สวัสดีค่ะ จากชื่อเรื่องเลยนะคะหนูเป็นเด็กอายุ12เองค่ะตอนนี้อยู่ม.1คือส่วนตัวเนี่ยตัวเองก็เรียนกลางๆไม่ได้แย่มากแต่ว่าตอนหนูอยู่ประถมแม่บังคัมให้หนูไปเรียนพิเศษค่ะตอนอยู่ป.6หนูเรียนพิเศษตั้งแต่18:30-20:30ค่ะ สำหรับหนูตอนนั้นหนูคิดว่ามันหนักมากๆเลยค่ะหนูเข้าใจในความหวังดีของแม่นะคะที่อยากจะไห้หนูสอบติดโรงเรียนที่แม่อยากไห้เข้าแต่ว่าแม่เคยถามหนูไหมว่าหนูอยากเรียนไหมแต่เอาจริงๆแม่ก็เคยถามแหละค่ะแต่ถ้าหนูตอบว่าไม่แม่ก็จะตอบกลับมาว่า:แล้วจะไปทำอะไร ตอนนั้นหนูไม่อยากทะเลาะกับเลยบอกไปแค่ว่าเรียนสนุกมากเลยแม่แต่ความจริงในนั้นหนูไม่มีเพื่อนเลยค่ะการไปเรียนที่นั่นมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะคะแต่หนูตามคนอื่นไม่ทันค่ะ แล้วพอเวลามาถึงตอนที่ไม่สอบเข้าหนูไม่ได้ไปโรงเรียนสอบที่แม่หวังไว้ค่ะ เพราะหนูคิดว่ายังไงก็ไม่ติดหนูไม่อยากเรียนโรงเรียนเอกชนหนูคิดว่าค่าเทอมมันแพงแม่ต้องจ่ายค่าเทอมของพี่ที่เรียนมหาลัยอีกหนูคิดว่ามันหนักมากแต่ว่าพ่อช่วยออกค่ะ แล้วก็พอสอบเสร็จอะค่ะหนูว่าหนูทำไม่ได้ไม่ค่อยดีเลยแต่พิผลสอบออก หนูติดห้องคิงค่ะ ตอนแรกที่เห็นลำดับที่หนูสอบติดหนูร้องไห้เลยค่ะ แต่พอโทรบอกแม่ แม่ไม่ค่อยดีใจเลยค่ะ พูดแค่ว่ารู้นี้แม่ไห้เธอไม่สอบที่นั้นที่ดีกว่า หนูก็จากที่ก็ใจก็ได้แต่คิดในใจว่าชีวิตนี่ฉันจะมีโกกาสได้เลือกอะไรของตัวเองบ้างไหมนะ แต่พอได้มาเรียนจริงๆโคตรเศร้าเลยค่ะตอนเรียนก็okดีนะคะหนูจะเป็นเด็กหน้าห้องเลยพอเข้าใจที่ครูสอน แต่ว่านี่ก็พึ้งสอบเสร็จไปบอกเลยว่าไม่ค่อยมั่นใจเลยค่ะ แม่ก็ถามแต่ว่าทำข้อสอบได้ไหม หนูก็ตอบว่าได้บ้างไม่ได้บ้าง แม่ก็บอกไม่มั่นใจในตัวเองแบบนี้ทำไม่ได้ใช่ไหม แม่เป็นแบบนี้ตลอดเลยค่ะ หนูก็ได้แต่นั่งเงียบทั้งๆที่ในใจมันเศร้ามากๆ หนูไม่เคยร้องไห้ไห้ใครเห็นเลยค่ะ(ยกเว้นตอนโดนดุนะ) หนูจะร้องไห้ตอนที่แม่หลับไปแล้วบ้าง แม่ไม่อยู่บ้าง ที่แม่ทำแบบนี้หนูเข้าใจค่ะว่าแม่หวังดี แม่อยากให้หนูเป็นพยาบาลค่ะ ตอนหนูเด็กๆก็ตอบไปแค่ว่าอยากเป็นๆ แต่พอโตมามันไม่ใช่อะค่ะหนูมีความสามารถทางด้านอื่นแต่หนูไม่ได้บอกแม่ค่ะกลัวแม่จะผิดหวังแม่หวังกับหนูไว้เยอะมาก หนูเคยทำสิ่งที่หนูชอบให้เพื่อนๆดูค่ะเพื่อนบอกว่าแกเก่งนะเนี่ย หนูก็ดีใจมากๆเลยค่ะ อยากไห้แม่เข้าใจ ว่าหนูเองก็เลือกอะไรด้วยตัวเองบ้าง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