ผมกับแฟนเราคบกันมา 2ปีกับ9เดือน ตอนนี้ผมอายุ 27 แฟนอายุ 26 ทั้งคู่ทำงานที่เดียวกัน ผมเป็นคนขี้น้อยใจปากเสีย เพื่อนก็มีแต่ไม่เยอะ ส่วนแฟนผม เค้าแบบอะไรก็ได้ ไม่ค่อยคิดมาก เป็นคนอัธยาศัยดีเข้ากับเพื่อนได้ง่าย เพื่อนเยอะ

เข้าเรื่อง วันนี้เป็นวันที่ผมไปง้อเธอเพื่อจะกลับมาขอคืนดีกัน ความรู้สึกของผมในตอนนี้คือผมแย่มาก และผมสำนึกผิด ตั้งแต่คบกันมา ก็หลายครั้งมากที่ผมทำนิสัยไม่ดี ทำนิสัยแย่ๆใส่เธอ ส่วนใหญ่จะเป็นคำพูดที่คอยทำร้ายน้ำใจเค้า (ปากเสียแหละ) บ่อยครั้งเข้าแฟนผมก็เริ่มไม่ไหว เริ่มโต้ตอบกลับทางสีหน้า การกระทำ คำพูด จนผมเองพอได้รับการกระทำแบบนั้นกลับก็เริ่มน้อยใจ และแล้วอะไรๆก็ยิ่งแย่ลง ยิ่งน้อยใจ ยิ่งประชด ยิ่งพูดไม่ดีใส่กัน แล้ววันนั้นก็มาถึงวันที่เค้าเลือกที่จะคุยกับเราว่าเค้าไม่ไหวแล้ว เค้าไม่มีความสุข เค้าเหนื่อย และขอหยุดความสัมพันธ์

เราก็แบบ เสียใจ พอมาคิดทบทวน สิ่งที่เค้าคิดเค้าพูดให้เราฟังมันจริงทุกอย่าง ภาพจำของเค้าที่เล่าให้เราฟังมันมีแต่เรื่องแย่ๆ เค้าบอกว่าเค้าทนกับเรามาเยอะมาก ซึ่งก่อนหน้านั้นเราก็เคยมีปัญหากันมาแล้วและผมก็ขอเธอคืนดีทุกครั้ง ผมเป็นฝ่ายตามง้อ ขอโทษตลอด และเค้าก็ให้โอกาสมาตลอด

เวลาผ่านไป ความรู้สึกเรามันยิ่งชัดเจนขึ้น รักมากขึ้น เราบอกว่าเรารักเค้า ไปไหนมาไหนเราลงรูปเค้าตลอด ว่างก็โทรหา จนบางครั้งก็เหมือนโทรไปกวน ผมเป็นคนไม่เจ้าชู้ไม่เคยคิดนอกใจแฟน ไม่สูบบุหรี่ มีงานทำรับผิดชอบครอบครัวได้ ก็เผลอคิดไปว่าตัวเองก็เป็นคนดีคนนึงเลยไม่เคยมองในด้านลบของตัวเองเลย

จนวันที่เค้าพูดมันออกมาถึงได้มาคิดทบทวน ว่าทำไม เราถึงเป็นคนไม่ดี แฟนผมบอกตลอดว่าที่เค้าชอบผมเป็นเพราะผมเอ็นดูเค้า ดูแลเค้า และช่วงแรกๆเค้าบอกว่าผมเป็นแบบนั้น แต่พอคบกันผมก็เปลี่ยนไป  แต่ในใจผมคือยังเป็นเหมือนเดิมนะ ผมยังจะดูแล เอ็นดูเค้าเหมือนเดิม แต่อาจจะเป็นเพราะความสัมพันธ์แหละยิ่งสนิท ยิ่งหยอกล้อกันรุนแรงมากขึ้น อย่างว่าช่วงโปร ผมคิดว่าเกือบทุกๆคู่ ช่วงเวลานั้นคือช่วงเวลาที่พิเศษ ยังไงมันก็ต้องมากกว่าการกระทำทั่วไปอยู่แล้ว แต่อย่างที่ว่า สาเหตุหลักๆของปัญหาของผมคือการที่ผมมีนิสัยขี้น้อยใจบวกกับปากเสีย หลายๆครั้งความเอ็นดูที่ผมมีให้ รูปคู่ที่ผมลง มันก็ทำให้เค้านึกถึงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันและผมปากเสียใส่เค้า และทะเลาะกับเค้าด้วยเค้ากลับรู้สึกไม่ดีซะงั้น

