คือเราเเอบชอบครูคนนึงมา2-3ปีเเล้วซึ่งเป็นผู้หญิงด้วยกัน มันคือรักครั้งเเรกของเราเองตอนนั้นเราเเค่14เอง เป็นครูที่ย้ายมาใหม่เราตกหลุมรักตั้งเเต่เเรกเจอเลย พอนานๆเข้าเราก็เริ่มรู้จักกันมากขึ้นโดยเราเข้าไปทำความรู้จักกับครูเขาก่อน ครูเขาดูเป็นมิตรมาก ไม่ได้สนิทเเต่ก็ถือว่าดีในระดับนึง เคยหวังนะว่าครูเขาจะชอบกลับ เเต่ตอนนี้ก็ไม่คิดเเล้ว มันดีมากๆในช่วงปีเเรก ตอนเราจะย้ายไปเรียนที่อื่นครูเขาบอกว่าอย่าไปเลย อยู่นี่ไม่ดีหรอ จบม.6ก่อนดีมั้ย เราก็ดันทำตามโดยไม่คิดหน้าหลัง เราสนิทกันมากขึ้น ครูเขาเเค่เป็นคนเฟรนลี่ เเต่เรากลับคิดไปไกลนึกว่าเขาชอบ เพราะจากท่าทางมันทำให้เราคิดไปเอง เราจะบอกครูเขาหลายรอบเเล้ว พอได้คุยกับครูเขามันทำให้เรารู้สึกดีมากๆ เหมือนครูเขาจะรู้อยู่แล้วว่าเราชอบอยู่ เเต่ครูเขาเเต่ไม่พูด ยังทำเหมือนปกติ จนเราอายุ16 ลืมบอกเลยตอนจบม.3 ครูเขาสอนม.4 บอกว่าเจอกันม.4นะรีบตามมามันใจฟูจริงๆนะ ครูเขาชอบมาใกล้ๆเเบบตัวเเทบติดกันเราในเวลาคุย สงสัยน่าจะไม่ค่อยได้ยินมั้งเเต่เราคิดไปไกลละ เเต่พอขึ้นมาม.4กลับไม่ได้เจอเพราะโควิคเเละก็ไม่ได้สอนห้องเรา เเต่ยังดีที่เราขอไลน์ครูไว้ คุยกันทุกวันจนบางครั้งเราคิดว่ามันจะรบกวนครูเขารึเปล่า อันที่ส่งไปเเต่ละอัน มันจีบทางอ้อมชัดๆ ครูเขาก็ยังเฟรนลี่เหมือนเดิมเห็นเราก็ยิ้มทักทายเราตลอด วันเกิดเราวาดรูปเป็นของขวัญวันเกิดให้ ครูเขาดูดีใจ เราก็ดีใจด้วย เพราะเอาจริงๆเราทำอะไรหลายๆอย่างให้ครูเขาเยอะมากจริงๆ เเต่ไม่เคยเห็นดีใจขนาดนี้ วันเกิดเราครูเขาก็ให้ของขวัญตอบเเทนเป็นเเก้วน้ำสีชมพูเเบบน่ารักจนไม่ดูหน้าตาเราเลย555 เเต่หลังจากนี้มันจะเปลี่ยนไป... พอจะเริ่มขึ้นม.5 ครูเขาก็เริ่มหายไปเรื่อยๆ น่าจะรำคาญเราก็ไม่รู้ เจอกันก็เลิกยิ้มให้กันละ เปลี่ยนเป็นคนละคนเลย ครูเขาไม่ค่อยอ่านเพราะงานเยอะ เเต่มันโดนปลดที่ครูเขาไม่เหมือนเดิม หรือเพราะเราล้ำเส้นเกินจนครูเขาอึดอัดเเน่ๆเลย หลังจากวันไหว้ครูเราก็ไปหาครูเขาที่ห้องพักครู คุยกันซักพัก มันเริ่มน่ากลัวก็ตรงนี้เเหละ ครูเขาบอกว่าคุยพอดีพองามเนอะถ้ามันมากเกินไปบางครั้งมันก็อาจจะอึดอัด เราเลยคิดว่าน่าจะอึดอัดมาตั้งนานเเล้วเเหละ เราก็ขอโทษขอโพยตลอด เเต่มันก็คงจะไม่ดีขึ้น ครูเขาพูดว่าอายุครูก็เยอะเเล้ว ไม่ชอบเด็กที่เเบบอ๊องเเอ๊งเเบบนี้ซึ่งมันมีเยอะที่เป็นเเบบหนู คำนี้เราจุกมากเลย เชื่อมั้ย น้ำตาเราคลอเลยอ่ะ มันเป็นเพราะเรานี่เองที่ทำให้ครูเขาเปลี่ยนไป คือเราทำตัวเองทั้งนั้น ครูเขาพูดต่อว่าคุยได้ตลอด คุยเหมือนเดิมที่เราคุยกัน
เเต่เจอคำนั้นเเล้วเราก็ไม่กล้าคุยนะ ได้เเค่เช็ดน้ำตาที่มันคลอเบ้าอยู่ ดีนะครูเขาไม่เห็นเพราะเราก้มอยู่ ในหลายอย่างไม่ว่าก่อนหน้านี้หรือหลังจากนี้เราก็เคยที่จะตัดครูเขาออกไปเลยอ่ะ เรากะจะบอกความรู้สึกที่มีเเล้วก็ต่างคนต่างอยู่ ส่วนครูเขาก็คงจะมีอะไรบางอย่างที่อยากจะบอกเรา เเต่ครูไม่พูด ครูเขาบอกว่า ครูไม่จำเป็นที่จะต้องพูดตรงๆ เพราะเดี๋ยวมันจะเป็นเรื่องใหญ่มากกว่านี้ เราเข้าใจนะ เพราะถ้าทำเเบบนั้นจริงๆ เราก็คงหายไปจริงๆ เเต่เราก็อยากฟังเเต่ครูเขาไม่บอก หลังจากวันนั้นครูเขาก็ไม่อ่านไลน์เหมือนเดิมตั้งเเต่อันเก่าจนตอนนี้น่าจะเป็นเดือนเเล้วล่ะ
ครูเขาคงงานเยอะมากๆ เราเเทบจะปลงเเล้วเเต่มันทำไม่ได้ เราจะปลงหลายครั้งเเล้ว เเต่มันืำไม่ได้จริงๆ การที่จะเลิกรักใครซักคนทำไมมันยากจริงๆ สุดท้ายเขาจะพูดอะไรมาเราก็ยอม เเละรักเหมือนเดิม ครูเขาเเสนดีจริงๆ เเต่เรานี่เเหละทำมันพังเอง