วันนี้อยากเสนอละครเรื่องที่อยากเห็นน้องๆ เมมเบอร์ CGM48 แสดง คิดว่าเป็นเรื่องที่น่าจะได้ฝึกฝีมือพอสมควรเลย
เรื่องที่ว่าเป็นแนวพีเรียดสยองขวัญ "สิเน่หารอยคำ" เป็นนวนิยายในชุด "เบญจมรณา" ความตายทั้งห้า ซึ่งเคยเป็นละครทางช่องเจ็ดมาแล้วสามเรื่อง คือวังนางโหง, บ่วงสไบ และสาปสังคีต อีกหนึ่งเรื่องที่เพิ่งฟิตติ้งไปคือเรื่อง ป้อมปางบรรพ์ เหลือเรื่องสิเน่หารอยคำที่ยังไม่ได้ทำ ณ ตอนนี้ไม่แน่ใจว่าลิขสิทธิ์ยังอยู่กับช่องหรือไม่ เลยคิดว่าถ้าน้องๆ มีโอกาสได้แสดง ก็อาจได้ฝึกฝีมือกันพอสมควรเลยทีเดียว
เรื่องย่อจากปกหลัง
เบญจมรณา เรื่องราวของความตายที่ไม่ปรารถนา...ความผิดบาปที่ถูกนำมายัดเยียดให้...ความแค้นที่ฝันแน่นในใจ
แม้ชีวิตมรณาไป...ยังคงต้องการให้มัน ตาย ชดใช้กรรม!
ความตายเรื่องที่สี่ : สิเน่หารอยคำ
วงศ์ตะวัน นักธุรกิจหนุ่มหน้าใหม่แห่งวงการโรงแรมและการท่องเที่ยว
ได้เข้ามากว้านซื้อที่ดินและบ้านเรือนเก่าๆแบบล้านนาในเชียงใหม่
เพื่อสร้างโรงแรมแบบล้านนาประยุกต์ในหมู่บ้านวัวลาย แหล่งหัตถกรรมเครื่องเงินชื่อดัง
เมื่อรู้ว่า .เรือนปั้นหยา เป็นบ้านของสล่าสาละวิน ช่างทำเครื่องเงินในอดีต
ชายหนุ่มก็ตัดสินใจซื้อมาไว้ในครอบครองทันที และเพียงวันแรกที่เข้าไปสำรวจนั้น...
เขาก็เจอ .วิญญาณสาวชาวล้านนา ต่อมายังพบ .สลุง หรือขันเงินมากมายในนั้นอีก
น่าประหลาด เมื่อพบว่ารูปรอยสลักในสลุงที่ได้เห็นเป็นเรื่องเล่าของใครบางคนในอดีต
ทันทีที่ได้จับมัน วงศ์ตะวันก็ได้เห็นภาพนิมิตของเรื่องราว...
เรื่องราวที่ดุจดั่งตัวเองมีตัวตนอยู่ในภาพนั้น คล้ายภาพฝันทว่ามันก็เหมือนจริงเหลือเกิน
ด้วยความสงสัย ชายหนุ่มจึงเชิญ นีรา ผู้เชี่ยวชาญเรื่องลายสลุงมาตรวจสอบ
ทว่าเธอกลับเป็นคนหนึ่งในภาพเหล่านั้นและยังเห็นนิมิตเช่นเดียวกับเขา!
ทั้งคู่เริ่มคิดตรงกันว่าภาพสลักในสลุงนั้นเป็นเหมือนเรื่องเล่าและคำสาป
เพื่อหาคำตอบและหนทางแก้ไข พวกเขาจึงต้องเอาสลุงออกมาดูให้หมด
แต่วงศ์ตะวันและนีราจะหลีกหนีคำสาปพวกนั้นได้อย่างไร...
เมื่อภาพสุดท้ายกลับเป็น .ความตายของเขาและเธอ!
