เราไม่อยากเรียนเเล้ว

คือ ณ ตอนนี้เราอยู่ม.2 เรามีปันหากับเพื่อนร่วมห้องเราไม่อยากไปเรียนไม่อยากตื่นไปเรียนเราต้องหาปัญหาข้ออ้างที่จะไม่ไปเรียนเเต่เราอยากเรียนให้จบเพื่อเเม่ เเม่เราอยากให้เราเรียนหนังสือให้จบ จบเเล้วจะได้มาเลี้ยงเเม่ เราก็อยากเรียนให้จบเเต่เวลาเราไปโรงเรียนเราโดนนินทาตลอด โดนเพื่อนเมิน ตอนไปกินข้าวเราก็ไม่มีเพื่อนไปเราเลือกที่จะอดเเล้วกลับไปกินข้าวที่บ้านซึงเราเป็นเเบบนี้ตั้งเเต่วันเเรกเราอยากลาออกไปเรียน กศน. มาก เเต่เเม่กับยายน่าจะไม่ให้ไป เราโดนเพื่อนในห้องรังเเก เวลาจับคู่เรามักอยู่คนเดียวเสมอไม่เพื่อนสนิทสักคน เวลามาไหนไปไหนเราไปคนเดียวตลอด เราอดทนเรื่องนี้มาตลอดเราไม่กล้าปรึกษาใครเราอยากบอกให้เเม่เรารู้ว่าเรากำลังเจออะไรบ้างเเต่เราเลือกที่จะไม่กล้าบอก เราเป็นคนเกลียดวิชาพละมาก เพราะเพื่อนมันชอบเเซวชอบหาว่าอวดชอบหาว่าทำเป็นเก่ง เเล้วเวลากระบี่กระบองเพื่อนมักจะเอาไม้มารวนรามเราบ้างมาตีหลังเราบ้างวันนั้นเราทนไม่ไหวเลยไม่เข้าเรียนเราท้อกับชีวิตมากเพื่อนจากรรเก่าก็ไม่สนใจเราเราอ่อนเเอจนกลับบ้านมาร้องให้ทุกๆวันเเล้วบางวันก็ไม่กินข้าว ชีวิตนี้เราไม่อยากมีชีวิตต่อเเล้วไม่มีความสุขเลย เเต่เราสงสารพ่อเเม่เราที่เหนื่อยส่งเราเรียนเราอยากอดทนเรียนเพื่อเขาเราไม่อยากให้พวกเขาผิดหวังเราอยากประสบความสำเร็จอยากจบ ตอนไปโรงเรียนเราต้องไปนั่งคนเดียวเเล้วพิมเเชทไปบอกเเม่ เเม่ก็อยากรู้ว่าเราเป็นอะไรเเต่พอเราบอกว่าอยากย้ายห้องเขาก็บอกต้องเข้าหาเพื่อน เราเข้าหาเขาจนถูกนินทารังเเก เราอยากเป็นดารามากเเต่ชาตินี้เรานาจะไม่ได้เป็น เวลาเราไปเรียนเราขอพรต่อพระเจ้าทุกองค์ว่าวันนี้ขอให้หนูได้เรียนอยากมีความสุขด้วยเถิดขอไม่ให้พบเจอเรื่องเลวร้าย เเม่มักถามเราเสมอว่ามีใครเเกล้งไหม เราเป็นคนปากเเข็งไม่บอกใครว่าโดนไรบ้าง เเค่นี้เเหละทุกคนวาเราควรทำใงดี🥺🥺