สวัสดีค่ะ เราอายุ28ปี คบกับแฟนมา 6 ปีค่ะ แฟนไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ไม่มีเรื่องผู้หญิงให้ปวดใจ คบกันตั้งแต่เรียนปี3ตอนนั้นอายุน่าจะ22ค่ะ นัดเจอกันบ่อยมาแทบจะทุกสัปดาห์ คุยโทรศัพท์กันวันละ5-6ชม. พอเราเรียนจบแยกย้ายกันไปทำงาน ทำงานไกลกันมากค่ะเจอกัน2-3เดือนต่อครั้ง เค้าจะกลับมาครั้งละ5-6วัน 1วันขามา อยู่กับเรา1วัน กลับบ้านไปอยู่กับพ่อแม่3วัน อีก1วันขากลับค่ะ แรกๆเราก็น้อยใจว่าเราก็รอเหมือนกันทำไมไม่เคยคิดที่จะอยากอยู่กับเราเหมือนเราอยากอยู่กับเค้าบ้าง [เรายังไม่เคยเจอพ่อแม่เค้าเลยนะคะ 6 ปีแล้วค่ะ] แต่เราก็มาคิดอีกมุมเรารักเค้าเราอยากให้เค้ามีความสุข ให้เขาอยู่กับพ่อแม่ ไม่อยากงอแง แต่สุดท้ายเราก็กลับมาคิดเหมือนเดิม วนๆว่าทำไมๆ หลายคนอาจจะบอกว่า ทำไมไม่เลิกกับเค้า ทุกครั้งที่น้อยใจคือบอกเลิกค่ะ เลิกแล้วก็กลับไปหาเค้าอีก คิดถึงตอนที่เค้าทำสิ่งดีๆให้ หลังจากนั้นเค้าก็ย้ายกลับมาค่ะ กลับมาอยู่ภายในจังหวัดเดียวกัน แรกๆทุกๆวันศุกร์ที่เค้ากลับบ้านเค้าจะแวะมาหาเราก่อน มากินข้าวกัน หลังจากนั้นช่วงโควิดระบาด ก็เหมือนเจอกันเดือนละครั้ง เจอกันทีก็ต้องระแวงเรื่องโควิด เพราะเค้ากลัวจะเอาโควิดไปติดพ่อแม่เค้า[เราทำงานใน รพ.ค่ะ] หลังจากนั้นก็ห่างๆมาเรื่อยๆ เราต้องเป็นคนนัดก่อนนะคะ เค้าไม่ค่อยเอ่ยปากชวน 

เราเลยถามเรื่องแต่งงาน เราอยากมีลูกแล้ว เค้าตอบมาตรงๆว่าเค้ายังไม่อยากแต่งงาน ยังไม่อยากมีลูก เราก็จะนอยด์ น้อยใจ เค้าก็บอกเค้าพูดเรื่องจริงส่าเค้ายังไม่พร้อม[แฟนรับราชการทหารค่ะ เงินเดือนไม่ได้มาก แต่พ่อแม่เป็นคนมีอันจะกินค่ะ มีสวนเยอะ บ้านนอกเราเรียกเถ้าแก่ค่ะ พี่เขาจบ ป.โท มีพี่สาวเป็นอาจารย์มหาลัย] พี่เขาบอกเขายังไม่มั่นคงยังเลี้ยงดูใครไม่ได้ เขาบอกขนาดตัวเขาเองเขายังเอาตัวไม่รอด ประมาณนี้ค่ะ พอเทศกาลหยุดยาวหลายวันเราชวนเค้าไปเที่ยวเค้าปฏิเสธบอกไม่อยากไปเที่ยวช่วงเทศกาล ไปวันหลังเถอะ แต่เค้าดันไปเที่ยวกับครอบครัวเค้าค่ะ เราควรทำยังไงดีค่ะ เราควรจะไปต่อหรือพอแค่นี้ คิดขึ้นมาทีไรเราจะก็จะเสียใจเรื่องแบบนี้อยู่ซ้ำๆ เรื่อยๆ