ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาไม่ได้มีเจตนาที่จะกล่าวหาใคร
แค่อยากแบ่งปันประสบการณ์ที่พบเจอ
และอยากเป็นกำลังใจให้คุณแม่ที่สูญเสียลูกน้อย
การปรึกษาจิตแพทย์ บางทีอาจช่วยให้จิตใจของคุณแม่ดีขึ้นได้บ้าง
เมื่อหลายเดือนก่อนเราได้รับข่าวร้าย ตอนไปอัลตร้าซาวด์ อายุครรภ์ได้ 20 สัปดาห์ ว่าน้องหัวใจไม่เต้น
และน่าจะเสียได้ประมาณ 1-2 สัปดาห์ แล้ว
เราเสียใจมาก ลูกคนแรก ทั้งๆที่ตรวจ ซาวด์ทุกครั้ง น้องดูปกติทุกอย่าง แต่ทำไมถึงจบลงแบบนี้
พยายามทำเข้มแข็ง และเข้าใจว่าทุกอย่างไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้แล้ว
แต่ก็แอบหวังและภาวนาว่าน้องอาจจะแค่หลับอยู่ และทำยังไงได้บ้างให้หัวใจน้องกลับมาเต้น
คืนวันนั้นเราตัดสินใจแอดมิด เหน็บยาให้น้องออก ความเจ็บปวดตลอดทั้งคืน ทำให้เราคิดถึงแม่ขึ้นมาอยากให้แม่มาอยู่ด้วย
และเย็นวันถัดมานางฟ้าตัวน้อยก็โบยบิน
หมอถามว่า "คุณแม่จะดูน้องมั้ยคะ" หลังจากที่ออกมาอยู่ห้องพักฟื้นเพราะต้องขูดมดลูก เนื่องจากแท้งไม่ครบ
เราตัดสินใจดู อย่างน้อยถ้าเรามีโอกาสได้เจอกันอีกครั้ง เราจะได้จำเค้าได้
ในส่วนร่างของน้องเราใช้บริการของทางโรงพยาบาล
วันถัดมา เมื่อคุณหมอมาตรวจ ไม่มีอาการตกเลือดและอาการปวดท้องไม่มี เราก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้
ตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาล เราไม่มีน้ำตาเลย เข้าใจว่าทุกอย่างไม่สามารถแก้ไขอะไรได้
แต่หลังจากกลับมาถึงบ้าน น้ำตามาจากไหนไม่รู้ เราร้องไห้ไม่หยุด
เสียใจ โทษตัวเอง ยิ่งเห็นของเห็นรูปอัลตร้าซาวด์ยิ่งร้อง
ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากคุย
เก็บตัวเงียบ ห่างผู้คน
ร้องไห้ทุกคืน โทษตัวเองซ้ำๆ
"ลูกอยู่กับเราทั้งวันทั้งคืนทำไมเราไม่รู้"
"ทำไมไม่ดูแลตัวเองให้ดี ทำไมไม่กินเยอะๆ"
คำถามพวกนี้ถาโถมมาไม่หยุด
นอนไม่หลับ คิดซ้ำๆวนไปวนมา
มองออกไปหน้าต่าง พูดคุยกับลูก
สามีก็คอยปลอบและอยู่ข้างๆตลอด
และเริ่มหนักขึ้นเมื่อเห็นคนอื่นท้อง รู้สึกว่าตัวเราโชคร้าย...ทำไมลูกไม่อยู่กับเรา
เป็นแบบนี้อยู่เกือบ 2 อาทิตย์ บางคนบอกว่าเป็น Baby Blue
อาการเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ มีความคิดอยากตายตามลูก ใช้ชีวิตปกติเริ่มไม่ได้
2 อาทิตย์ที่ผ่านมา น้ำหนักตัวลดลงไปเยอะมาก
เรารู้สึกถึงความผิดปกติ เราไม่สามารถทำงานหรือใช้ชีวิตปกติได้เลย เพราะคิดถึงแต่ลูกตลอด
เราอยากเดินข้ามผ่านเหตุการณ์นี้...กลับมาใช้ชีวิตปกติ....เริ่มต้นมีน้องใหม่...
เราจึงหาข้อมูล ปรึกษาจิตแพทย์
แต่ไม่อยากไปโรงพยาบาล เพราะไม่อยากให้สามีหรือคนใกล้ตัวรู้ว่าเราหาจิตแพทย์
กลัวคนอื่นมองว่าเรื่องแค่นี้เอง..ต้องหาจิตแพทย์เลยหรอ
เลยตัดสินใจ ปรึกษาจิตแพทย์ในแอพ..แอพนึง
เราเล่าอาการให้จิตแพทย์ฟัง...แต่สิ่งที่หมอตอบกลับมาคำแรกคือ
"ฟุ้งซ่านเรื่องแท้งลูกใช่ไหม?"
