ปกติเราเป็นที่ปรึกษาให้คนอื่นหมดไม่ว่าจะเรื่องอะไร เราก็จะช่วยเขาหาทางออกอย่างสุดความสามารถเพียงเพราะ
เราอยากได้"ความสนใจและหวังอยากให้เขาใส่ใจเรากลับ"ไม่รู้ว่าเราเห็นแก่ตัวที่อยากให้คนอื่นใส่ใจเรามากเท่าที่ใส่ใจเขาหรือเราทำไปเพราะอยากเป็นที่ยอมรับ มันเลือกยากมาก เพราะคนอื่นก็ไม่ผิดเพราะเราทำให้เขาเอง แต่เราก็หวังนิดๆ เราเริ่มเป็นแบบนี้มา4ปีแล้วปัจจุบันอยู่ชั้นมัธยม 3 ปมมันเริ่มขึ้นตอนประถม4 ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง พื้นฐานแล้วเป็นคนเฟรนด์ลี่ทักทุกคนที่อยากเข้าหาแต่ที่ได้กลับมาคือมีคนมองเราแปลกๆช่วงนั้นคือไม่รู้ตัวหรอกคือเด็กมากอ่ะ เพื่อนร่วมห้องบอกเราแปลก แต่เราก็ไม่สนใจเพราะนึกว่าพูดขำๆ มีครูคนนึงดุมากเป็นวิชาการงานแล้วเราทำได้ไม่ดีเท่าไหร่แต่วิชาอื่นไม่มีปัญหา ครูการงานเราบอกว่า "นี่เป็นเด็กสมาธิสั้นรึป่าว"คือมันเจ็บ ในอกคือบีบจนหายใจไม่ออก เราตอบกลับไปว่า"ป่าวค่ะ" เขาตอบกลับว่าเด็กที่ไหนทำอะไรไม่ได้เรื่องขนาดนี้ คนอื่นยังทำได้ทำไมเธอทำไม่ได้ จากนั้นเราก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยคือเฟรนด์ลี่เหมือนเดิมแต่ไม่เปิดเผยอะไรมาก เพื่อนร่วมห้องเป็นพวกเดิม แต่เราก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ส่วนตัวเป็นคนที่เซนซิทีฟร้องไห้ง่าย ความคิดของเด็กวัยนั้นคือมองว่าเราสำออย pick me girl อะไรแบบน้ัน เรามีเพื่อนสนิท 3 คน 2 คนเรียนเก่งมาก เราก็แอบอิจฉาเบาๆแต่ไม่ได้แสดงอาการอะไร ขอสมมุติว่าคนที่1ชื่อเน่ คนที่2ชื่อเตย เรากับเน่สนิทกันมาก แต่ไม่เคยเขี่ยเตยออกไปเลย จนประทม5 ความสัมพันธ์เริ่มพัง เตยเริ่มสร้างกลุ่มเพื่อนโดยไม่มีเราพิมพ์ส่งให้เน่และคนอื่นๆว่า เราเป็นเด็ก
อยากให้คนอื่นสนใจ ขี้โกหก (ที่เรารู้ที่หลังเพราะเราเห็นแชทกลุ่มของเพื่อนแจ้งเตือน)หลังจากนั้นเพื่อนร่วมห้องก็ไม่คุยกับเราเลย แม้แต่เน่ เราที่คิดว่าเน่โตพอที่จะคิดได้กลับกันเขาอึดอัดในความสัมพันธ์ของเรา อยากเขี่ยเราทิ้งเต็มทีเมื่อเห็นโอกาสเลยรวมด้วยกัรทั้งห้อง แต่เราไม่รู้อะไรเลยคิดว่าคนในห้องทำการแกล้งตลกๆ เพราะไม่ได้มีพฤติกรรมเหยียด หรือสายตาจิก
"เราเชื่อเพื่อนสนิทแบบสุดใจ" สุดท้ายก็เจ็บเอง เราไม่ทันคนและซื่อมากตอนนั้นพยามคิดบวกตลอดเวลา"เราแค่อยากได้ความรักจากคนอื่น ความใส่ใจการยอมรับ"มันผิดขนาดนี้เลยหรอ ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนแค่ร้องไห้ง่ายเอง ปัจจุบันเราขี้กังวนมากเราเอาใจเพื่อนทุกอย่างกลัวว่าสักวันเราจะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง แต่ก็ส่งผลที่ไม่ดีให้ตัวเราด้วยเช่นกัน มัน เครียด อึดอัด น้อยใจ เหนื่อย