"รอเหย..รอคอย ผ่านคืนวันนับร้อยขวบปี๋
ต้องสลักสลุงรอทุกนาที หื้อได้มีวันที่มาปะกัน"
(คหสต. ว่าถ้าผ้าผีบอกทำเป็นแนวจริงจังก็อาจมีพล็อตประมาณนี้)
ตัวละครหลัก
เจ้าวันสว่าง, วงศ์ตะวัน - ชายสูงศักดิ์ผู้เป็นเชื้อสายเจ้าผู้ครองนคร วงศ์ตะวันเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่
ตาลวิน, นีรา - เด็กหญิงลูกสาวครอบครัวพ่อค้าที่ถูกเทครัวมาเมื่อครั้งเจ้าวันสว่างเดินทางไปทำศึกตามชายแดน ถูกนำมาฝากไว้กับลุงบุญและป้าสาย ซึ่งเป็นช่างสลุง ได้สอนวิชาทำสลุงให้กับตาลวิน ส่วนนีราเป็นผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับสลุงและวัตถุโบราณ
เจ้าสร้อยฟ้า, แพรวดาว - ธิดาของเชื้อสายเจ้าผู้ครองนคร เป็นคู่หมั้นของเจ้าวันสว่าง แพรวดาวแฟนของวงศ์ตะวัน
เรื่องพระเอกอันนี้คิดว่าใครก็ได้ที่เหมาะ ส่วนบทตาลวิน, นีรา และเจ้าสร้อยฟ้า, แพรวดาวถ้าเป็นสมาชิกในวง ขอเป็นออมกับฟอร์จูน คือบางมุมฟอร์จูนดูร้าย (ขออภัยน้องด้วยครับ ๕๕๕) คิดว่าเหมาะ พี่ออมคือลุคค่อนข้างนางเอกจ๋า ถ้ามีหน้าดุก็มักเป็นแบบพี่ดุน้อง นางเอกโกรธ แต่ถ้าจะพลิกมาร้าย บทนางเอกอยากให้เป็นน้องคนิ้งหรือน้องมาร์มิ้งค์น่าจะเหมาะ ใครคิดเห็นอย่างไรลองเสนอกันดูครับ โดยความท้าทายของบทคือ ในพาร์ทอดีตเกือบทั้งหมด นางเอกจะไม่ได้พูดเลยด้วยเหตุผลบางอย่าง นักแสดงต้องใช้ความสามารถในการแสดงออกทางสีหน้าพอสมควรเลย ไม่แน่อาจให้น้องๆ คนอื่นมาแสดงรับเชิญด้วยและเรื่องนี้โลเคชั่นอยู่ในเชียงใหม่ทั้งเรื่อง หมู่บ้านวัวลายในเรื่องก็มีอยู่จริง อาจไปขออนุญาตถ่ายทำได้ ถ้าทำก็อาจจะเป็นการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชียงใหม่ได้อีกทางหนึ่งด้วย
มโนบางบท, บางฉากของสิเน่หารอยคำ (บางฉากอาจมีในหนังสือแล้ว บางฉากมโนเอง ไม่ถูกใจหรือไม่เหมาะสมประการใดขออภัยนะครับ และแจ้ง จขกท.ให้แก้ไขได้ เป็นเพียงการมโนเฉยๆ ไม่มีเจตนาละเมิดลิขสิทธิ์หรืออะไรแต่อย่างใด
ฉากเปิดตัวตาลวินวัยรุ่น - เช้าตรู่ของวันหนึ่ง
(ในนิยายพาร์ทอดีตเป็นภาษาเหนือ จขกท.ขออนุญาตใช้ภาษาเหนือตามด้วยเล็กน้อย หากมีตรงไหนผิดพลาดไปขออภัยครับ)
