อ่านวรรณกรรมภาษาสเปนมาไม่มาก 
แต่สิ่งหนึ่งที่รู้สึกว่า วรรณกรรมภาษาสเปน ไม่ว่าจะมาจากสเปน หรือจากแถบละตินอเมริกา มีร่วมกันคือ "ความรู้สึกเหนือจริง" ที่แทรกอยู่ในวรรณกรรม

คือ จะมีบางบท บางตอน ที่ชวนให้ตั้งคำถามและนึกสงสัยว่า นี่มันเป็นเหตุการณ์จริง เป็นห้วงคำนึง เป็นจินตนาการหรือเป็นความฝันของตัวละคร
ค่าที่ทุกอย่างมันจะผสานเข้ากันอย่างกลมกลืน  เหนือจริงได้แบบเหมือนจริงมาก 

แต่สิ่งหนึ่งที่ชอบเกี่ยวกับหนังสือแปลภาษาสเปน คือ การใช้ภาษาบรรยายที่รุ่มรวยด้วยจินตนาการอันบรรเจิด
และเทคนิคการเขียน   

ไม่ว่าจะเป็น ดอน กิโฆเต้  ของแซรบันเตส
ต้นส้มแสนรัก
ขุมทรัพย์สุดปลายฝัน

เล่มล่าสุดที่ได้อ่านคือ เรื่อง ริมฝีปากนาง ของ มานูเอล ปุช นักเขียนชาวอาร์เจนติน่า



คือ เนื้อเรื่อง สำหรับตัวดิฉัน แล้วก็คิดว่าไม่ได้มีอะไรมาก
พูดถึงความรักของคนในแต่ละชนชั้น มีชิงรักหักสวาท หนีไปแต่งงานกับอีกคน อะไรเทือกนั้น

แต่เทคนิคการนำเสนอ และการบรรยาย ต้องจัดว่า น่าสนใจ น่าศึกษามาก ๆ 
มีทั้งเล่าเรื่องผ่านจดหมายโต้ตอบระหว่างกัน คำบรรยายแบบนิยายปกติ  ประกาศของทางราชการ รวมถึงการใช้คำนามหลาย ๆ คำเรียงกันเป็นพรืด เป็นหน้าหน้า เพื่อพรรณาลักษณะของฉาก เหตุการณ์ รวมถึงห้วงคำนึงสั้น ๆ ของตัวละคร 



บางที ก็ให้อารมณ์หนังที่มีการสลับซีนไปมาอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่เพื่อการสื่อสารแบบเล่าเรื่องธรรมดา แต่ให้ภาพที่ตัดสลับไปมาแทนความคิดที่อัดอั้นสับสนของตัวละคร

งานชิ้นนี้ทำให้ดิฉันนึกถึง งานเขียนเชิงทดลองของคุณวินทร์ เลียววาริณ ที่เคยเขียนเรื่องที่บางบรรทัดติดกันเป็นพรืด หรือเว้นเคาะแบบแปลก ๆ ซึ่งได้รับคำวิจารณ์ในเชิงลบมากกว่าเชิงบวก

หนังสือเปิดด้วย จดหมายของตัวเอกเนลิด้า ที่เขียนถึงแม่ของคู่รักเก่าที่ตนเองปฏิเสธจะแต่งงานด้วย เมื่อคู่รักเก่าคือ ฆวน การ์โลส ตายแล้ว ...
จากนั้น ก็เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมด

...

ต้องถือว่า มานูเอล ปุช มีเทคนิคเล่าเรื่องที่แพรวพราวและน่าสนใจ
แต่ถ้าถามดิฉันว่า ชอบไหม ? 
ต้องบอกว่า ให้อ่านซ้ำ ไม่เอาค่ะ
แต่ถ้าเพื่อศึกษา เล่มนี้จัดว่าเป็นตัวอย่างที่ดี