เราเป็นโรคทางจิตเวชรึป่าวคะ?อันนี้อยากรู้จริงๆ ไปศึกษาหาข้อมูลมาก่อนแล้วแต่ไม่แน่ใจ
เราอยากได้"ความสนใจและหวังอยากให้เขาใส่ใจเรากลับ"ไม่รู้ว่าเราเห็นแก่ตัวที่อยากให้คนอื่นใส่ใจเรามากเท่าที่ใส่ใจเขาหรือเราทำไปเพราะอยากเป็นที่ยอมรับ มันเลือกยากมาก เพราะคนอื่นก็ไม่ผิดเพราะเราทำให้เขาเอง แต่เราก็หวังนิดๆ เราเริ่มเป็นแบบนี้มา4ปีแล้วปัจจุบันอยู่ชั้นมัธยม 3 ปมมันเริ่มขึ้นตอนประถม4 ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง พื้นฐานแล้วเป็นคนเฟรนด์ลี่ทักทุกคนที่อยากเข้าหาแต่ที่ได้กลับมาคือมีคนมองเราแปลกๆช่วงนั้นคือไม่รู้ตัวหรอกคือเด็กมากอ่ะ เพื่อนร่วมห้องบอกเราแปลก แต่เราก็ไม่สนใจเพราะนึกว่าพูดขำๆ มีครูคนนึงดุมากเป็นวิชาการงานแล้วเราทำได้ไม่ดีเท่าไหร่แต่วิชาอื่นไม่มีปัญหา ครูการงานเราบอกว่า "นี่เป็นเด็กสมาธิสั้นรึป่าว"คือมันเจ็บ ในอกคือบีบจนหายใจไม่ออก เราตอบกลับไปว่า"ป่าวค่ะ" เขาตอบกลับว่าเด็กที่ไหนทำอะไรไม่ได้เรื่องขนาดนี้ คนอื่นยังทำได้ทำไมเธอทำไม่ได้ จากนั้นเราก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยคือเฟรนด์ลี่เหมือนเดิมแต่ไม่เปิดเผยอะไรมาก เพื่อนร่วมห้องเป็นพวกเดิม แต่เราก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ส่วนตัวเป็นคนที่เซนซิทีฟร้องไห้ง่าย ความคิดของเด็กวัยนั้นคือมองว่าเราสำออย pick me girl อะไรแบบน้ัน เรามีเพื่อนสนิท 3 คน 2 คนเรียนเก่งมาก เราก็แอบอิจฉาเบาๆแต่ไม่ได้แสดงอาการอะไร ขอสมมุติว่าคนที่1ชื่อเน่ คนที่2ชื่อเตย เรากับเน่สนิทกันมาก แต่ไม่เคยเขี่ยเตยออกไปเลย จนประทม5 ความสัมพันธ์เริ่มพัง เตยเริ่มสร้างกลุ่มเพื่อนโดยไม่มีเราพิมพ์ส่งให้เน่และคนอื่นๆว่า เราเป็นเด็ก
"เราเชื่อเพื่อนสนิทแบบสุดใจ" สุดท้ายก็เจ็บเอง เราไม่ทันคนและซื่อมากตอนนั้นพยามคิดบวกตลอดเวลา"เราแค่อยากได้ความรักจากคนอื่น ความใส่ใจการยอมรับ"มันผิดขนาดนี้เลยหรอ ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนแค่ร้องไห้ง่ายเอง ปัจจุบันเราขี้กังวนมากเราเอาใจเพื่อนทุกอย่างกลัวว่าสักวันเราจะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง แต่ก็ส่งผลที่ไม่ดีให้ตัวเราด้วยเช่นกัน มัน เครียด อึดอัด น้อยใจ เหนื่อย