"นังหนู นังหนูเอ๊ย ยังบ่ตื่นอีกหรือลูก" ป้าสาย หญิงวัยเลยวัยกลางคนถามพลางเคาะประตูห้อง พลันก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงเหมือนคนสะอื้นจากภายในห้อง
"ยะหยังแม่สาย" ลุงบุญ สามีของป้าสายถามขึ้น "นังหนูน่ะสิ ทุกวันมื้อนี้ต้องตื่นแล้ว วันนี้ยังบ่ลุกจากที่นอนเลย ข้ากึ๊ดว่านังหนูอาจจะมีหยัง" ป้าสายตอบ ลุงบุญฟังแล้วตอบ "แม่สายเข้าไปผ่อเต๊อะ" เมื่อป้าสายเข้ามาในห้อง ก็พบตาลวินนั่งอยู่บนที่นอน (พอกล้องจับมาที่ตาลวิน เสียงเพลงประกอบจะดังขึ้น) ในสภาพที่น้ำตานองหน้า พลางสะอื้นไห้
"นังหนู มียะหยังลูก ฮ้องไห้หยัง" ผู้อ่อนวัยกว่าไม่ตอบ กลับถกผ้าห่มขึ้น พลางชี้ให้ป้าสายเห็นสิ่งที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มนั้น
"ตาเถร! เลือด!" ผู้สูงวัยกว่าตกใจเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ใต้ผ้าห่มนั้น ทว่าเมื่อคิดอะไรออก จึงได้มองไปที่ที่นอน และตามเนื้อตัวของตาลวินที่อยู่นอกผ้าห่มอีกครั้งหนึ่ง ฉับพลัน สีหน้าของป้าสาย ก็เปลี่ยนไป จากอาการตื่นตกใจ เป็นการยิ้มเหมือนยินดีอะไรสักอย่าง
"อ้อ เฮื่องนี้นี่เอง บ่ต้องกลัว บ่ต้องฮ้องเร่อลูก แม่ญิงก็แม่นแบบนี้กันทุกผู้ทุกคนแหละ ที่สำคัญ เจ้าบ่ใจ้ละอ่อนคือแต่ก่อนแล้วเน่อ" ตาลวินหยุดร้องไห้ พลางมองด้วยแววตาไร้เดียงสา "ไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนไป เดี๋ยวป้าจะบอก" เมื่อแยกจากตาลวินแล้ว ลุงบุญก็เข้ามาถาม "บ่มีอันใดดอกพี่บุญ เฮื่องของแม่ญิงน่ะ" แล้วก็เดินไปอีกทาง "เฮื่องของแม่ญิง เฮื่องใดก่อลุง" คิน (คนที่ติดตามนางเอกมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นเสมือนพี่ชาย) ถามลุงบุญ "จะฮู้ก่อ ข้าบ่ใจ้แม่ญิง" ลุงบุญตอบตรงๆ
ฉากที่เจ้าวันสว่างเอาปิ่นปักผมมามอบให้ตาลวิน แล้วเจ้าสร้อยฟ้าก็อาละวาดด้วยความอิจฉา
"ฮักมันก่อ เจ้าน้อยฮักมันขนาดแม่นก่อ ถ้ามันบ่งาม เจ้าน้อยจะยังฮักมันอยู่อีกบ่" พูดจบ ก็กระชากปิ่นปักผมออก และใช้มีดโกนตัดผมนั้นอย่างไร้ความปราณี (น่าสงสาร)
อีกฉาก อันนี้มโนเอง "เป็นหยังเจ้าสร้อยฟ้าเฮ็ดกับเฮาแบบนี้ล่ะเจ้า เฮาเป๋นเพื่อนแม่นก่อ" (ตอนเด็กมีฉากที่ทั้งคู่ขอเป็นเพื่อนกันด้วย) เจ้าสร้อยฟ้าผลักตาลวินออกอย่างรุนแรง เมื่ออีกฝ่ายล้มลงอย่างไร้ทางสู้ สตรีสูงศักดิ์ก็ใช้มือบีบปากของตาลวินขึ้นมาพลางพูดเสียงดัง