ยอมรับว่าตอนนั้นแทบจะเลิกคุยกับหมอคนนั้น
แต่เราก็ไม่เคยปรึกษาจิตแพทย์และเสียเงินไปแล้วก็ระดับนึง เลยคุยต่อ
แต่หมอคนนี้ไม่ได้ตอบโจทย์ของเรา
ไม่สามารถทำให้เราเปลี่ยนความคิดเดิมๆได้ และยิ่งตอกย้ำตัวเรา
ด้วยคำว่า ฟุ้งซ่าน...ด้อยค่าตัวเอง..และเป็นคนเหยียดหยามตัวเอง
จบการสนทนาครั้งนั้น มันเกิดคำถามในหัวเราทันทีว่า เราด้อยค่าตัวเราเองหรอ
เราเป็นแบบนั้นจริงๆหรอ...ยอมรับว่ายิ่งคิดมากขึ้น จนรู้สึกไม่ดีกับตัวเอง..เกลียดตัวเอง
เย็นวันเดียวกันเลยตัดสินใจ ปรึกษากับหมออีกคน ในแอพ
เพื่อหาหมอที่ตอบโจทย์เราให้ได้และเอาเราออกจากอาการเกลียดตัวเอง
จนเจอหมอคนนึง..คำแรกที่เรารู้สึกว่าหมอคนนี้แระที่จะช่วยเรา คือ
"หมอเสียใจด้วยนะครับ"
"อยากร้องไห้ ร้องได้เลยครับ"
เราเล่าทุกอย่างที่เราเป็น อาการทั้งหมด จนหมอให้เราทำตามวิธีที่หมอแนะนำ
หมอสรุปว่าเรามีอาการเครียดรุนแรง ...ดีที่อาการยังไม่ต้องรักษาด้วยยา
เราดีขึ้นแต่ไม่ใช่หายขาด...เวลาจะช่วยเยียวยาเราไป
เพียงแค่เราทำตามที่หมอแนะนำเรื่อยๆ
เคยคิดว่าชีวิตนี้เราคงไม่ต้องพึ่งจิตแพทย์แน่ๆ เพราะเราสามารถแก้ปัญหาเองได้
แต่พอเจอเหตุการณ์แบบนี้ในชีวิตเราไป
ต้องยอมรับว่า นี่คือทางเลือกนึงที่อยากให้คุณแม่ที่มีภาวะทางด้านจิตใจ
ลองเปิดใจ ปรึกษากับจิตแพทย์ดูค่ะ
ตอนนี้จิตใจ ร่างกายเราดีขึ้นมากแล้วค่ะ และดูแลตัวเองเพื่อที่จะมีน้องอีกครั้ง
หวังว่าครั้งหน้า เราจะไม่โชคร้ายอีก
เมื่อฉันแท้งลูกคนแรก และตัดสินใจปรึกษาจิตแพทย์
แค่อยากแบ่งปันประสบการณ์ที่พบเจอ
และอยากเป็นกำลังใจให้คุณแม่ที่สูญเสียลูกน้อย
การปรึกษาจิตแพทย์ บางทีอาจช่วยให้จิตใจของคุณแม่ดีขึ้นได้บ้าง
เมื่อหลายเดือนก่อนเราได้รับข่าวร้าย ตอนไปอัลตร้าซาวด์ อายุครรภ์ได้ 20 สัปดาห์ ว่าน้องหัวใจไม่เต้น
และน่าจะเสียได้ประมาณ 1-2 สัปดาห์ แล้ว
เราเสียใจมาก ลูกคนแรก ทั้งๆที่ตรวจ ซาวด์ทุกครั้ง น้องดูปกติทุกอย่าง แต่ทำไมถึงจบลงแบบนี้
พยายามทำเข้มแข็ง และเข้าใจว่าทุกอย่างไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้แล้ว
แต่ก็แอบหวังและภาวนาว่าน้องอาจจะแค่หลับอยู่ และทำยังไงได้บ้างให้หัวใจน้องกลับมาเต้น
คืนวันนั้นเราตัดสินใจแอดมิด เหน็บยาให้น้องออก ความเจ็บปวดตลอดทั้งคืน ทำให้เราคิดถึงแม่ขึ้นมาอยากให้แม่มาอยู่ด้วย
และเย็นวันถัดมานางฟ้าตัวน้อยก็โบยบิน
หมอถามว่า "คุณแม่จะดูน้องมั้ยคะ" หลังจากที่ออกมาอยู่ห้องพักฟื้นเพราะต้องขูดมดลูก เนื่องจากแท้งไม่ครบ
เราตัดสินใจดู อย่างน้อยถ้าเรามีโอกาสได้เจอกันอีกครั้ง เราจะได้จำเค้าได้
ในส่วนร่างของน้องเราใช้บริการของทางโรงพยาบาล
วันถัดมา เมื่อคุณหมอมาตรวจ ไม่มีอาการตกเลือดและอาการปวดท้องไม่มี เราก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้
ตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาล เราไม่มีน้ำตาเลย เข้าใจว่าทุกอย่างไม่สามารถแก้ไขอะไรได้
