ตอนเด็กคิดว่าผู้ใหญ่ ต้องมีเหตุผลทุกคน โตมาถึงรู้ว่า ผู้ใหญ่ไม่ได้เป็นคนที่มีเหตุผลทุกคน
เริ่มเรื่อง เราเริ่มรู้สึกว่าแม่ตัวเองตรรกะป่วย ใครเข้ามาอ่านจะคิดว่าเราเป็นคนอกตัญญูเพียงเพราะตัดสินเราจากการที่เราว่าแม่แบบนี้ก็ได้ แต่ ทุกคนเคยโดนใช่มั้ยที่มีผู้ใหญ่เปรียบเทียบเรากับคนอื่น นั่นแหละนั่นคือแม่เรา อย่างวันนี้ชื่นชมผลงานนักร้องที่ตัวเองชอบเขาเก่งจังทำเพลงเองได้ เอามาขิงเอามาอวดเวิ้นเว่อให้เราฟัง จนเราก็บอกนักร้องที่เราชอบก็แต่งเพลงทำเพลงเองเหมือนกัน แล้วแกน่าจะไม่พอใจแหละ คงคิดว่าศิลปินที่แกรักเก่งอยู่คนเดียวมั้ง แต่เราที่พูดถึงสิลปินที่เรารักเพราะแกก็ไม่ชอบศิลปินเราเหมือนกัน(เพราะเราชอบนักร้องเกาหลี) เราแค่เห็นแกยอมรับในความสามารถในสิ่งที่ศิลปินที่เรารักก็ทำได้เหมือนกันบ้างอะ เราผิดอะไร? อยู่ดีๆก็มาโวยใส่เราเฉยเลย แล้วทำได้เหมือนเขามั้ยล่ะ? คือเราไม่ได้จะบลัฟเลย แค่อยากให้แม่เปิดใจในคนที่เราชอบบ้างอะ นึกในใจแล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูว่ะ? คือกูคนละสายคนละอาชีพ กูเก่งในสายของตัวเอง คือกูแต่งเพลงไม่เป็น ทำเพลงไม่ได้ กูแย่เลยหรอ? ชอบเอาไปเปรียบเทียบเราตั้งแต่ไหนแล้วว่าทำได้แบบเขามั้ย คือโคตรจะไม่ชอบคำนี้เลยอะ คนเราต้องทำได้ทุกอย่างเลยหรอ แล้วสิ่งที่เราทำได้แม่เคยคิดบ้างมั้ยว่าเขาจะทำอย่างเราได้ป่าว เราทำอะไรที่น่าภาคภูมิใจ แม่ไม่เคยชม ไม่เคยให้กำลังใจ
ทำไงดีคะ พอโดนทำแบบนี้ก้เฟล จากวันนี้ที่สดใสก็หม่นไปเลย ว่าจะไม่ใส่ใจแล้วมันอดไม่ได้ค่ะ ยิ่งเป็นคำพ่อแม่ทำไมยิ่งต้องเอามาคิดยังไงไม่รู้ มีวิธีฮีลใจมั้ยคะ ตอนนี้ไม่มีสมาธิทำอะไรเลยค่ะㅠㅡㅠ
ขออภัยในคำหยาบด้วยนะคะ เหมือนมาระบายด้วย
ทำไงกับตรรกะของแม่ ที่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น แล้วฮีลใจตัวเองยังไง
เริ่มเรื่อง เราเริ่มรู้สึกว่าแม่ตัวเองตรรกะป่วย ใครเข้ามาอ่านจะคิดว่าเราเป็นคนอกตัญญูเพียงเพราะตัดสินเราจากการที่เราว่าแม่แบบนี้ก็ได้ แต่ ทุกคนเคยโดนใช่มั้ยที่มีผู้ใหญ่เปรียบเทียบเรากับคนอื่น นั่นแหละนั่นคือแม่เรา อย่างวันนี้ชื่นชมผลงานนักร้องที่ตัวเองชอบเขาเก่งจังทำเพลงเองได้ เอามาขิงเอามาอวดเวิ้นเว่อให้เราฟัง จนเราก็บอกนักร้องที่เราชอบก็แต่งเพลงทำเพลงเองเหมือนกัน แล้วแกน่าจะไม่พอใจแหละ คงคิดว่าศิลปินที่แกรักเก่งอยู่คนเดียวมั้ง แต่เราที่พูดถึงสิลปินที่เรารักเพราะแกก็ไม่ชอบศิลปินเราเหมือนกัน(เพราะเราชอบนักร้องเกาหลี) เราแค่เห็นแกยอมรับในความสามารถในสิ่งที่ศิลปินที่เรารักก็ทำได้เหมือนกันบ้างอะ เราผิดอะไร? อยู่ดีๆก็มาโวยใส่เราเฉยเลย แล้วทำได้เหมือนเขามั้ยล่ะ? คือเราไม่ได้จะบลัฟเลย แค่อยากให้แม่เปิดใจในคนที่เราชอบบ้างอะ นึกในใจแล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูว่ะ? คือกูคนละสายคนละอาชีพ กูเก่งในสายของตัวเอง คือกูแต่งเพลงไม่เป็น ทำเพลงไม่ได้ กูแย่เลยหรอ? ชอบเอาไปเปรียบเทียบเราตั้งแต่ไหนแล้วว่าทำได้แบบเขามั้ย คือโคตรจะไม่ชอบคำนี้เลยอะ คนเราต้องทำได้ทุกอย่างเลยหรอ แล้วสิ่งที่เราทำได้แม่เคยคิดบ้างมั้ยว่าเขาจะทำอย่างเราได้ป่าว เราทำอะไรที่น่าภาคภูมิใจ แม่ไม่เคยชม ไม่เคยให้กำลังใจ
ทำไงดีคะ พอโดนทำแบบนี้ก้เฟล จากวันนี้ที่สดใสก็หม่นไปเลย ว่าจะไม่ใส่ใจแล้วมันอดไม่ได้ค่ะ ยิ่งเป็นคำพ่อแม่ทำไมยิ่งต้องเอามาคิดยังไงไม่รู้ มีวิธีฮีลใจมั้ยคะ ตอนนี้ไม่มีสมาธิทำอะไรเลยค่ะㅠㅡㅠ
ขออภัยในคำหยาบด้วยนะคะ เหมือนมาระบายด้วย