เรากดดันมากเพราะเป็นความหวังของบ้านค่ะ

ตอนนี้ผมต้องอุปการะผู้พิการตาบอด อายุ 76 ปี ซึ่งเขาก็ตาบอดมาตั้งแต่เล็กๆ ตอนนี้ก็คือไม่มีที่อยู่อาศัยแล้ว เนื่องจากบ้านที่เคยอยู่ตั้งแต่เกิด ถูกขายออกไปแล้ว และไม่มีญาติพี่น้องคนไหนรับไปอุปการะเลยสั

ตอนนี้อายุ 23 ปีค่ะ *ทำงานหน่วยงานรัฐเป็นลูกจ้างชั่วคราวต่อสัญญาทุก1ปีค่ะ ทำมาได้7เดือนทำตั้งแต่เรียนจบค่ะ *เงินเดือนได้หนึ่งหมื่นต้นๆ *เงินไม่พอใช้ เพราะต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของตัวเองทุกอย่างค่ะ

ฉันในวัยดิ้นรนสร้างเนื้อสร้างตัว หาเงินงกๆอย่างเดียว(ก็คงไม่ได้) มันต้องหาไป ใช้ไปสิ ถึงจะมีกำลังใจในการทำงาน ถึงจะได้พบความหมายในการใช้ชีวิต หาอย่างเดียวมันท้อ มันเศร้า ไม่รู้จะขิตวันไหน จะได้ใช้เงิน

มันเป็นความพลาดของเราเองที่ดันมาท้อง แต่ทางฝั่งชายรับผิดชอบด้วยการแต่งงานให้ หลังจากนั้นที่อยู่ที่นี่แบบเต็มตัว ไม่เคยได้ตังสักบาทเดียว แม้แต่ตังผูกใส่ขันผูกข้อมือ ก็ไม่ได้นับ ไม่ได้จับสักบาท ในบ้านแฟ

เราแต่งงานมาได้ 2ปี เก็บเงินแต่งเอง งานเล็กๆ ไม่ได้เบียดเบียนเงินทั้งสองครอบครัว ทั้งฝั่งเราและสามี เรามีพี่น้อง 3 คน เราเป็นคนเล็กสุดค่ะ มีพี่สาว 2 คน พี่คนโตเอาลูกสาวสองคนมาฝากพ่อแม่เลี้ยงตั้งแต่ 3

ใช่ตามหัวข้อเลยค่ะ แต่หนูก็ไม่ได้เกลียดพี่นะแค่มันเป็นเพียงความรู้สึกอิจฉามาตลอดแบบหรือจะเป็นตอนซื้อคอมให้พี่เราก็เราจะได้ใช้ก็ต้องรอจนพี่รู้สึกว่าคอมไม่จำเป็นสำหรับพี่เราแล้วจึงยกให้เราพอได้มาของก็มี