"กูจักบอกให้เอาบุญและจำใส่กะลาหัวไว้เน่ออีตาลวิน กูบ่เกยและบ่วันมีเพื่อนเป็นขี้ครอกตอกสลุง โดยเฉพาะขี้ครอกที่ขโมยของฮักของกูเยี่ยง Mueng" พูดจบก็บังคับให้ตาลวินตอกสลุง เพื่อใช้ในงานแต่งของตนกับเจ้าวันสว่าง ฉากนี้ในนิยายมี ขอเพิ่มเป็นตอนที่กำลังจะตอกสลุง เจ้าสร้อยฟ้าหันกลับมาผลักตาลวินล้มลง แล้วใช้เท้าเหยียบที่มือของตาลวิน (นึกภาพตามแล้ว น่าสงสารมากๆ)
บทพูดนี้มีในนิยาย "แล้วจำเอาไว้ว่าคนที่คู่ควรกับเจ้าวันสว่าง มีเพียงกูเพียงผู้เดียวเต้าอั้น บ่ใจ้คนชั้นต่ำเยี่ยง Mueng"
เรื่องนี้ฉากฟินมีหลายฉาก วันนี้ไปอ่านผ่านๆมาอีกรอบ มีฉากประมาณให้ดอกพิกุลกัน ฉากที่เจ้าวันสว่างมวยผมให้ตาลวิน (ขอให้ป้าสายสอนก่อน) หลายฉากมาก ลองไปหาอ่านดูกัน
ลองแสดงความเห็นกันดูครับ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบครับ
เสนอละครเรื่องที่อยากเห็นน้องๆ เมมเบอร์ CGM48 แสดง
เรื่องที่ว่าเป็นแนวพีเรียดสยองขวัญ "สิเน่หารอยคำ" เป็นนวนิยายในชุด "เบญจมรณา" ความตายทั้งห้า ซึ่งเคยเป็นละครทางช่องเจ็ดมาแล้วสามเรื่อง คือวังนางโหง, บ่วงสไบ และสาปสังคีต อีกหนึ่งเรื่องที่เพิ่งฟิตติ้งไปคือเรื่อง ป้อมปางบรรพ์ เหลือเรื่องสิเน่หารอยคำที่ยังไม่ได้ทำ ณ ตอนนี้ไม่แน่ใจว่าลิขสิทธิ์ยังอยู่กับช่องหรือไม่ เลยคิดว่าถ้าน้องๆ มีโอกาสได้แสดง ก็อาจได้ฝึกฝีมือกันพอสมควรเลยทีเดียว
เรื่องย่อจากปกหลัง
แม้ชีวิตมรณาไป...ยังคงต้องการให้มัน ตาย ชดใช้กรรม!
วงศ์ตะวัน นักธุรกิจหนุ่มหน้าใหม่แห่งวงการโรงแรมและการท่องเที่ยว
ได้เข้ามากว้านซื้อที่ดินและบ้านเรือนเก่าๆแบบล้านนาในเชียงใหม่
เพื่อสร้างโรงแรมแบบล้านนาประยุกต์ในหมู่บ้านวัวลาย แหล่งหัตถกรรมเครื่องเงินชื่อดัง
เมื่อรู้ว่า .เรือนปั้นหยา เป็นบ้านของสล่าสาละวิน ช่างทำเครื่องเงินในอดีต
ชายหนุ่มก็ตัดสินใจซื้อมาไว้ในครอบครองทันที และเพียงวันแรกที่เข้าไปสำรวจนั้น...
เขาก็เจอ .วิญญาณสาวชาวล้านนา ต่อมายังพบ .สลุง หรือขันเงินมากมายในนั้นอีก
น่าประหลาด เมื่อพบว่ารูปรอยสลักในสลุงที่ได้เห็นเป็นเรื่องเล่าของใครบางคนในอดีต
ทันทีที่ได้จับมัน วงศ์ตะวันก็ได้เห็นภาพนิมิตของเรื่องราว...
