จริงๆในประวัติศาสตร์โลก มันมีหลายรูปแบบที่ผู้พิชิตหรือคนที่เข้ามาอยู่ใหม่จะรับภาษาของกลุ่มคนพื้นเมืองเดิมเข้ามาใช้แทน หรือทำให้ภาษาพื้นเมืองเดิมสาปสูญไปก็มีหน่ะครับ ไม่ได้มีกฏเกณฑ์ตายตัวเท่าไหร่นัก โดยเฉพาะในยุคโบราณที่อารยธรรมต่างๆยังไม่ได้พัฒนาไปถึงจุดที่เข้มแข็งเป็นปึกแผ่นมาก

เหมือนพวกเมโสโปเตเมียที่มีกลุ่มคนผลัดกันเข้ามาปกครอง ก็เปลี่ยนภาษาหลักที่ใช้ไปเรื่อยๆ เพราะภาษาพื้นเมืองดั้งเดิมไม่ได้หยั่งรากลึกยาวนานเพียงพอ

ผมคิดว่าในสุวรรณภูมิก็คงคล้ายๆกัน คนในภูมิภาคนี้พูดกันหลายภาษาอยู่แล้ว ทั้งภาษาขอมโบราณ ภาษามอญโบราณ และภาษาอื่นๆ แต่ละชุมชนอาจจะพูดภาษาไม่เหมือนกันเสียทีเดียว และคนในชุมชนหลายคนอาจจะพูดได้หลายภาษาเป็นปกติ

พอภาษาตระกูลไทแพร่ลงมา ข้อดีของภาษาตระกูลไทก็คือสามารถใช้สื่อสารได้ตลอดแนวเส้นทางการค้าทางบก เริ่มจากปากแม่น้ำเจ้าพระยาไปยังที่ราบลุ่มแม่น้ำปิง วัง ยม น่าน และแม่น้ำกก ขึ้นไปถึงแดนไทใหญ่และเชียงรุ่ง รวมถึงตลอดแนวแม่น้ำโขงตอนกลางด้วย ทำให้ภาษาไทค่อยๆมีความนิยมมากขึ้นในฐานะภาษาที่เป็นสื่อกลางการค้าขายและติดต่อสื่อสาร ซึ่งกระบวนการนี้ค่อยๆเป็นค่อยๆไปและใช้เวลาหลายร้อยปี จนภาษาอื่นๆค่อยๆลดความสำคัญลงไปครับ