เป็นโรควิตกกังวลและกระทบคนรอบข้าง

บางครั้งเราก็อยู่ในสถานการณ์ที่มันอึดอัดมากๆที่เรากลัวจนทำให้เรามีอาการแพนิคก็คือใจสั่นหายใจไม่ทั่วท้องร้องไห้รู้สึกว่าควบคุมความคิดตัวเองไม่ได้นะตอนนั้น เมื่อวานที่ผ่านมาเราต้องไปเจอเพื่อนในคณะ4 คน ซึ่งก็เคยเจอกันมาแล้วและหนึ่งใน และหนึ่งในสี่ก็มีคนที่รู้จัก(เพื่อนม.ปลาย) ไปด้วย เเต่ก็ไม่ได้สนิทกันเเบบเล้าได้ทุกเรื่อง พอจะเริ่มพอจะเริ่มปีหนึ่งเราต้องย้ายมาอยู่คอนโดคนเดียวทำให้เรากลัวที่จะกลับมาคอนโดแล้วไม่เจอใครเลย และเรากลัวและเรากลัวที่ไปเรียนแล้วรู้สึกไม่สนิทใจกับใครจากใจจิงอาจจะแค่คุยได้แต่ว่ามันไม่ได้สนิทขนาดนั้น  มีคนนึงในคณะเราเป็นคนเหมือนโคตรเฟรนลี่โคตรเป็นมิตรซึ่ ซึ่งเรารู้สึกว่ามันดีเพราะว่าเขาพูดเก่งมากแต่เรากลับกลัวคนแบบนี้มากๆ กลักลัววันนึงถ้าคนแบบนี้ไม่คบกับเราเราคงแย่มาอะไรแบบเนี่ยค่ะคือคิดไปเอง จนบางทีก็จนบางทีก็สงสารแฟนเพราะว่าเราไปปรึกษาแฟนทุกเรื่องเลย มีมีคุยกับจิตแพทย์บ้างนะคะคุณหมอบอกให้ลองทานยาแต่เราก็กลัวผลข้างเคียงที่เราอาจจะจิตตกกว่าเดิม 

เอาให้เอาให้เข้าใจง่ายง่ายค่ะเหมือนตอนเนี่ยเราต้องปรับตัวที่ต้องมาอยู่คนเดียวซึ่งเรายังทำไม่ค่อยได้ ก็คืออาการโฮมซิกด้วยเเหละค่ะ แต่แต่เช่นวันนี้เราตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วก็คิดนู่นคิดนี่คิดนั่นเราก็นึกถึงคำพูดของแฟนที่บอกว่าให้คิดว่าเราคิดไปเองซึ่งเราคิดเองจริงๆค่ะแต่เราไม่สามารถรู้ได้ว่าตัวเราจะควบคุมความคิดว่าตอนเนี่ยเรากำลังคิดไปเองอยู่ได้นานแค่ไหนกลัววันนึงหลุดแล้วไม่ไหว เพราะไม่มีคนอยู่ด้วยที่ห้องเลยค่ะ อัอันนี้คือสองอาทิตย์ก่อนเปิดเรียนสังคมใหม่เรามาปรับตัวอยู่ห้องก่อนพักนึงแต่แทนที่เราจะมีความสุขอยู่กับแฟนเรากลับคิดนู่นคิดนี่จนทำให้ทั้งแฟนและเราไม่มีความสุขค่ะ เวลาเราเครียดเวลาเราเครียดคิดมากร้องไห้เรารู้ตัวหมดเลยนะคะเราพยายามที่จะ เราพยายามที่จะคุมความรู้สึกนั้นอยู่แต่บางทีเราเหมือนรู้สึกว่าสมองเราอ่ะมันควบคุมไม่ค่อยได้อ่ะค่ะ