เอาจริงๆ คือ พ่อ ผมเป็นคนปัตตานี แม่คนกรุงเทพแท้ แต่ผมเกิดที่หาดใหญ่ ดันมาโตที่กรุงเทพ เริ่มจาก ตอนเรียน มัธยม ก็ ชอบ โดนบูลี่ เพราะ ชอบ อยู่คนเดียว จึงเจอเพื่อน ในโรงเรียน กลั่นแกล้งเป็นประจำ และพอถึงไวทำงาน พอดีผมเป็นคนไม่ค่อยมีประสบการ จบการศึกษาแค่ ม.6 และ ออกมาใช้ชีวิต ข้างนอกตอน อายุ 25 ปี เริ่มแรก อาชีพ ผมคือ รปภ. และเปลี่ยนเรื่อมาเป็นตามโรมงาน แต่ไม่เคยทำงาน ในห้องแอร์ เลยเจอ คนภาคอีสาน และผมเปี่ยนงานมาเป็น10งาน ภายใน3ปี และไปมาทั่ว กทม. แต่แปลกมาก ทำไม่เคย เจอหรือทำงานกับคนภาคอื่นเลยครับ ต่างชาติก็พม่า คือ ส่วนใหญ่จะเข้ากับพวกเขาไม่ได้ เพราะ พวกเขาเป็นพวกคิดลบ แต่ผมเป็นคนคิดดีคอยช่วยเหลือคนอื่นตลอดและซื่อสัตย์กับทุกคน ไม่เคยโกหกใครสักครั้งในชีวิต สาบาน คือเอาจริง ผม อยากเจอใครสักคนก็ได้ครับที่คิดดี และรับฟังในสิ่งที่ผมพูด สักคนก็ยังดีครับ มันจะพอมีหนทางบ้างไหมครับ หรือ ชีวิตผมมันได้แค่นี้ ไม่มีวันได้เจอคนดี หรือ ผมเป็นคนเลวกันแน่ ตกลงยังงัย คนดีอยู่แห่งหนได
คนดีๆไปอยู่ไหนหมดหรอครับทำไมทั้งชีวิตผมไม่เคยเจอคนคิดดีหรอรับฟังผมเลย