ผมกับภรรยาอยู่ห่างกันมา 4 ปี แล้ว
เธอขอไปเรียนต่อ ป.โท ในสิ่งที่เธอสนใจ ในช่วงเวลาที่ผมขอปรึกษาเรื่องการมีลูก ในตระกูลผมคือลูกชายคนเดียวครับอยากมีลูกให้แม่ผมได้ดีใจแต่ท่านเสียไปแล้วหล่ะ ตอนที่ปรึกษากันเธอไม่ได้ตอบรับอะไร เพียงแค่มาบอกผมว่าจะเรียนต่อแล้วก็เลือกที่จะไป ตอนแรกกลับบ้านบ่อย พักหลังกลายเป็นสองเดือน สี่เดือน หกเดือน และไม่กลับเลย 

บ้านของเรามีแค่ผมอยู่กับลูกๆ เจ้าไซบี้ พักหลังพี่สาวของเธอขอมาอยู่ที่บ้านเพราะย้ายกลับมาจาก ตจว. เธอไม่ได้ปรึกษาอะไรผม แต่พาพี่สาวเธอ
เข้ามาอยู่บ้านเลยพร้อมกับลูกสาวอีกสองคน ผู้หญิงของเยอะจากขออยู่แค่ห้องเดียว ลามไปยึดอีกห้องไปด้วย ผมค่อนข้างโลกส่วนตัวสูงกลายเป็นว่า
บ้านของผม พื้นที่ที่ผมอยู่มีแค่ห้องนอนที่ผมสบายใจ 

เวลาผ่านไปผมได้รับโอกาสได้งานใหม่ และต้องไปทำงานต่างประเทศ แต่ผมก็ยังกลับบ้านปกติเพราะมีลูก(ไซบี้) ที่อยากกลับมาเจอ ส่วนภรรยาผมเธอยุ่งมาก แม้ผมจะกลับมาไทย กลับมาบ้านแต่เธอก็ไม่สะดวกมาเจอผม บางครั้งผมรู้สึกน้อยใจเหมือนกัน นอกจากดูแลเธอรายเดือนในฐานะสามีแล้ว ความสัมพันธ์เราค่อนข้างแย่ลงและมากไปอีกที่เราไม่ได้เจอกันช่วงโควิดเกือบ 2 ปี ที่ผมอยู่ต่างประเทศ หลังจากโควิดดีขึ้นผมทำการเซอร์ไพร์เธอด้วยการบินกลับไทย แล้วบินไปหาเธอจังหวัดที่เธออยู่เพื่อเรียน อาจจะเพราะผมไปกะทันหัน เธอจึงไม่สามารถมาหาผมได้ทันที ผ่านไป 1 วัน เธอจึงมาหาผมได้และผมพึ่งได้รู้ว่าเธอเรียนจบแล้ว เธอกำลังเริ่มทำธุรกิจขนาดใหญ่ เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ผมได้ใช้เวลากับเธอ และได้รู้อะไรมากมายเกี่ยวกับเธอ 

ผมจะกลับไทยอีกครั้ง มีแพลนและบอกเธอเป็นที่เรียบร้อย แต่เธอบอกผมว่าช่วงที่ผมกลับนั้นเธอไม่ว่าง ไม่สะดวกเลย แถมที่บ้านพี่สาวและลูกๆ ก็ติดโควิด ไม่อยากให้ผมกลับไป ผมจึงใช้เวลากับครอบครัวตัวเอง ไม่ได้กลับบ้านของผมและเธอ แต่มีบางเรื่องที่ผมเกิดความสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามเธอออกไป สุดท้ายผมก็ไม่ได้เจอเธอในการกลับไทยครั้งนี้ 

ความสัมพันธ์ของเรากลับมาวนลูปเดิม คือ บทสนทนาที่ส่วนใหญ่ผมเป็นคนทักไปถามไถ่เธอ 
ใครมีความสัมพันธ์แบบนี้บ้างครับ แชร์ผมหน่อยนะ