ที่ผมตั้งชื่อกระทู้แบบนี้ เพราะผมกับแฟนตอนนี้ไม่สามารถจะไปก่อนต่อได้ครับ
ผมได้บอกเลิกแฟนผมครับ แต่แฟนผมไม่อยากเลิกเพราะกลัวลูกมีปมด้อยตอนนี้ลูกอายุ 2 ขวบแล้ว
ตอนนี้กลายเป็นว่า ผมไม่มีความสุขเลยครับไม่มีความสุขเพราะเค้าก็ยังดีและเหมือนเดิมทุกอย่าง
แต่ผมไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้วจริงๆ พอยิ่งเห็นความพยายามของเค้าผมก็ยิ่งรู้สึกผิดครับ
ทุกวันนี้ผมนอนเหมือนขอนไม้เลยครับ ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย
ส่วนเรื่องลูกผมยังรักเหมือนเดิมเลยครับ ผมยังดูแลทำหน้าที่ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่แฟนผมจะหนัก
ไปที่ดูแลลูกเป็นหลักครับ (ผมจะซัพพอทเรื่องเงินกับเวลากลับมาบ้านก็ช่วยชงนมหรืออะไรปกติครับ)
เพราะผมทำงานคนเดียวอาจจะไม่ได้อยู่กับลูกทั้งวันแบบแฟนครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นมา 1 เดือนแล้วครับ
นอนคุยกันทุกวันว่าเรายังเป็นพ่อของลูกอยู่นะ ยังส่งเสียทุกอย่างเหมือนเดิม แต่แฟนผมเค้าจะพูดว่ากลัวลูกมีปมด้อย
ซึ่งผมก็เข้าใจว่าเค้าอยากให้กลับมาเหมือนเดิม แต่มันก็ไปไม่ได้จริงๆ ครับ รู้สึกอัดยิ่งรู้สึกอึดอัดผมก็ไม่อยากอยู่บ้านครับ
ผมนอนคุยกับแฟนทุกวัน
แรกๆ ก็ทะเลาะกันครับร้องไห้บ้างอะไรบ้างต่างคนต่างร้องไห้ ปัจจุบันก็เบาลงเยอะครับ
นอนคุยเหมือนเพื่อนกันเลย ทุกวันนี้รู้สึกผิดที่พาครอบครัวไปไม่ถึงฝั่งครับ
ส่วนตัวผมรู้ว่ายังไงก็จบครับแต่ไม่รู้ต้องเวลาขนาดไหน มีพ่อๆ แม่ๆ ท่านไหนมีประสบการณ์แบบผมบ้างไหม
คนเราจะทนอยู่เพื่อลูก กับคนที่ไม่ได้รักเราแล้วได้จริงๆ หรอครับ ?
ผมได้บอกเลิกแฟนผมครับ แต่แฟนผมไม่อยากเลิกเพราะกลัวลูกมีปมด้อยตอนนี้ลูกอายุ 2 ขวบแล้ว
ตอนนี้กลายเป็นว่า ผมไม่มีความสุขเลยครับไม่มีความสุขเพราะเค้าก็ยังดีและเหมือนเดิมทุกอย่าง
แต่ผมไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้วจริงๆ พอยิ่งเห็นความพยายามของเค้าผมก็ยิ่งรู้สึกผิดครับ
ทุกวันนี้ผมนอนเหมือนขอนไม้เลยครับ ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย
ส่วนเรื่องลูกผมยังรักเหมือนเดิมเลยครับ ผมยังดูแลทำหน้าที่ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่แฟนผมจะหนัก
ไปที่ดูแลลูกเป็นหลักครับ (ผมจะซัพพอทเรื่องเงินกับเวลากลับมาบ้านก็ช่วยชงนมหรืออะไรปกติครับ)
เพราะผมทำงานคนเดียวอาจจะไม่ได้อยู่กับลูกทั้งวันแบบแฟนครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นมา 1 เดือนแล้วครับ
นอนคุยกันทุกวันว่าเรายังเป็นพ่อของลูกอยู่นะ ยังส่งเสียทุกอย่างเหมือนเดิม แต่แฟนผมเค้าจะพูดว่ากลัวลูกมีปมด้อย
ซึ่งผมก็เข้าใจว่าเค้าอยากให้กลับมาเหมือนเดิม แต่มันก็ไปไม่ได้จริงๆ ครับ รู้สึกอัดยิ่งรู้สึกอึดอัดผมก็ไม่อยากอยู่บ้านครับ
ผมนอนคุยกับแฟนทุกวัน
แรกๆ ก็ทะเลาะกันครับร้องไห้บ้างอะไรบ้างต่างคนต่างร้องไห้ ปัจจุบันก็เบาลงเยอะครับ
นอนคุยเหมือนเพื่อนกันเลย ทุกวันนี้รู้สึกผิดที่พาครอบครัวไปไม่ถึงฝั่งครับ
ส่วนตัวผมรู้ว่ายังไงก็จบครับแต่ไม่รู้ต้องเวลาขนาดไหน มีพ่อๆ แม่ๆ ท่านไหนมีประสบการณ์แบบผมบ้างไหม