จะอธิบายสั้นๆน้ะค้ะ เเฟนเราเขามีลูกกับเเฟนเก่าเเต่ลูกเขาอยู่กับเเฟนเก่าลูกอายุ3ขวบ เเฟนเราไปหาเกือบทุกวัน ไปหากันในห้องนอนส่วนตัวเขาเเละก็พากันขึ้นรถไปซื้อของอันนี้เราสังเกตจากเบาะรถเลื่อนเปลี่ยนไปมีลอยเปื่อนขนมเหนียวๆหน้าคนนั่งเเละตรงกระจก พอเราจะถามอะไรก็จะว่าเราอย่างเดียวว่า ประสาท บางทีก็เเบบพูดเเบบว่าไม่ให้ยุ่งเรื่องของเขาไม่วุ่นวาย เเล้วจะลงท้ายว่า น่ารำคาร เราปล่อยมาตลอดรู้ทุกอย่างเเต่ไม่อยากพูด
เราคิดเเค่ว่าช่างมัน ใครทำอะไรไว้เดี๋ยวก็เจอกับตัวเอง ทำตัวเองให้สบายคนอื่นเขาไม่เดือดร้อนกินอิ่มนอนหลับเเล้วทำไมเราถึงอมทุกข์คนเดียวบางทีก็ถามตัวเองนะเพื่ออะไรอ่ะ เหนื่อยน้ะ
สอบถามหน่อยคะ พอดีเรากังวลคะ
เราคิดเเค่ว่าช่างมัน ใครทำอะไรไว้เดี๋ยวก็เจอกับตัวเอง ทำตัวเองให้สบายคนอื่นเขาไม่เดือดร้อนกินอิ่มนอนหลับเเล้วทำไมเราถึงอมทุกข์คนเดียวบางทีก็ถามตัวเองนะเพื่ออะไรอ่ะ เหนื่อยน้ะ