แต่หลังจากกลับมาถึงบ้าน น้ำตามาจากไหนไม่รู้ เราร้องไห้ไม่หยุด
เสียใจ โทษตัวเอง ยิ่งเห็นของเห็นรูปอัลตร้าซาวด์ยิ่งร้อง
ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากคุย
เก็บตัวเงียบ ห่างผู้คน
ร้องไห้ทุกคืน โทษตัวเองซ้ำๆ
"ลูกอยู่กับเราทั้งวันทั้งคืนทำไมเราไม่รู้"
"ทำไมไม่ดูแลตัวเองให้ดี ทำไมไม่กินเยอะๆ"
คำถามพวกนี้ถาโถมมาไม่หยุด
นอนไม่หลับ คิดซ้ำๆวนไปวนมา
มองออกไปหน้าต่าง พูดคุยกับลูก
สามีก็คอยปลอบและอยู่ข้างๆตลอด
และเริ่มหนักขึ้นเมื่อเห็นคนอื่นท้อง รู้สึกว่าตัวเราโชคร้าย...ทำไมลูกไม่อยู่กับเรา
เป็นแบบนี้อยู่เกือบ 2 อาทิตย์ บางคนบอกว่าเป็น Baby Blue
อาการเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ มีความคิดอยากตายตามลูก ใช้ชีวิตปกติเริ่มไม่ได้
2 อาทิตย์ที่ผ่านมา น้ำหนักตัวลดลงไปเยอะมาก
เรารู้สึกถึงความผิดปกติ เราไม่สามารถทำงานหรือใช้ชีวิตปกติได้เลย เพราะคิดถึงแต่ลูกตลอด
เราอยากเดินข้ามผ่านเหตุการณ์นี้...กลับมาใช้ชีวิตปกติ....เริ่มต้นมีน้องใหม่...
เราจึงหาข้อมูล ปรึกษาจิตแพทย์
แต่ไม่อยากไปโรงพยาบาล เพราะไม่อยากให้สามีหรือคนใกล้ตัวรู้ว่าเราหาจิตแพทย์
กลัวคนอื่นมองว่าเรื่องแค่นี้เอง..ต้องหาจิตแพทย์เลยหรอ
เลยตัดสินใจ ปรึกษาจิตแพทย์ในแอพ..แอพนึง
เราเล่าอาการให้จิตแพทย์ฟัง...แต่สิ่งที่หมอตอบกลับมาคำแรกคือ
"ฟุ้งซ่านเรื่องแท้งลูกใช่ไหม?"
ยอมรับว่าตอนนั้นแทบจะเลิกคุยกับหมอคนนั้น
แต่เราก็ไม่เคยปรึกษาจิตแพทย์และเสียเงินไปแล้วก็ระดับนึง เลยคุยต่อ
แต่หมอคนนี้ไม่ได้ตอบโจทย์ของเรา
ไม่สามารถทำให้เราเปลี่ยนความคิดเดิมๆได้ และยิ่งตอกย้ำตัวเรา
ด้วยคำว่า ฟุ้งซ่าน...ด้อยค่าตัวเอง..และเป็นคนเหยียดหยามตัวเอง
จบการสนทนาครั้งนั้น มันเกิดคำถามในหัวเราทันทีว่า เราด้อยค่าตัวเราเองหรอ
เราเป็นแบบนั้นจริงๆหรอ...ยอมรับว่ายิ่งคิดมากขึ้น จนรู้สึกไม่ดีกับตัวเอง..เกลียดตัวเอง
เย็นวันเดียวกันเลยตัดสินใจ ปรึกษากับหมออีกคน ในแอพ
เพื่อหาหมอที่ตอบโจทย์เราให้ได้และเอาเราออกจากอาการเกลียดตัวเอง
จนเจอหมอคนนึง..คำแรกที่เรารู้สึกว่าหมอคนนี้แระที่จะช่วยเรา คือ
"หมอเสียใจด้วยนะครับ"
"อยากร้องไห้ ร้องได้เลยครับ"
เราเล่าทุกอย่างที่เราเป็น อาการทั้งหมด จนหมอให้เราทำตามวิธีที่หมอแนะนำ
หมอสรุปว่าเรามีอาการเครียดรุนแรง ...ดีที่อาการยังไม่ต้องรักษาด้วยยา
เราดีขึ้นแต่ไม่ใช่หายขาด...เวลาจะช่วยเยียวยาเราไป
เพียงแค่เราทำตามที่หมอแนะนำเรื่อยๆ
เคยคิดว่าชีวิตนี้เราคงไม่ต้องพึ่งจิตแพทย์แน่ๆ เพราะเราสามารถแก้ปัญหาเองได้
แต่พอเจอเหตุการณ์แบบนี้ในชีวิตเราไป
ต้องยอมรับว่า นี่คือทางเลือกนึงที่อยากให้คุณแม่ที่มีภาวะทางด้านจิตใจ
ลองเปิดใจ ปรึกษากับจิตแพทย์ดูค่ะ
ตอนนี้จิตใจ ร่างกายเราดีขึ้นมากแล้วค่ะ และดูแลตัวเองเพื่อที่จะมีน้องอีกครั้ง
หวังว่าครั้งหน้า เราจะไม่โชคร้ายอีก