สวัสดีค่ะเราอายุ24ปีแล้ว เข้าเรื่องเลยเรากับแม่ค่อนข้างที่จะมองหน้ากันไม่ติดเลยค่ะ ตอนป.6เราเรียนจบแม่บอกเรียนไปก็เท่านั้นหาเงินละเอามาให้กูเก็บนี่ เราพยายามขอสุดท้ายก็ไม่ให้ จนเราต้องไปขอร้องพ่อให้ช่วยจึงได้เรียนต่อแต่ดร็อปไป1ปีนะคะ หลังจากจบม.3เราขอต่อแม่บอกว่าถ้าอยากต่อก็หาเงินเองนะกูไม่ส่ง บางทีเราเงินไม่พอใช้ก็โทรขอพ่อ แต่แม่ก็จะแถมด้วยคำว่าเวรกรรมอะไรของกูทำงานเหนื่อย สุดท้ายพวกก็เอาไปใช้คนทำก็ทำ คนใช้ก็ขออยู่ได้ แม่ไม่เคยโทรถามสักคำว่าสบายดีมั้ย มีเงินพอใช้หรือเปล่า ปิดเทอมหรือหยุดยาวเราก็กลับไปทำงานช่วยทุกครั้งโดยไม่เอาเงิน พอเรียนจบปวช.เราก็ไปอยู่บ้านทำธุรกิจเป็นของตัวเอง แล้วไปเรียนต่อภาคพิเศษ แต่ก็โดนทำหน้าใส่แบบคนที่เกลียดกัน บอกว่าเรานี่เป็นลูกที่แย่มากไม่ไปช่วยเขาทำงาน เรียนสูงไปทำไมไม่มีประโยชน์ บางทีก็ไปหาหมอดูแล้วหมอดูบอกว่า เราเกิดมาเพื่อกดขี่แม่ แม่ยิ่งเกลียดเราเข้าไปอีก แต่กับน้องแม่ช่วยทุกอย่าง น้องทำอะแม่ไม่เคยโกรธ ล่าสุดเราติดงานไม่ได้ไปช่วยน้อง แม่เลยมาด่าเราว่า กูไม่เคยเห็นใครที่แย่ขนาด เรียนสูงซะอย่างไม่มีน้ำใจ แต่งานเราพวกเขาไม่อยากมาช่วย เลิกงานมาก็คุยโทรศัพท์บลาๆ ถ้าคันขนาดนั้นก็ไปเป็นกระ*** แล้วพอเราอธิบาย แม่บอกว่าถ้าพูดอีกคำกูจะเอามีดสับหน้าผาก ตัดคอตายซะ ตอนนี้จิตใจเราแย่มาก ตั้งแต่เด็กเราจะโดนตีบ่อย ร้ายแรงสุดคือเอาหัวกดพื้นดีที่มีคนมาเห็น ทุกคนคิดว่าแม่รักเรามั้ยหรือเราควรทำไง เราไม่เคยทำอะไรไม่ดีเลย ตื่นตี5เลิกงาน2ทุ่ม เวลาเขามีงานเราก็ไปช่วย แต่เขากลับพูดแบบนั้น ล่าสุดบอกว่าถ้ายอมเป็นคนใช้กู ทำตามที่กูสั่งทำบานแบบไม่พักกูก็จะไม่ด่า ถ้ารับไม่ได้ก็ไปขาย***ซะ ☹️☹️☹️😞😞😞 แล้วชอบไปเอาเราไปเล่ากับเพื่อนแม่ บางทีนานๆทีเราไปเที่ยวกลับมาก็โดนด่าว่าลูกอกตัญญู บางทีเราไม่สบายขอนอนพักบ้าง ก็ด่าว่าสำออย ไม่น่ามาเกิดเป็นลูกกูเลย ถ้าเราเลือกเกิดได้เราก็ไม่อยากเป็นลูกเขาเหมือนกัน ตอนนี้จิตใจเราแย่ขั้นสุดอยากฆ่าตัวตายมาก สมองเหมือนจะระเบิดออกมาเลย ถ้าเราหายไปจากชีวิตเขาเลยเราจะอกตัญญูมั้ย