่ะเนอะ พอได้ยิน
หัวใจก็รู้สึกพองโต แต่ใจนึ่งก็ทำไม ไม่พูดกะเราก่อน
แต่พอพ่อตอบมาว่า ไม่ต้องละ เก็บเงินไว้เถอะ
อยู่กินกันมาขนาดนี้แล้ว การแต่งงาน
ก็เหมือนกับการตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ
ในยุคโควิดที่ผ่านมา มีกินมีใช้ก็ถือว่าบุญละ
แต่พอกลับเข้าห้องนอน เราก็ถามแฟน..,
ทำไม! ไม่ถามเราก่อน ไปพูดแบบไม่ตั้งใจ
ที่จิงไม่คิดแต่งเองด้วยซ้ำ เอาจริงๆในใจลึกๆอ่ะ
เราก็ผู้หญิงไง พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมามันก็มีความหวังไง
การแต่งงานมันคือความฝันของผู้หญิงทุกคน
แฟนก็บอกทำตามที่พ่อบอกละกัน เราก็เลยเงียบ
พอเราเงียบ เค้าก็เออๆ พรุ่งนี้ซื้อทองให้ 2 บาท
แค่นี้คงโอเคละเนอะ พอเราได้ยิน คำว่าทอง2บาท
ตอนนั้นเราน้ำตาไหลพลากเลย จากที่ไม่คิดอะไรมาก
กลายเป็นในใจคือ มันไม่ใช่เรื่องเงินเรื่องทองแล้วอ่ะ
ที่ผ่านมา ทำตัวดีทุกอย่าง...อดทดทุกอย่าง
จนกว่าจะมีแบบทุกวันนี้ ตัวเองมีค่าแค่ทอง2บาท
คำพูดดีๆยังไม่มีให้ เราไม่ดีพอหรอ บอกแฟนว่า
ไม่พูดอะไรเลยดีกว่า ตั้งแต่อยู่มา ไม่เคยเรียกร้องอะไร
แล้วเค้าก็ไม่เคยตั้งใจตั้งใจทำอะไรให้เราจิงๆจังๆ
เราไม่เคยได้ในสิ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่งควรจะได้
แม่กระทั่งของวันเกิด วันสำคัญ หรือวันไหนๆไม่เคยมี
แม้แต่สินสอดทองหมั่นยังไม่เคยได้ ไม่เคยเรียกร้อง
ไม่คิดเลิกนะคะ ก็ยังรัก อยู่ด้วยกันมาขนาดนี้
แต่ ณ เวลานี้ มีแต่ความน้อยใจ...
มันน้อยใจจิงๆค่ะ
ขอบคุณที่อ่านจบ ผิดพลาดประการใด ขอบโทษด้วยนะคะ
แฟนพูดเรื่องแต่งงานแบบลวกๆ ไม่คิดแต่ง เงียบๆไปยังดีกว่า..
ต้องบอกก่อนว่า ทางบ้านเรา เคยผูกข้อไม้ข้อมือแล้ว
เลี้ยงแค่กินข้าว มีแต่ญาติพี่น้องฝ่ายเรา (ญ) แค่20-30คน
ซึ้งไม่มีญาติพี่น้องฝ่ายชายไปเลย ซึ้งตอนนั้น
ทางบ้านเค้า ญาติพี่น้องไม่โอเค กับเราเลย
เค้าเป็นลูกชายคนเดียว เหลือแต่พ่อ พ่อก็เฉยๆกะเรา
ไม่ได้รัก ไม่ได้เกรียดอะไร จนเราอยู่กันมา10ปี
ฝ่าฟันทุกอย่างทั้งทุก ทั้งสุข จนทุกอย่างโอเค
ชีวิตการเป็นอยู่ก็ดีขึ้น จนทางบ้านแฟนโอเคกับเรา
อยู่ด้วยกันรู้ช่วยกันเก็บ ช่วยกันหา ช่วยกันสร้าง
ในวันที่กลับบ้านแฟน ซึ้งทำงานอยู่ต่างจังหวัด
อยู่ดีๆแฟนพูดกับพ่อขึ้นมา ต้องแต่งงานไหม...
เค้าเป็นลูกชายคนเดียวเผื่อพ่ออยากจะเห็น
คือ ณ ตอนนั้นอ่ะ เราผู้หญิงอ่ะเนอะ พอได้ยิน
หัวใจก็รู้สึกพองโต แต่ใจนึ่งก็ทำไม ไม่พูดกะเราก่อน
แต่พอพ่อตอบมาว่า ไม่ต้องละ เก็บเงินไว้เถอะ
อยู่กินกันมาขนาดนี้แล้ว การแต่งงาน
ก็เหมือนกับการตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ
ในยุคโควิดที่ผ่านมา มีกินมีใช้ก็ถือว่าบุญละ
แต่พอกลับเข้าห้องนอน เราก็ถามแฟน..,
ทำไม! ไม่ถามเราก่อน ไปพูดแบบไม่ตั้งใจ
ที่จิงไม่คิดแต่งเองด้วยซ้ำ เอาจริงๆในใจลึกๆอ่ะ
เราก็ผู้หญิงไง พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมามันก็มีความหวังไง
การแต่งงานมันคือความฝันของผู้หญิงทุกคน
แฟนก็บอกทำตามที่พ่อบอกละกัน เราก็เลยเงียบ
พอเราเงียบ เค้าก็เออๆ พรุ่งนี้ซื้อทองให้ 2 บาท
แค่นี้คงโอเคละเนอะ พอเราได้ยิน คำว่าทอง2บาท
ตอนนั้นเราน้ำตาไหลพลากเลย จากที่ไม่คิดอะไรมาก
กลายเป็นในใจคือ มันไม่ใช่เรื่องเงินเรื่องทองแล้วอ่ะ
ที่ผ่านมา ทำตัวดีทุกอย่าง...อดทดทุกอย่าง
จนกว่าจะมีแบบทุกวันนี้ ตัวเองมีค่าแค่ทอง2บาท
คำพูดดีๆยังไม่มีให้ เราไม่ดีพอหรอ บอกแฟนว่า
ไม่พูดอะไรเลยดีกว่า ตั้งแต่อยู่มา ไม่เคยเรียกร้องอะไร
แล้วเค้าก็ไม่เคยตั้งใจตั้งใจทำอะไรให้เราจิงๆจังๆ
เราไม่เคยได้ในสิ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่งควรจะได้
แม่กระทั่งของวันเกิด วันสำคัญ หรือวันไหนๆไม่เคยมี
แม้แต่สินสอดทองหมั่นยังไม่เคยได้ ไม่เคยเรียกร้อง
ไม่คิดเลิกนะคะ ก็ยังรัก อยู่ด้วยกันมาขนาดนี้
แต่ ณ เวลานี้ มีแต่ความน้อยใจ...
มันน้อยใจจิงๆค่ะ
ขอบคุณที่อ่านจบ ผิดพลาดประการใด ขอบโทษด้วยนะคะ