เรื่องราวที่ดุจดั่งตัวเองมีตัวตนอยู่ในภาพนั้น คล้ายภาพฝันทว่ามันก็เหมือนจริงเหลือเกิน
ด้วยความสงสัย ชายหนุ่มจึงเชิญ นีรา ผู้เชี่ยวชาญเรื่องลายสลุงมาตรวจสอบ
ทว่าเธอกลับเป็นคนหนึ่งในภาพเหล่านั้นและยังเห็นนิมิตเช่นเดียวกับเขา!
ทั้งคู่เริ่มคิดตรงกันว่าภาพสลักในสลุงนั้นเป็นเหมือนเรื่องเล่าและคำสาป
เพื่อหาคำตอบและหนทางแก้ไข พวกเขาจึงต้องเอาสลุงออกมาดูให้หมด
แต่วงศ์ตะวันและนีราจะหลีกหนีคำสาปพวกนั้นได้อย่างไร...
เมื่อภาพสุดท้ายกลับเป็น .ความตายของเขาและเธอ!
ต้องสลักสลุงรอทุกนาที หื้อได้มีวันที่มาปะกัน"
เจ้าวันสว่าง, วงศ์ตะวัน - ชายสูงศักดิ์ผู้เป็นเชื้อสายเจ้าผู้ครองนคร วงศ์ตะวันเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่
ตาลวิน, นีรา - เด็กหญิงลูกสาวครอบครัวพ่อค้าที่ถูกเทครัวมาเมื่อครั้งเจ้าวันสว่างเดินทางไปทำศึกตามชายแดน ถูกนำมาฝากไว้กับลุงบุญและป้าสาย ซึ่งเป็นช่างสลุง ได้สอนวิชาทำสลุงให้กับตาลวิน ส่วนนีราเป็นผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับสลุงและวัตถุโบราณ
ฉากเปิดตัวตาลวินวัยรุ่น - เช้าตรู่ของวันหนึ่ง
"นังหนู นังหนูเอ๊ย ยังบ่ตื่นอีกหรือลูก" ป้าสาย หญิงวัยเลยวัยกลางคนถามพลางเคาะประตูห้อง พลันก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงเหมือนคนสะอื้นจากภายในห้อง
"ยะหยังแม่สาย" ลุงบุญ สามีของป้าสายถามขึ้น "นังหนูน่ะสิ ทุกวันมื้อนี้ต้องตื่นแล้ว วันนี้ยังบ่ลุกจากที่นอนเลย ข้ากึ๊ดว่านังหนูอาจจะมีหยัง" ป้าสายตอบ ลุงบุญฟังแล้วตอบ "แม่สายเข้าไปผ่อเต๊อะ" เมื่อป้าสายเข้ามาในห้อง ก็พบตาลวินนั่งอยู่บนที่นอน (พอกล้องจับมาที่ตาลวิน เสียงเพลงประกอบจะดังขึ้น) ในสภาพที่น้ำตานองหน้า พลางสะอื้นไห้
"นังหนู มียะหยังลูก ฮ้องไห้หยัง" ผู้อ่อนวัยกว่าไม่ตอบ กลับถกผ้าห่มขึ้น พลางชี้ให้ป้าสายเห็นสิ่งที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มนั้น
"ตาเถร! เลือด!" ผู้สูงวัยกว่าตกใจเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ใต้ผ้าห่มนั้น ทว่าเมื่อคิดอะไรออก จึงได้มองไปที่ที่นอน และตามเนื้อตัวของตาลวินที่อยู่นอกผ้าห่มอีกครั้งหนึ่ง ฉับพลัน สีหน้าของป้าสาย ก็เปลี่ยนไป จากอาการตื่นตกใจ เป็นการยิ้มเหมือนยินดีอะไรสักอย่าง
