พ่อแม่รังแกฉัน

ชีวิตลูกผู้หญิงคนหนึ่งเกิดมาก็อยากจะมีงานแต่งงานดีๆให้พ่อแม่ได้ภาคภูมิใจ แต่ในเมื่อชีวิตเลือกไม่ได้มันก็ต้องเจอหลากหลายผู้คนรักๆเลิกๆเปลี่ยนคู่ไปเรื่อยๆไม่ไหวจะมาแต่งจนอายุมาจนถึงระดับหนึ่งเข้าสู่วัยกลางคนแม่ของดิฉันก็ยังจะคอยลิขิตชีวิต คุณผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตก็ต้องแต่งงานกับฉัน(ต้องจัดงานแต่งงาน) ด้วยความไม่พร้อมของฝ่ายชายและ ด้วยอายุที่เยอะขึ้นของเราเอง ไม่อยากจะแต่งงานให้ยุ่งยาก ต้องขอบอกก่อนว่ามีลูกติด 1 คน อยากจะมีชีวิตครอบครัวธรรมดาทำงานไปใช้ชีวิตไป ด้วยภาระหนี้สินทางการเงินและหลายๆอย่างทำให้ฉันอยากมีครอบครัวกับคนที่รักโดยไม่อยากแต่งงาน เพราะจะต้องกู้ยืมเงินจัดงานให้สิ้นเปลือง เพื่อจะให้เป็นหน้าเป็นตาแก่พ่อแม่แต่ต้องมารับภาระหนี้สินท่วมท้นด้วยการแต่งงานเพียงเพื่อจะอยู่ด้วยกัน เราก็เลยเลือกที่จะขอขพ่อแม่และออกมาอยู่ด้วยกัน เช่าบ้านหลังเล็กๆ ทำงานกินเงินเดือนไป ทุกคนต่างมีภาระครอบครัว แต่เราก็ไม่เคยทิ้งพ่อแม่ที่จะไม่ส่งเสียหรือไม่ให้ใช้จ่ายเลย ด้วยสถานะทางการเงินที่เป็นพนักงานกินเงินเดือนก็ไม่ได้มีมากมายรวมทั้ง ทางบ้านฝ่ายชายก็ไม่เคยเรียกร้อง นานๆส่งให้ทีเราก็สบายใจไปเปราะนึง พอคุยเรื่องเงินกับแม่ทีไร แม่ก็มักจะบอกว่า(ก็ง่าย)เขาเลยไม่เกรงใจ เพราะเขาไม่มาแต่ง..เฮ้อ เหนื่อยใจกับคำนี้ แม่ออกจะหัวโบราณ อาจจะห่วงใยแต่ใช้คำพูดไม่เป็นก็หวังว่าอย่างนั้น เราเลยรู้สึกผิดอยู่ตลอดว่าเราไม่ได้ทำให้แม่ภูมิใจเหรอ เราไม่ได้แต่งงานมีหน้ามีตา ไม่ได้เอาเงินสินสอดมากองตรงหน้าให้แม่ แต่ทุกวันนี้ก็พยายามทำให้ดีที่สุด มันน้อยใจอึดอัดอยู่ในใจคิดไปถึงบุญพาวาสนาส่งทำบุญมาน้อยรึป่าวเลยทำทุกวันนี้ได้แค่นี้ ไม่เคยนึกถึงหัวอกลูกว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน อยู่กับแฟนที่ไม่ได้แต่งงานกันมันจะใช้ชีวิตด้วยกันไม่ได้เลยรึไง วันที่มีเงินเก็บมากพอ ไว้ใช้ยามฉุกเฉินเวลาพ่อแม่แก่เฒ่าเจ็บป่วยเราก็จะได้ใช้เงินส่วนนี้เงินส่วนที่เราเก็บกับแฟนมาเกือบทั้งชีวิต ไปรักษาพ่อแม่ยามป่วยไข้.. น้อยใจ..ทำไมพ่อแม่จะต้องพูดถึงเงินสินสอดตลอดเวลา แม่ฉันแม่ที่รักลูกชายมากกว่าฉัน แม่ที่ไม่เคยเอาเงินสินสอดไปแต่งลูกสะไภ้ แต่เวรกรรมตกอยู่ที่ฉัน ฉันต้องแต่งต้องมีหน้ามีตาในสังคม เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะแม่อายที่ฉันไ่ม่ได้แต่งงาน เพราะหน้าตา ความสุขของแม่!! มีใครหัวอกเดียวกับเราบ้าง??
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