เราเป็นลูกบุญธรรมของพี่ชายของแม่เรา เราถูกเลี้ยงมาด้วยการใช้กำลังสั่งสอนมาตั้งแต่เด็ก
เวลาผ่านไป เราก็เติบโตเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองและรู้สึกเบาะบางเวลาถูกใครตะคอกหรือทำอะไรพูดอะไรที่กระทบใจเราจะร้องไห้ง่ายๆมาก
เราไม่สนิทกับใครในครอบครัวนอกจากแม่และลูกพี่ลูกน้องตอนที่เสียใจหรือโมโหเราจะไประบายให้เพื่อนฟัง เราทำอะไรไม่ค่อยจะเต็มที่แต่ครั้งหนึ่งเราเคยเอาผลการเรียนตั้งแต่ม.1มาให้พ่อดูพ่อดูดีใจมากและบอกเราว่า"มันดีขึ้นเรื่อยๆเลยนี่"เราดีใจมาก แต่ในใจก็ยังว่างเปล่า ชีวิตประจำวันเราไม่ค่อยทำอะไรเช่นงานบ้าน เราตื่นสาย7โมงตอนปิดเทอมตลอด ตื่นมาแม่ก็ทำงานในบ้านหมดทุกงานแล้วเราจึงได้ทำแต่งานที่เเม่กำลังทำ เช่นตอนแม่ทำกับข้าวเราก็ช่วยหันผัก เรามีนิสัยที่แย่มากๆอยู่ เราชอบทำน่าไม่พอใจ ใส่คนในบ้านและชอบพูดต่อรองต่อเถียง ใช้เงินฟุ่มเฟือย พ่อกับแม่ให้ทุกอย่างที่เราขออยู่มาวันหนึ่ง ครอบครัวของพี่สะใภ้ต้องย้ายมาอยู่กับครอบครัวเราในช่วงหนึ่ง แต่แม่พี่สะใภ้ต้องมานอนห้องเดียวกับเรา เราไม่พอใจอย่างมากเรารู้สึกไม่โอเคจึงไปบอกแม่ว่าเราอยากนอนคนเดียวแล้วเขาจะไปนอนไหน เราได้แต่เงียบเพราะแม่ของพี่สะใภ้เขาชอบรู้เรื่องของชีวิตประจำวัน ครั้งหนึ่งเราโทรคุยกับแฟนเขาก็ถามว่าเขาบ้านอยู่ไหนแถวไหนเป็นคนยังไงซึ่งเราก็ไม่เข้าใจว่าเขาอยากจะรู้ไปทำไมแม่ของพี่สะใภ้ก็ทำงานบ้านและบวกกับแม่เราที่ทำเช่นกัน ทำให้งานในบ้านไม่ค่อยมีเราจึงชินแบบไม่ต้องทำอะไร
เราใช้ชีวิตประจำวันส่วนใหญ่ในห้องนอนแต่ว่ามีแม่พี่สะใภ้มานอนด้วย วันนี้แม่ใช้เราไปซื้อของเราก็พูดว่าไกลอะแม่ก็บอกว่าเราใช้อะไรไม่ได้เลย และพอกลับมาเราก็เข้าห้อง พ่อก็บอกว่าไปซื้อข้าวมาหน่อยและพ่อก็เงียบไปสักพักและถามแม่ว่ามีอะไรกินบ้างเราก็นึกว่าไม่ต้องไปแล้ว อยู่ๆพ่อก็พูดขึ้นมา "ให้นอนตายคาห้องไปเลยนะอิ***" เราก็เปิดประตูห้องไปและถามพ่อว่าจะเอาอะไรและเราก็เดินเข้าครัวไปเอากับข้าวออกมาวางบนโต๊ะ และก็เข้าห้องมาร้องไห้
เราไม่รู้ว่าเราควรทำอย่างไร เราแค่เขียนระบาย 😔เรารู้ว่าเรานิสัยแย่มากๆเราเคยลองปรับตัวแต่สุดท้ายก็เป็นแบบเดิม สำหรับพ่อกับแม่คือโลกทั้งใบเลย
