ไม่มีเพื่อน(เคยมีแต่โดนหักหลัง เลยเลิกคบ) มีครอบครัวแต่แม่และพี่สาวไม่คุยด้วย เพราะผิดใจกันเรื่องนิดเดียวกลายเป็นเรื่องใหญ่ เราเลยตัดสินใจเดินออกมาจากปัญหานั้น เพราะไม่รุ้จะทำยังไง มีแฟนแต่ก็ไม่อยากเล่าให้ฟัง เหมือนเล่าไปก็เท่านั้น เพราะตัวเค้าเองมีปัญหาเรื่องสุขภาพเลยไม่อยากเล่าหรือระบายเรื่องอะไรๆไปรบกวนจิตใจ ร้องไห้คนเดียวทุกครั้งที่อาบน้ำ มีเรื่องในใจหลายเรื่อง แต่ไม่สามารถคุยกับใครได้ เพราะไม่มีที่ระบาย ท้อใจ ได้แต่เก็บไว้ในใจ จุกอกจนบางทีไม่อยากอยู่แล้ว ทำงานก็ทำๆไปดีกว่าตกงาน มีเพื่อนร่วมงาน ก็แค่เพื่อนร่วมงานกับกินข้าวเที่ยง ที่ทำงานเป็นแบบโต๊ะใครโต๊ะมัน งานใครงานมัน ก็เลยไม่ค่อยสนิท แต่ก็คุยเล่นได้ เลยใช้พื้นที่ของพันทิปเป็นที่ระบายเรื่องในใจ เพราะไม่มีใครรุ้จักเรา สมัยนี้คุยต่อหน้าดี พอลับหลังก็นินทา เลยไว้ใจใครไม่ได้ เบื่อนะ บางทีก็ต้องเก็บอารมณ์ไว้คนเดียว ยิ้มจนรู้สึกว่ามันฝืน มันดูไม่มีความสุข แต่ก็ต้องแสดงว่ามีความสุข ฉันสบายดี ทุกอย่างโอเค มันรู้สึกโดดเดี่ยว ใจมันหวิวๆ เห็นคนอื่นมีเพื่อนไปสังสรรค์ปาร์ตี้ เราทำแบบนั้นไม่ได้ อยากจะชวนที่ทำงานบ้าง แต่ทุกคนต้องรีบกลับเพราะมีภาระ เราก็มีหมาที่ต้องดู แฟนที่ต้องดู จนบางที เออ เวลาความสุขของตัวเองอยู่ตรงไหนวะ ทุกอย่างเป็นหน้าที่ไปหมด ยิ่งที่บ้านไม่พูดด้วยแล้ว ไม่รุ้จะหันไปทางไหน สงสารตัวเองวะ