ขอบอกไว้ตรงนี้ก่อนเลยนะ ว่าเรารักแม่มากๆและเข้าใจเค้าดีทุกอย่าง ไม่เคยทะเลาะอะไรกันเลย เพราะเปิดอกคุยกันทุกเรื่อง
เราเป็นIntrovertและมีTiเป็นฟังก์ชันหลัก ทำให้ไม่เข้าใจความรู้สึกของคนทั่วไปหลายๆอย่าง
ส่วนแม่ของเรา มีFeเป็นฟังก์ชันหลัก ก็เลยมีอารมณ์หวั่นไหวอยู่ตลอด
แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาหลัก เพราะปัญหาจริงๆคือเพราะว่าแม่เป็นห่วงและภูมิใจในตัวเรามากเกินไปเลยชอบเอาไปอวดกับคนอื่นๆ ที่อวดธรรมดาก็ไม่เท่าไหร่ แต่เพราะแม่ติดโซเชียลมากเลยไปอวดลงโพสต์จนเรารู้สึกอายมากๆ
และไม่ใช่แค่เรื่องอวด เวลาเราลงรูปหรือแชร์อะไร ก็ชอบมาล้อเลียนใต้โพสต์ตลอดว่าอ้วนมั่งล่ะ ไร้สาระมั่งล่ะ จนเราต้องจัดการโพสต์ซ่อนไม่ให้แม่เห็น มันก็น่าจะจบแล้วใช่มั้ย
แต่ก็มีหลายรูปที่อยากให้เค้าเห็นอยู่เพราะไม่คิดว่าเค้าจะกล้าเม้น เช่น รูปกิจกรรมทางการเรียนต่างๆอะไรแบบนี้ เค้าก็ยังชอบมาเม้นล้อเลียนเราอยู่ดี จนตอนนี้คิดว่าจะต้องซ่อนทุกอย่างเอาไว้ไม่ก็บล็อกเค้าไปเลยแต่ก็กลัวว่าเค้าจะน้อยใจไปอีก
นอกจากเรื่องนี้ก็มีหลายๆอย่าง เช่นคำพูดบั่นทอนจิตใจ คำล้อเลียนสรีระร่างกาย ดูถูกสิ่งที่เราชอบ ไม่รับฟังความคิดเห็นของเรา ชอบเรียกร้องความสนใจ
เราทนกับเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เคยเปิดใจคุยแล้วว่าเราไม่ชอบแบบนี้ๆนะ เค้าก็บอกว่าเข้าใจแต่ก็ยังไม่เลิกทำพฤติกรรมแบบนั้นได้เลย สุดท้ายเราก็เลยต้องทนต่อแล้วก็ไม่พูดถึงอีก เลือกที่จะไม่สนใจไป
ตอนนี้ก็เลยหนักใจมาก การที่แม่เป็นแบบนี้ก็ทำให้เรารู้สึกเหนื่อยเวลาต้องกลับบ้านไป ทั้งๆที่บ้านเคยเป็นเซฟโซนของเรามาก่อน แต่พอมาเจอโลกภายนอกที่ได้มีพื้นที่ส่วนตัวและความเกรงอกเกรงใจแล้ว บ้านก็เป็นสิ่งที่ทำให้เราไม่อยากกลับไปอีกเลย
ที่บ่นยาวมาถึงตรงนี้ คือแค่อยากจะระบายกับหาคนที่มีประสบการณ์และอึดอัดแบบเราบ้าง เราลองหากระทู้ดูๆแล้วก็เจอแนวนี้อยู่เยอะเหมือนกัน ถ้าบ่นไปกับคนรอบข้างมันก็ไม่มีใครเข้าใจสักคน เพื่อนของเราแต่ละคนพ่อแม่เค้าไม่ได้เป็นแบบนี้ ถ้าได้อ่านประสบการณ์ของคนอื่นๆอย่างน้อยเราอาจจะปล่อยวางได้บ้าง
และก็อยากเตือนบรรดาคุณแม่นะคะ อยากให้เข้าใจลูกหน่อยว่าบางทีความเป็นห่วงหรือความหวังดีหรือความภูมิใจบางครั้งก็ทำให้ลูกเหนื่อยใจ อาย และเครียดได้เหมือนกัน ดังนั้นการเคารพกันจึงเป็นสิ่งที่ควรจะเข้าใจทั้งสองฝ่าย
ส่วนใครที่จะเข้ามาสั่งสอนพระคุณพ่อแม่หรือหาว่าเราอกตัญญู ก็เชิญกดออกกระทู้นี้เลยได้เลย เราอยู่ในยุคที่พูดคุยกันด้วยเหตุผลและมารยาทค่ะ
ใครอายที่มีแม่แบบนี้บ้าง?
