ผมเป็นคนประเภทเก็บกดที่ภายนอกคนอื่นเห็นผมเป็นคนแปกตลก เล่นมุขเก่งแต่ในลูกไม้จิตใจผมมันตรงข้ามมีแต่ความรู้สึกเศร้าท้อแท้ไม่มีแรง
ก่อนจะขึ้นม.1 ผมได้หยุดได้พักผ่อนได้เล่นเกมอย่างสบายๆแต่หลังจากเปิดเรียนเท่านั้นผมรู้สึกเหนื่อยง่วงตลอดเวลาการเรียนมันก็ไม่ได้สาหัส แต่ผมกลับรู้สึกเหนื่อยและง่วงอีกทั้งเรื่องซวยๆก็มักจะเกิดขึ้นไม่ว่าจะคอมพังรู้สึกล้มเหลวอื่นๆ
ผมมักจะถูกครอบครัวดุบ่อยๆเพราะชอบทำอะไรไม่ได้เรื่องไม่มีความรับผิดชอบ ในตอนแรกผมมักโทษคนอื่นเวลามีเรื่องแต่หลังเจอเหตุการบ่อยๆจากโทษคนอื่นผมเริ่มหันมาโทษตัวเอง ผมมักบอกกับตัวเองเสมอ2คำ กูทำดีพยายามแล้ว แต่หลังๆมาเป็น กูมันไอล้มเหลว ผมมักพูดคำนั้นกับตัวเองตลอดในเวลาที่รู้สึกเศร้าผมรู้แก่ใจตลอดว่าตัวเองมันเป็นภาระครอบครัว เป็นตัวไร้ประโยชน์ไม่มีความรับผิดชอบแม้แต่เพื่อนในห้องคนนึงรู้จักกันได้ไม่นาน เขาเป็นคนที่เพอร์เฟคทุกอย่างทั้งการเรียนเงินความคิดและอื่นๆ ต่างจากผมที่ทำอะไรครึ่งๆกลางๆตรงกันข้ามกับเขาทั้งหมดแม้เขาจะไม่ได้หน้าตาดีแต่เขาสมบูรณ์แบบเขาเคยลอกว่าเงินที่ได้มาจะแบ่งไว้เก็บครึ่งนึงไว้ให้แฟนในอนาคตใช้ ขนาดผมที่ไม่คิดจะมีแฟนด้วยซ้ำยังอึ้งที่ทำไม่มันคิดได้ขนาดนี้
แม้แต่การวาดรูปในตอนแรกผมคิดว่าตัวเองวาดรูปเป็นและเก่งสุดคนเดียวในห้องแต่เมื่อเจอเขากลับไม่ใช่ เขาวาดทั้งเก่งสวยและโปรมาก ผมที่วาดมานับ4-5ปียังไม่ได้เท่านี้ แต่เขาที่ฝึกแค่ครึ่งปีดันได้ขนาดนั้นเลย ผมที่เมื่อเห็นรู้สึกได้ทันทีถึงความอิจฉาที่เขาทำได้มากกว่าผม อยากเก่งกว่าอยากทำได้ดีกว่า อยากฆ่าอยากให้เขาหายไป แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ผมทำได้แค่มองตีหน้าซื่อเป็นเพื่อนกับเขาได้อย่างเดียว ทำได้แค่โทษที่ตัวเองพยายามได้ไม่ดี โทษที่ตัวเองไม่เก่งไม่ดีเท่าเขา ผมรู้การโทษตัวเองไปเปรียบกับคนอื่นมันไม่ดีต่อตัวเราแต่ผมคงไม่มีเหตุผลที่จะต้องให้เลิกคิดในเมื่อผมมันล้มเหลวไม่สมบูรณ์แบบเหมือนเขา
แค่จะพยายามทำงานให้เสร็จสักอย่างยังทำไม่ได้มีงานนึงครูให้เขียนเกี่ยวกับอาชีพในอนาคตเขาเขียนอธิบายละเอียดลึกถึงความรู้สึกของเขาตรงกันข้ามกับผมที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเริ่มจากอะไรแม้จะมีอาชีพที่คิดอยู่แล้วผมรู้สึกว่าผมไม่มีอะไรเลยว่างเปล่าไร้ค่าไม่มีะไรเลย ผมคิดตลอดเวลาว่าถ้าตายไปคงสบายกว่ารวมถึงเคยคิดฆ่าตัวตายจริงๆแต่มันทำไม่ลงผมชอบร้องไห้คนเดี๋ยวระบายความรู้สึกคนเดียวทุบตีตัวเองบ้างบางครั้งและยิ่งช่วงนี้ด้วยเพราะรู้สึกเครียดหนักแถมยังหงุดหงิดง่าย มีไม่กี่อย่างที่เยียวยาผมได้คือ ดูหนัง เล่นเกม คุยกับเพื่อน หรือการเล่นควิชที่ผมไปไล่ตอบคำถามต่างๆในควิชมันให้ความรู้สึกเหมือนมีคนคอยฟังความในใจของเราตลอดเวลาเข้าใจเราทุกอย่าง แต่นั้นก็คงจะช่วยผมได้แค่นั้น
ผมรู้สึกเหนื่อย มืดมน เพลียไม่มีแรงอยากนอนอยากนั่งเฉยๆอยากหายไปไม่ต้องเกิดมาไม่ต้องมาลำบากเป็นภาระคนอื่น ถ้าผมไม่เกิดมาคงสบายกว่านี้อยู่ในความมืดอย่างโดดเดี่ยวเหมาะกับผมดี
