ฉันเป็นคนบาปมั้ย?

ไม่กี่ปีมานี้ พ่อเราขอเงินเรามาตลอด เราให้บ้าง ไม่ให้บ้างเนื่องจากไม่มี เพราะเพิ่งกำลังจะตั้งตัว จนประมาณต้นปีนี้ ถี่ขึ้นเรื่อยๆ บวกกับเราประสบกับปัญหาหลายอย่างมาก ทั้งการงาน การเงิน การเรียน
ย้อนไปตอนที่เราอายุ14ปี เดิมที เราอาศัยกับปู่ย่า พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่3ขวบ ต่างมีครอบครัวใหม่ แต่เราไม่ได้ขาดความรักหรือขาดเหลืออะไรเลย ปู่ย่าเลี้ยงเรา ส่งเราจนโต พ่อแม่ส่งเงินให้บ้าง เป็นค่าขนมปีใหม่ วันเกิด ใดๆ
จนวันหนึ่ง พ่อกลับมาอยู่บ้านเนื่องจากเลิกลากับภรรยา อยู่มาวันหนึ่ง เราได้ทะเลาะกับพ่อรุนแรง จนพ่อออกปากตัดพ่อลูก ไม่ขอยุ่งเกี่ยวอีก (เรื่องมีอยู่ว่ายาคุมกำเนิดอยู่ในกระเป๋าเราซึ่งเป็นของเพื่อนเรา ที่ไว้ใช้ปรับฮอร์โมน เอามาฝากใส่กระเป๋าไว้ตอนไปเที่ยวน้ำตกกัน กลัวเปียก เลยฝากของใส่ในกระเป๋าเรา แค่นั้น ตอนเอาออก เอาแค่โทรศัพท์กุญแจรถและของสำคัญออก แต่ลืมยาคุม ซึ่ง มันลืมกันได้ถูกมั้ย? แล้วเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันลืม วันที่พ่อไปเห็นใส่ คือตอนเราไปงานอาสากับชมรมของโรงเรียนที่ต่างอำเภอ ก็เปลี่ยนไปใช้อีกกระเป๋าหนึ่ง แล้วพอเราไม่อยู่ พ่อก็เข้ามาในห้อง เจอกระเป๋าก็ค้นดูว่าพกอะไรไปไหนมาไหนบ้างงี้มั้ง แต่ดันเจอยาคุม กลับมาบ้านแตกเป็นฟืนเป็นไฟ พูดความจริงไป ไม่ฟัง บอกอย่ามาอ้าง ปู่กับย่าคุยให้ก็ไม่ฟัง ทั้งด่าทั้งไล่ ตัดความเป็นพ่อลูก โอ้สารพัด ประจวบเหมาะกับเรียนจบ ม.ต้นพอดี เหลือแค่ไปรับใบจบ ตอนนั้นความวัยรุ่นเลือดร้อน ไม่ฟังกันเลยใช่มั้ย ไล่ใช่มั้ย ได้ ก็เลยเก็บผ้าเก็บผ่อนไปอยู่หอเพื่อนเลย และตัดสินใจว่า จะเรียนในเมือง จะทำงานหาเงินเรียนเอง และทุกอย่างก็ตามนั้น
ค่าเทอม+ค่าชุด+ค่าหอ เป็นเงินที่เราเคยเก็บออมไว้ ค่าใช้จ่ายนี่สิ เราก็ทำงานพาร์ทไทม์ไปเรื่อย
สมัยนั้น งานร้านเหล้าเเบบพวกเสริฟ เราก็ทำ แต่มันก็มีปัญหาเรื่องเงินอีก เพราะ ความเรียนสายอาชีพ และเอกชน มันค่อนข้างแพง เลยตัดสินใจ ขอเงินแม่ ช่วงนั้นแม่ช๊อตมั้ง เลยขอให้ไปขอพ่อดู เราเลยลองโทรหาพ่อ คิดว่าให้อภัยแล้วมั้งนานแล้ว แต่... 5555 คำแรกเลย ยังคิดยังไงถึงได้โทรมา เราก็เอ้า เลยแบบเข้าเรื่องเลย ว่าขอเงินค่าเทอมหน่อยได้มั้ย ลูกมีแค่นี้ๆมันขาดไปเท่านี้ๆ ไม่งั้นก็อาจจะไม่ได้เรียนต่อหากค้างจ่าย
เค้าก็บอกว่า ออกไปแล้วก็เอาตัวเองให้รอด มีปัญหาจัดการเอง โตแล้วนิ ไม่ต้องโทรมา
ตู้ดๆๆๆๆ 555555555555555
ช็อคเลย แต่ที่ไม่ขอปู่ย่า เพราะ ท่านเลี้ยงเรามามากเกินไปเเล้ว เราไม่อยากรบกวน เลยกลั้นใจดอปเรียนในตอนนั้น และทำงานๆๆๆ กว่าจะได้เรียน ก็23แล้วอ่ะ55555
จะบอกว่าตั้งแต่นั้นมาก็ไม่ได้คุยกับพ่ออีกเลย
พอเราอายุได้20ปี จำได้ดีเลย เค้าโทรหาเราเอง เพื่อถามว่าเราพอมีเงินให้มั้ย เราก็ ให้ไป ไม่ถึงเดือน ก็ขออีก อีกเดือนขออีก
ขออีก บางทีเราไม่มีเราไม่ให้ก็หายไปพักนึง ก็ขออีกๆ
จนถึงตอนนี้ ปัจจุบัน เรามีเหตุให้เข้าโรงบาล ซึ่งเค้าเห็นเพราะมีเฟสเรา และยังมาขอให้ลูกบังเกิดเกล้าคนนี้ช่วยเรื่องเงินอีก
ด้วยความไม่สบายตัว บวกกับสิ่งที่ติดอยู่ในใจมาหลายปีมากๆ เราเลยบอกกับพ่อว่า เราไม่มีให้พ่อแล้ว เราเพิ่งเข้าโรงบาลมา จะเอาเงินที่ไหนให้พ่อ แต่ละคำที่พ่อใช้ เหมือนกดดันว่า ถ้าไม่ให้เนี้ยพ่อไม่มีใช้ พ่อเดือดร้อน เเล้วพ่อไม่คิดว่าเราเดือดร้อนบ้างหรอ ...
อ่ะแบบนั้น พ่อก็เงียบหายไปเลย
คือเราอยากรู้ว่าเราอกตัญญูมั้ยคะ? ที่เราพูดแบบนี้ แต่เราทำทุกอย่างมาเองโดยตลอดตั้งแต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ โดยเค้าไม่เคยส่งเสีย ไม่สนใจ ไม่ทำหน้าที่พ่อแม่ด้วยซ้ำ ยอมรับว่ามันกลายเป็นปม และทำให้เรากลายเป็นคนที่มีภาวะซึมเศร้าไปเลยจนปัจจุบัน จนตอนที่เค้าติดต่อมาขอตังเรา เค้าไม่เคยถามเลยว่าชีวิตที่ผ่านมาเป็นยังไงบ้าง มันยากมากๆเลยนะ มันเหนื่อยมากเลย
จนเราเข้าโรงบาลไม่ถามเลยว่าเป็นไร ไม่ถามซักคำ
ถามว่ามีตังให้ยืมมั้ย แต่ไม่เคยว่าว่ามีตังพอใช้มั้ย การที่เราไม่มีให้เเล้วอ่ะ มันดูเป็นคนบาปมั้ยคะ
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่