รู้ไร้ค่าในครอบครัว
เวลาผ่านไป เราก็เติบโตเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองและรู้สึกเบาะบางเวลาถูกใครตะคอกหรือทำอะไรพูดอะไรที่กระทบใจเราจะร้องไห้ง่ายๆมาก
เราไม่สนิทกับใครในครอบครัวนอกจากแม่และลูกพี่ลูกน้องตอนที่เสียใจหรือโมโหเราจะไประบายให้เพื่อนฟัง เราทำอะไรไม่ค่อยจะเต็มที่แต่ครั้งหนึ่งเราเคยเอาผลการเรียนตั้งแต่ม.1มาให้พ่อดูพ่อดูดีใจมากและบอกเราว่า"มันดีขึ้นเรื่อยๆเลยนี่"เราดีใจมาก แต่ในใจก็ยังว่างเปล่า ชีวิตประจำวันเราไม่ค่อยทำอะไรเช่นงานบ้าน เราตื่นสาย7โมงตอนปิดเทอมตลอด ตื่นมาแม่ก็ทำงานในบ้านหมดทุกงานแล้วเราจึงได้ทำแต่งานที่เเม่กำลังทำ เช่นตอนแม่ทำกับข้าวเราก็ช่วยหันผัก เรามีนิสัยที่แย่มากๆอยู่ เราชอบทำน่าไม่พอใจ ใส่คนในบ้านและชอบพูดต่อรองต่อเถียง ใช้เงินฟุ่มเฟือย พ่อกับแม่ให้ทุกอย่างที่เราขออยู่มาวันหนึ่ง ครอบครัวของพี่สะใภ้ต้องย้ายมาอยู่กับครอบครัวเราในช่วงหนึ่ง แต่แม่พี่สะใภ้ต้องมานอนห้องเดียวกับเรา เราไม่พอใจอย่างมากเรารู้สึกไม่โอเคจึงไปบอกแม่ว่าเราอยากนอนคนเดียวแล้วเขาจะไปนอนไหน เราได้แต่เงียบเพราะแม่ของพี่สะใภ้เขาชอบรู้เรื่องของชีวิตประจำวัน ครั้งหนึ่งเราโทรคุยกับแฟนเขาก็ถามว่าเขาบ้านอยู่ไหนแถวไหนเป็นคนยังไงซึ่งเราก็ไม่เข้าใจว่าเขาอยากจะรู้ไปทำไมแม่ของพี่สะใภ้ก็ทำงานบ้านและบวกกับแม่เราที่ทำเช่นกัน ทำให้งานในบ้านไม่ค่อยมีเราจึงชินแบบไม่ต้องทำอะไร
เราใช้ชีวิตประจำวันส่วนใหญ่ในห้องนอนแต่ว่ามีแม่พี่สะใภ้มานอนด้วย วันนี้แม่ใช้เราไปซื้อของเราก็พูดว่าไกลอะแม่ก็บอกว่าเราใช้อะไรไม่ได้เลย และพอกลับมาเราก็เข้าห้อง พ่อก็บอกว่าไปซื้อข้าวมาหน่อยและพ่อก็เงียบไปสักพักและถามแม่ว่ามีอะไรกินบ้างเราก็นึกว่าไม่ต้องไปแล้ว อยู่ๆพ่อก็พูดขึ้นมา "ให้นอนตายคาห้องไปเลยนะอิ***" เราก็เปิดประตูห้องไปและถามพ่อว่าจะเอาอะไรและเราก็เดินเข้าครัวไปเอากับข้าวออกมาวางบนโต๊ะ และก็เข้าห้องมาร้องไห้
เราไม่รู้ว่าเราควรทำอย่างไร เราแค่เขียนระบาย 😔เรารู้ว่าเรานิสัยแย่มากๆเราเคยลองปรับตัวแต่สุดท้ายก็เป็นแบบเดิม สำหรับพ่อกับแม่คือโลกทั้งใบเลย