ความทรงจำเกี่ยวกับสุนัขที่อยากลืม

สวัสดีค่ะ วันนี้เราอยากจะสารภาพบาป เกี่ยวกับเรื่องสุนัขที่เราอยากลืมไปให้หมด คือเราอยู่บ้านกับพ่อแม่แล้วก็พี่สาว ตอนนั้นเรากับพี่ยังเด็กมาก ปกติบ้านเราจะเลี้ยงหมาอยู่บ้านแต่ว่าไม่เคยไปสรรหามาเลี้ยงจะเลี้ยงก็แต่ที่เขาปล่อยมา แล้วก็มีสุนัขหลงมาตัวนึง ดูลักษณะแล้วเขาน่าจะทิ้งมัน แล้วมันมาอยู่ที่บ้านเราบ้านเราก็เลยตัดสินใจเลี้ยงแล้วตั้งชื่อมันว่าปล่อย เลี้ยงมาได้สักพักก็มีคนมาทิ้งหมาอีกตัวนึงเราก็เลยตัดสินใจเลี้ยงไว้แล้วตั้งชื่อว่าแว้น 2 ตัวนี้ชอบไล่รถมากชอบกัดไก่มาก บวกกับแว่นต้องการข่มเจ้าปล่อยตั้งแต่แรกๆเลย ก็กลายเป็นไม่ถูกกันมาตั้งแต่นั้น
   ด้วยหลายๆปัจจัยพ่อและแม่เราก็เลยตัดสินใจให้ล่ามมันทั้ง 2 ตัว ก็กลายเป็นว่าร้านถาวร นานๆทีถึงจะจูงไปเดินเล่น พ่อกับแม่เราไม่ค่อยใส่ใจมันเท่าไหร่บอกว่าที่ต้องล่ามเป็นเพราะมันทำตัวเอง แล้วทุกครั้งที่กระชากโซนหลุดก็จะต้องมากัดกันเอง เป็นภาพที่เราไม่อยากจำเลย ถ้าหลุดจากโซ่แล้วมากัดกันก็คือกัดไม่ปล่อยเลือดน้องบาดเจ็บสาหัสกลิ่นคาวเลือดเกือบทุกครั้ง 
   เรารู้สึกผิดมาโดยตลอด ตอนนี้โตแล้วแต่ก็ยังเป็นอดีตที่ไม่อยากหวนนึกถึงการที่ต้องขังอิสระของหมาการที่ต้องเห็นภาพเจ็บปวด ทั้ง 2 ตัวถูกลามถึงขนาดที่ชินกับโซ่แล้ว บางครั้งถ้าหลุดจากซ้อแล้วออกไปนอกบ้านก็แทบจะเดินไม่เป็นเพราะว่าชินกับโซ่ ฝืนเลี้ยงอย่างนี้ไปได้สักพักใหญ่เลยหลายปีอยู่เจ้าปล่อยก็เริ่มป่วยแล้วก็เสียชีวิตดีที่สุดแล้วอีกหลายปีถัดมา

   พยายามเก็บเรื่องนี้ไว้ในความทรงจำส่วนที่ลึกที่สุดอีก แต่แล้วก็เลี่ยงความทรงจำของตัวเองไม่ได้เลยอยากจะมาขอสารภาพบาปทุกคน 
ถึงแม้ว่าตอนนี้สถานการณ์การเลี้ยงสัตว์ของที่บ้านจะดีขึ้นแล้ว น้องหมาตัวปัจจุบันกลายเป็นสมาชิกของครอบครัวดูแลเหมือนน้องคนสุดท้อง ช่วยมาทำให้ภาพจำเกี่ยวกับการเลี้ยงสัตว์ดีขึ้นมากแต่ก็ไม่อาจลืมความทรงจำครั้งนั้นได้...

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่