หลังจากเจอปัญหาก่อนๆ มา เราก็เจอปัญหาอื่นๆ มาเรื่อยๆ
ตั้งแต่ตอนเราตั้งครรภ์ เราเสี่ยงแท้ง แท้งคุกคาม 2 ครั้ง เจ็บท้องคลอดก่อนกำหนด 2 ครั้ง
เป็นโควิดขณะตั้งครรภ์อีก มันทรมานใจมาก สำหรับเรา เราเครียดและกังวลหลายอย่างมาก
.
.
เคยมีครั้งนึงเราเจ็บท้อง เราลืมเอาสมุดชมพูมา ตอนนั้นน้อง 18-19 สัปดาห์เอง เราขอให้เอาสมุดมาให้เราหน่อย เราจะหาหมอ
พ่อของลูกบอกว่า ไม่สะดวกมาทำงานอยู่ เราบอกเอามาตอนพักก็ได้ เราเจ็บท้อง เค้าบอกให้เราขี่รถจักรยานยนต์มาเอาเองแล้วกันขี้เกียจไป
เราต้องขี่รถจักรยานยนต์มาเอาเอง กลับไปหมอให้นอน รพ เพราะปากมดลูกเราเปิดแล้วนิดหน่อย เรามีท้องแข็งบ่อยจริงๆ จนเราผ่านจุดนั้นมา
เจ็บคลอดก่อนกำหนด เราเอายามากินเองที่บ้าน เพราะเราเป็นพยาบาลเรารู้ว่าต้องปฏิบัติตัวยังไง เราเจ็บท้องจนนอนร้องไห้
เค้าถามเราจะร้องทำไมนัก มันเจ็บอะไรขนาดนั้นเลยหรอ น้ำเสียงดูรำคาญมากกว่าเป็นห่วง
.
เราบอกกับตัวเองเลยว่า "วันนึงที่ลูกคลอดออกมา กูจะไม่เอาไม่สนใจเลย จำเอาไว้นะ"
เราถะนุถนอม เด็กคนนี้ จนวันคลอด เรานัดผ่าตัด เลยรู้กำหนดวัน
.
.
เค้าถามเราว่า "ทำไมต้องเป็นเค้าที่ต้องมาเฝ้าวันคลอดด้วย เฝ้าช่วยอะไรได้ ไม่มาเฝ้าได้ไหม"
.
เนื่องด้วยสถานการณ์โควิด ญาติต้องตรวจโควิด+เฝ้าได้คนเดียว ถ้าไม่มีญาติ เค้าไม่ให้อยู่พิเศษอยู่แล้ว
เราใช้เวลาเป็นอาทิตย์เพื่อพูดว่า ยังไงก็ต้องมาเฝ้า มันไม่อยากมาเฝ้า ไม่ได้อยากเห็นหน้าลูก หรือจะช่วยเราเลี้ยงเลย
มันโทรไปถามอามันว่า มันต้องไปเฝ้าด้วยหรอ ทำไมต้องเป็นมันไปเฝ้า สรุปสุดท้ายมันก็ต้องมาเฝ้า
.
.
ลูกคลอดได้ 1 เดือน มันบอกสงกรานต์มันต้องกลับบ้านที่ ตจว. ต้องไป 1 อาทิตย์ เราลูกอ่อน อยู่บ้านคนเดียว เราถามว่าไป 3-4 วันไม่ได้หรอ มันยืนยันจะไป 1 อาทิตย์ แล้วมันก็ทิ้งเรากับลูกไปเลย นึกถึงสภาพ เราอยู่บ้านกับลูก 2 คน จะเอาอะไรกิน เด็กไม่ใช่วัยที่จะพ่วงไปไหนมาไหนได้ เราเลยต้องเอาลูกไปอยู่บ้านแม่ที่อีกอำเภอนึง
.
.
เราเลี้ยงลูกคนเดียว เกือบ 100% เพราะมันไม่ช่วยเลี้ยงเลย เราจับได้ว่ามันคุยกับคนอื่นอีก เรายืนยันเราไม่เอา เราจะเลิกให้ได้ มันก็ไม่ไป
จนครบ 3 เดือนเรากลับไปทำงาน แทบจะตลอดเวลา บางครั้งทำงาน 08.00-01.00 กลับมาก็ต้องมาป้อนนมลูกอีก เราเต็มใจทำนะ แต่มันนอนข้างๆ ไม่มีความเห็นใจเราเลย เราบอกเลิกไปหลายรอบ ชวนไปหย่าก็หลายรอบ มันไม่เลิก ไม่หย่าเลย เหนื่อยมากค่ะ
.
.