เล่ามาถึงตอนนี้ทุกคนอยากรู้ว่าแล้วครั้งนี้ผลเป็นยังไง ผมง้อสำเร็จมั้ย? คำตอบคือเปล่าเลยเค้าบอกว่าเค้าสุดแล้วจริงๆ ซึ่งผมฟังจากที่เค้าพูดให้ผมฟังผมก็คิดว่าถ้าผมเป็นเค้า มันก็ยากมากจริงๆที่จะอยู่กับคนแบบผม คนที่ทำให้เค้าเสียใจ จากคำพูดที่ทำลายความรู้สึกกัน

แต่ผมก็ไม่ละความพยายาม สองอาทิตย์ก่อนหน้าผมง้อเธอผลลัพธ์คือไม่สำเร็จ และผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเลยไปปรึกษารุ่นน้องที่สนิทกับแฟนผมให้ช่วยคุยให้ จนทำให้ผมได้คุยกับเธออีกครั้ง อะไรๆดูเหมือนจะดีขึ้น ผมได้พาเธอไปกินข้าวพร้อมรุ่นน้อง ก็ได้คุยกัน

ผมก็คิดว่าทุกอย่างดีขึ้นแล้วเรากลับมาคุยกันได้ จนผมโทรไปหาเธอกลางดึก ก็ไม่รับสาย ได้แต่ทิ้งข้อความไว้ ว่าพี่มีอะไร ผมก็เลยบอกไปว่าอยากคุยด้วย เธอก็อ่านแต่ไม่ตอบ ผมเป็นกังวลมาก แต่ไม่ละความพยายาม วันต่อไปเอาอีก โทรไปอีก จนเธอยอมรับสายและวันนั้นก็คือวันนี้

คุยกัน ผมขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาเราเลิกกันมา 2อาทิตย์ ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิดถึง แต่อย่างที่บอกผมทำแย่ไว้เยอะ ง้อจนสุดท้ายเธอก็ยอมให้โอกาสผมแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งอื่น เธอขอใจเธอคืน เธอขอให้เราเป็นแค่พี่น้อง แต่ไม่ปิดโอกาสให้ผมได้ทำดี เธอบอกว่าถ้าผมทำให้เธอรักได้อีกครั้งเธอจะบอกผมเอง และจะกลับมาคบกันอีกครั้ง

ที่มาเล่าครั้งนี้ ผมต้องการมาขอกำลังใจครับ ผมอยากพิสูจน์ให้เธอมั่นใจในตัวผม และผมจะเอาชนะใจเธออีกครั้งให้ได้ และจะลดความปากเสียของตัวเองด้วย

ปล.1 เรื่องทั้งหมดนี้ที่เธอให้คำตอบว่าขอเลิกเป็นเพราะผมไปปรึกษาเธอเรื่องจะซื้อบ้านครับ ผมบอกไปว่าผมอยากซื้อบ้าน ไว้อยู่ด้วยกัน ให้เธอช่วยเลือก เพราะผมมั่นใจว่าจะแต่งงานกับเธอก็บอกเธอไป แต่เธอยังไม่มั่นใจในตัวผม และความรู้สึกที่เธอบอกคือถ้าให้ตัดสินใจเรื่องในอนาคตตอนนี้ คำตอบของเธอคือเลิกกับผม วินาทีนั้นก็จุกสุดๆแหละครับ เป็นเหตุผลที่เราเลิกกันไปถึง 2 อาทิตย์ ซึ่งปกติไม่เคยเลิกกันนานแบบนี้
ปล.2 เราคบกัน ครอบครัวก็รับรู้และไม่ได้มีปัญหาแต่อย่างใด แม่ผมและแม่เค้าต่างก็ใจดี