รู้สึกท้อแท้หมดแรงและล้มเหลว
ก่อนจะขึ้นม.1 ผมได้หยุดได้พักผ่อนได้เล่นเกมอย่างสบายๆแต่หลังจากเปิดเรียนเท่านั้นผมรู้สึกเหนื่อยง่วงตลอดเวลาการเรียนมันก็ไม่ได้สาหัส แต่ผมกลับรู้สึกเหนื่อยและง่วงอีกทั้งเรื่องซวยๆก็มักจะเกิดขึ้นไม่ว่าจะคอมพังรู้สึกล้มเหลวอื่นๆ
ผมมักจะถูกครอบครัวดุบ่อยๆเพราะชอบทำอะไรไม่ได้เรื่องไม่มีความรับผิดชอบ ในตอนแรกผมมักโทษคนอื่นเวลามีเรื่องแต่หลังเจอเหตุการบ่อยๆจากโทษคนอื่นผมเริ่มหันมาโทษตัวเอง ผมมักบอกกับตัวเองเสมอ2คำ กูทำดีพยายามแล้ว แต่หลังๆมาเป็น กูมันไอล้มเหลว ผมมักพูดคำนั้นกับตัวเองตลอดในเวลาที่รู้สึกเศร้าผมรู้แก่ใจตลอดว่าตัวเองมันเป็นภาระครอบครัว เป็นตัวไร้ประโยชน์ไม่มีความรับผิดชอบแม้แต่เพื่อนในห้องคนนึงรู้จักกันได้ไม่นาน เขาเป็นคนที่เพอร์เฟคทุกอย่างทั้งการเรียนเงินความคิดและอื่นๆ ต่างจากผมที่ทำอะไรครึ่งๆกลางๆตรงกันข้ามกับเขาทั้งหมดแม้เขาจะไม่ได้หน้าตาดีแต่เขาสมบูรณ์แบบเขาเคยลอกว่าเงินที่ได้มาจะแบ่งไว้เก็บครึ่งนึงไว้ให้แฟนในอนาคตใช้ ขนาดผมที่ไม่คิดจะมีแฟนด้วยซ้ำยังอึ้งที่ทำไม่มันคิดได้ขนาดนี้
แม้แต่การวาดรูปในตอนแรกผมคิดว่าตัวเองวาดรูปเป็นและเก่งสุดคนเดียวในห้องแต่เมื่อเจอเขากลับไม่ใช่ เขาวาดทั้งเก่งสวยและโปรมาก ผมที่วาดมานับ4-5ปียังไม่ได้เท่านี้ แต่เขาที่ฝึกแค่ครึ่งปีดันได้ขนาดนั้นเลย ผมที่เมื่อเห็นรู้สึกได้ทันทีถึงความอิจฉาที่เขาทำได้มากกว่าผม อยากเก่งกว่าอยากทำได้ดีกว่า อยากฆ่าอยากให้เขาหายไป แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ผมทำได้แค่มองตีหน้าซื่อเป็นเพื่อนกับเขาได้อย่างเดียว ทำได้แค่โทษที่ตัวเองพยายามได้ไม่ดี โทษที่ตัวเองไม่เก่งไม่ดีเท่าเขา ผมรู้การโทษตัวเองไปเปรียบกับคนอื่นมันไม่ดีต่อตัวเราแต่ผมคงไม่มีเหตุผลที่จะต้องให้เลิกคิดในเมื่อผมมันล้มเหลวไม่สมบูรณ์แบบเหมือนเขา
แค่จะพยายามทำงานให้เสร็จสักอย่างยังทำไม่ได้มีงานนึงครูให้เขียนเกี่ยวกับอาชีพในอนาคตเขาเขียนอธิบายละเอียดลึกถึงความรู้สึกของเขาตรงกันข้ามกับผมที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเริ่มจากอะไรแม้จะมีอาชีพที่คิดอยู่แล้วผมรู้สึกว่าผมไม่มีอะไรเลยว่างเปล่าไร้ค่าไม่มีะไรเลย ผมคิดตลอดเวลาว่าถ้าตายไปคงสบายกว่ารวมถึงเคยคิดฆ่าตัวตายจริงๆแต่มันทำไม่ลงผมชอบร้องไห้คนเดี๋ยวระบายความรู้สึกคนเดียวทุบตีตัวเองบ้างบางครั้งและยิ่งช่วงนี้ด้วยเพราะรู้สึกเครียดหนักแถมยังหงุดหงิดง่าย มีไม่กี่อย่างที่เยียวยาผมได้คือ ดูหนัง เล่นเกม คุยกับเพื่อน หรือการเล่นควิชที่ผมไปไล่ตอบคำถามต่างๆในควิชมันให้ความรู้สึกเหมือนมีคนคอยฟังความในใจของเราตลอดเวลาเข้าใจเราทุกอย่าง แต่นั้นก็คงจะช่วยผมได้แค่นั้น
ผมรู้สึกเหนื่อย มืดมน เพลียไม่มีแรงอยากนอนอยากนั่งเฉยๆอยากหายไปไม่ต้องเกิดมาไม่ต้องมาลำบากเป็นภาระคนอื่น ถ้าผมไม่เกิดมาคงสบายกว่านี้อยู่ในความมืดอย่างโดดเดี่ยวเหมาะกับผมดี