แล้วทุกครั้งที่ทะเลาะกัน มันจะหันหลังให้ลูก จะร้อง จะเล่น หรือจะเรียกยังไง ก็จะทำไม่ได้ยิน ไม่สนใจ มองข้ามหัวไปเลย
ซึ่งตรงนี้เรารับไม่ได้ เราจะต้องอดทนเห็นหน้าคนที่เราเกลียดในทุกๆ วันได้ยังไง
ต้องอดทนแค่ไหน กับพ่อของลูกที่เห็นแก่ตัวแบบนี้
ตั้งแต่ตอนเราตั้งครรภ์ เราเสี่ยงแท้ง แท้งคุกคาม 2 ครั้ง เจ็บท้องคลอดก่อนกำหนด 2 ครั้ง
เป็นโควิดขณะตั้งครรภ์อีก มันทรมานใจมาก สำหรับเรา เราเครียดและกังวลหลายอย่างมาก
.
.
เคยมีครั้งนึงเราเจ็บท้อง เราลืมเอาสมุดชมพูมา ตอนนั้นน้อง 18-19 สัปดาห์เอง เราขอให้เอาสมุดมาให้เราหน่อย เราจะหาหมอ
พ่อของลูกบอกว่า ไม่สะดวกมาทำงานอยู่ เราบอกเอามาตอนพักก็ได้ เราเจ็บท้อง เค้าบอกให้เราขี่รถจักรยานยนต์มาเอาเองแล้วกันขี้เกียจไป
เราต้องขี่รถจักรยานยนต์มาเอาเอง กลับไปหมอให้นอน รพ เพราะปากมดลูกเราเปิดแล้วนิดหน่อย เรามีท้องแข็งบ่อยจริงๆ จนเราผ่านจุดนั้นมา
เจ็บคลอดก่อนกำหนด เราเอายามากินเองที่บ้าน เพราะเราเป็นพยาบาลเรารู้ว่าต้องปฏิบัติตัวยังไง เราเจ็บท้องจนนอนร้องไห้
เค้าถามเราจะร้องทำไมนัก มันเจ็บอะไรขนาดนั้นเลยหรอ น้ำเสียงดูรำคาญมากกว่าเป็นห่วง
.
เราบอกกับตัวเองเลยว่า "วันนึงที่ลูกคลอดออกมา กูจะไม่เอาไม่สนใจเลย จำเอาไว้นะ"
เราถะนุถนอม เด็กคนนี้ จนวันคลอด เรานัดผ่าตัด เลยรู้กำหนดวัน
.
.
เค้าถามเราว่า "ทำไมต้องเป็นเค้าที่ต้องมาเฝ้าวันคลอดด้วย เฝ้าช่วยอะไรได้ ไม่มาเฝ้าได้ไหม"
.
เนื่องด้วยสถานการณ์โควิด ญาติต้องตรวจโควิด+เฝ้าได้คนเดียว ถ้าไม่มีญาติ เค้าไม่ให้อยู่พิเศษอยู่แล้ว
เราใช้เวลาเป็นอาทิตย์เพื่อพูดว่า ยังไงก็ต้องมาเฝ้า มันไม่อยากมาเฝ้า ไม่ได้อยากเห็นหน้าลูก หรือจะช่วยเราเลี้ยงเลย
มันโทรไปถามอามันว่า มันต้องไปเฝ้าด้วยหรอ ทำไมต้องเป็นมันไปเฝ้า สรุปสุดท้ายมันก็ต้องมาเฝ้า
.
.
ลูกคลอดได้ 1 เดือน มันบอกสงกรานต์มันต้องกลับบ้านที่ ตจว. ต้องไป 1 อาทิตย์ เราลูกอ่อน อยู่บ้านคนเดียว เราถามว่าไป 3-4 วันไม่ได้หรอ มันยืนยันจะไป 1 อาทิตย์ แล้วมันก็ทิ้งเรากับลูกไปเลย นึกถึงสภาพ เราอยู่บ้านกับลูก 2 คน จะเอาอะไรกิน เด็กไม่ใช่วัยที่จะพ่วงไปไหนมาไหนได้ เราเลยต้องเอาลูกไปอยู่บ้านแม่ที่อีกอำเภอนึง
.
.
เราเลี้ยงลูกคนเดียว เกือบ 100% เพราะมันไม่ช่วยเลี้ยงเลย เราจับได้ว่ามันคุยกับคนอื่นอีก เรายืนยันเราไม่เอา เราจะเลิกให้ได้ มันก็ไม่ไป
จนครบ 3 เดือนเรากลับไปทำงาน แทบจะตลอดเวลา บางครั้งทำงาน 08.00-01.00 กลับมาก็ต้องมาป้อนนมลูกอีก เราเต็มใจทำนะ แต่มันนอนข้างๆ ไม่มีความเห็นใจเราเลย เราบอกเลิกไปหลายรอบ ชวนไปหย่าก็หลายรอบ มันไม่เลิก ไม่หย่าเลย เหนื่อยมากค่ะ
.
.
แล้วทุกครั้งที่ทะเลาะกัน มันจะหันหลังให้ลูก จะร้อง จะเล่น หรือจะเรียกยังไง ก็จะทำไม่ได้ยิน ไม่สนใจ มองข้ามหัวไปเลย
ซึ่งตรงนี้เรารับไม่ได้ เราจะต้องอดทนเห็นหน้าคนที่เราเกลียดในทุกๆ วันได้ยังไง