"อ้อ เฮื่องนี้นี่เอง บ่ต้องกลัว บ่ต้องฮ้องเร่อลูก แม่ญิงก็แม่นแบบนี้กันทุกผู้ทุกคนแหละ ที่สำคัญ เจ้าบ่ใจ้ละอ่อนคือแต่ก่อนแล้วเน่อ" ตาลวินหยุดร้องไห้ พลางมองด้วยแววตาไร้เดียงสา "ไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนไป เดี๋ยวป้าจะบอก" เมื่อแยกจากตาลวินแล้ว ลุงบุญก็เข้ามาถาม "บ่มีอันใดดอกพี่บุญ เฮื่องของแม่ญิงน่ะ" แล้วก็เดินไปอีกทาง "เฮื่องของแม่ญิง เฮื่องใดก่อลุง" คิน (คนที่ติดตามนางเอกมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นเสมือนพี่ชาย) ถามลุงบุญ "จะฮู้ก่อ ข้าบ่ใจ้แม่ญิง" ลุงบุญตอบตรงๆ
ฉากที่เจ้าวันสว่างเอาปิ่นปักผมมามอบให้ตาลวิน แล้วเจ้าสร้อยฟ้าก็อาละวาดด้วยความอิจฉา
"ฮักมันก่อ เจ้าน้อยฮักมันขนาดแม่นก่อ ถ้ามันบ่งาม เจ้าน้อยจะยังฮักมันอยู่อีกบ่" พูดจบ ก็กระชากปิ่นปักผมออก และใช้มีดโกนตัดผมนั้นอย่างไร้ความปราณี (น่าสงสาร)
อีกฉาก อันนี้มโนเอง "เป็นหยังเจ้าสร้อยฟ้าเฮ็ดกับเฮาแบบนี้ล่ะเจ้า เฮาเป๋นเพื่อนแม่นก่อ" (ตอนเด็กมีฉากที่ทั้งคู่ขอเป็นเพื่อนกันด้วย) เจ้าสร้อยฟ้าผลักตาลวินออกอย่างรุนแรง เมื่ออีกฝ่ายล้มลงอย่างไร้ทางสู้ สตรีสูงศักดิ์ก็ใช้มือบีบปากของตาลวินขึ้นมาพลางพูดเสียงดัง
"กูจักบอกให้เอาบุญและจำใส่กะลาหัวไว้เน่ออีตาลวิน กูบ่เกยและบ่วันมีเพื่อนเป็นขี้ครอกตอกสลุง โดยเฉพาะขี้ครอกที่ขโมยของฮักของกูเยี่ยง Mueng" พูดจบก็บังคับให้ตาลวินตอกสลุง เพื่อใช้ในงานแต่งของตนกับเจ้าวันสว่าง ฉากนี้ในนิยายมี ขอเพิ่มเป็นตอนที่กำลังจะตอกสลุง เจ้าสร้อยฟ้าหันกลับมาผลักตาลวินล้มลง แล้วใช้เท้าเหยียบที่มือของตาลวิน (นึกภาพตามแล้ว น่าสงสารมากๆ)
บทพูดนี้มีในนิยาย "แล้วจำเอาไว้ว่าคนที่คู่ควรกับเจ้าวันสว่าง มีเพียงกูเพียงผู้เดียวเต้าอั้น บ่ใจ้คนชั้นต่ำเยี่ยง Mueng"
เรื่องนี้ฉากฟินมีหลายฉาก วันนี้ไปอ่านผ่านๆมาอีกรอบ มีฉากประมาณให้ดอกพิกุลกัน ฉากที่เจ้าวันสว่างมวยผมให้ตาลวิน (ขอให้ป้าสายสอนก่อน) หลายฉากมาก ลองไปหาอ่านดูกัน