เราเป็นIntrovertและมีTiเป็นฟังก์ชันหลัก ทำให้ไม่เข้าใจความรู้สึกของคนทั่วไปหลายๆอย่าง
ส่วนแม่ของเรา มีFeเป็นฟังก์ชันหลัก ก็เลยมีอารมณ์หวั่นไหวอยู่ตลอด
แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาหลัก เพราะปัญหาจริงๆคือเพราะว่าแม่เป็นห่วงและภูมิใจในตัวเรามากเกินไปเลยชอบเอาไปอวดกับคนอื่นๆ ที่อวดธรรมดาก็ไม่เท่าไหร่ แต่เพราะแม่ติดโซเชียลมากเลยไปอวดลงโพสต์จนเรารู้สึกอายมากๆ
และไม่ใช่แค่เรื่องอวด เวลาเราลงรูปหรือแชร์อะไร ก็ชอบมาล้อเลียนใต้โพสต์ตลอดว่าอ้วนมั่งล่ะ ไร้สาระมั่งล่ะ จนเราต้องจัดการโพสต์ซ่อนไม่ให้แม่เห็น มันก็น่าจะจบแล้วใช่มั้ย
แต่ก็มีหลายรูปที่อยากให้เค้าเห็นอยู่เพราะไม่คิดว่าเค้าจะกล้าเม้น เช่น รูปกิจกรรมทางการเรียนต่างๆอะไรแบบนี้ เค้าก็ยังชอบมาเม้นล้อเลียนเราอยู่ดี จนตอนนี้คิดว่าจะต้องซ่อนทุกอย่างเอาไว้ไม่ก็บล็อกเค้าไปเลยแต่ก็กลัวว่าเค้าจะน้อยใจไปอีก
นอกจากเรื่องนี้ก็มีหลายๆอย่าง เช่นคำพูดบั่นทอนจิตใจ คำล้อเลียนสรีระร่างกาย ดูถูกสิ่งที่เราชอบ ไม่รับฟังความคิดเห็นของเรา ชอบเรียกร้องความสนใจ
เราทนกับเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เคยเปิดใจคุยแล้วว่าเราไม่ชอบแบบนี้ๆนะ เค้าก็บอกว่าเข้าใจแต่ก็ยังไม่เลิกทำพฤติกรรมแบบนั้นได้เลย สุดท้ายเราก็เลยต้องทนต่อแล้วก็ไม่พูดถึงอีก เลือกที่จะไม่สนใจไป
ตอนนี้ก็เลยหนักใจมาก การที่แม่เป็นแบบนี้ก็ทำให้เรารู้สึกเหนื่อยเวลาต้องกลับบ้านไป ทั้งๆที่บ้านเคยเป็นเซฟโซนของเรามาก่อน แต่พอมาเจอโลกภายนอกที่ได้มีพื้นที่ส่วนตัวและความเกรงอกเกรงใจแล้ว บ้านก็เป็นสิ่งที่ทำให้เราไม่อยากกลับไปอีกเลย
ที่บ่นยาวมาถึงตรงนี้ คือแค่อยากจะระบายกับหาคนที่มีประสบการณ์และอึดอัดแบบเราบ้าง เราลองหากระทู้ดูๆแล้วก็เจอแนวนี้อยู่เยอะเหมือนกัน ถ้าบ่นไปกับคนรอบข้างมันก็ไม่มีใครเข้าใจสักคน เพื่อนของเราแต่ละคนพ่อแม่เค้าไม่ได้เป็นแบบนี้ ถ้าได้อ่านประสบการณ์ของคนอื่นๆอย่างน้อยเราอาจจะปล่อยวางได้บ้าง
และก็อยากเตือนบรรดาคุณแม่นะคะ อยากให้เข้าใจลูกหน่อยว่าบางทีความเป็นห่วงหรือความหวังดีหรือความภูมิใจบางครั้งก็ทำให้ลูกเหนื่อยใจ อาย และเครียดได้เหมือนกัน ดังนั้นการเคารพกันจึงเป็นสิ่งที่ควรจะเข้าใจทั้งสองฝ่าย
ส่วนใครที่จะเข้ามาสั่งสอนพระคุณพ่อแม่หรือหาว่าเราอกตัญญู ก็เชิญกดออกกระทู้นี้เลยได้เลย เราอยู่ในยุคที่พูดคุยกันด้วยเหตุผลและมารยาทค่ะ