ลูกประคำงาช้างปราบสมิงจำแลง
ล. วิลิศมาหรา
ดวงตะวันกำลังจะลับไปทางสันเขาทิศตะวันตกของเทือกเขาที่พาดผ่านหมู่บ้านชายป่าแห่งหนึ่ง ขณะยงกับทอง สองพรานหนุ่มแห่งหมู่บ้าน กำลังบ่ายหน้าไปทางโป่งดินเพื่อจะไปขัดห้างยิงสัตว์
เป้าหมายคือพวกสัตว์ที่ชอบมากินดินโป่ง โป่งนี้อยู่ใกล้ลำธาร ได้ยินเสียงน้ำในลำธารไหลผ่านซอกหินมาเบา ๆ ผสานกับเสียงของพงไพรที่พวกตนคุ้นเคยดี ใช้ชีวิตอยู่กับมันมาโดยตลอด ยงกับทองยังชีพด้วยการเข้าป่าล่าสัตว์ และหาของป่าไปขายในตลาด นาน ๆ ที สองหนุ่มถึงจะไปเสี่ยงโชคขุดหาพลอยเหมือนคนอื่น แต่อาชีพขุดพลอยมันมีความเสี่ยงหลายอย่าง เสี่ยงทั้งการถูกดินที่ขุดบ่อถล่มลงมาทับ และจากโจรผู้ร้ายเข้ามาปล้นเอาพลอยที่ขุดได้ ซึ่งเห็นเป็นข่าวอยู่บ่อย ๆ ทำได้ไม่นานทั้งสองก็พากันถอดใจ กลับมาใช้ชีวิตเป็นพรานป่าตามเดิม
ในที่สุดก็พากันมาถึงโป่ง ทองแหงนหน้าพิจารณาต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
“ขัดห้างบนต้นนี้แหละวะ ไปตัดไม้ไผ่มาทำห้างกันเถอะ ชักช้าเดี๋ยวตะวันจะตกดินเสียก่อน”
ยงหันไปมองรอบตัว เขาเห็นกอไผ่อยู่ไม่ไกลก็ชักมีดพร้าออกมาถือ
“เอ็งเอาตอกไปแช่น้ำไว้ แล้วเราไปกันเลย”
ไม่นาน ไม้ไผ่ก็ถูกตัดมากอง คนทั้งสองช่วยกันลำเลียงขึ้นไปผูกทำห้างบนต้นไม้ พักเดียวห้างยิงสัตว์ก็เสร็จเรียบร้อย ตอนนี้ก็แค่รอคอยให้ถึงเวลากลางคืนเท่านั้น
ทั้งสองนั่งห้างอยู่ด้วยกันจนตะวันตกดิน พอหมดแสงอาทิตย์ลง รอบข้างก็พลันมืดมิด ได้ยินเสียงสรรพสัตว์ต่าง ๆ ดังขึ้นรอบข้างอย่างชัดเจน เสียงช้างดังแว่วอยู่ไกล ๆ แต่ไม่น่าห่วงอะไร เพราะพวกตนอยู่บนห้างที่สูงพอสมควร
ทองล้วงบุหรี่มาจุดสูบ พ่นควันออกเป็นสาย ระบายความฝันลม ๆ แล้ง ๆ ถึงชื่อเสียงพรานป่าของตนออกมากับควันบุหรี่ ถึงจะเข้าป่ามาหลายครั้ง แต่เขากับยงก็ยังเป็นเพียงนายพรานธรรมดา ไม่ใช่พรานรุ่นใหญ่อย่างพรานเลิศ ที่เก่งกล้าทางวิชาอาคม จนเป็นที่เลื่องลือในหมู่นายพรานด้วยกัน แต่อาชีพนายพราน แม้จะมีความชำนาญอย่างพรานเลิศ ก็คงไม่มีโอกาสได้ร่ำรวยกับใครเขาหรอก นอกจากจะทิ้งอาชีพนายพราน ไปขุดหาพลอยอย่างเป็นล่ำเป็นสัน แล้ววันไหนเกิดไปได้พลอยเม็ดงาม ๆ เข้าจัง ๆ สักก้อน นั่นหมายถึงจะได้เงินเป็นกอบเป็นกำ ถึงขนาดนำไปตั้งตัวได้เลยทีเดียว
คิดพลางหันหน้ามามองหน้ายง ที่เอนหลังพิงง่าต้นไม้ ตั้งใจเงี่ยหูฟังเสียงสัตว์ ฟังอยู่นาน ในที่สุดพรานคู่หูของทองก็บ่นออกมาดัง ๆ เมื่อไม่ได้ยินเสียงของสัตว์ที่ต้องการแม้แต่ตัวเดียว
“มีแต่เสียงช้างป่า คืนนี้ป่ามันทำไมถึงเงียบแบบนี้วะ”
“ท่าทางป่ามันดูแปลก ๆ อยู่เหมือนกัน แม้แต่เสียงพวกจักจั่นเรไรก็ไม่ค่อยร้องกัน หรือว่าผีโป่งมันจะมาเล่นงานเราวะ”
ทองเริ่มคิดถึงคำเตือนของพรานเลิศ ที่เตือนว่าหากคืนไหนที่ไปนั่งห้าง แล้วป่าเกิดเงียบผิดปกติก็ให้ระวังจะมีอาถรรพ์มาเล่นงานเข้า ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง สิ่งที่น่ากลัวสำหรับคนนั่งห้างใกล้โป่งก็คือ ผีโป่งที่ชอบมาหลอกให้นายพรานลงจากห้างมาเจอกับเสือสมิง เพื่อเป็นเหยื่อให้แก่จ้าวป่าผีสิง
“เอ็งก็อย่าพูดถึงเรื่องผีสางสิวะ ข้าว่าเป็นเพราะมีสัตว์ใหญ่เข้ามาแถวนี้มากกว่า เมื่อกี้ก็ได้ยินเสียงช้าง ดีไม่ดีอาจจะมีเสือมาเพ่นพ่านแถวนี้ด้วยก็ได้”
คนพูดกวาดสายตามองไปรอบข้าง ท่ามกลางแสงจันทร์ครึ่งดวงที่ไม่สว่างมากนัก ทองเห็นเงาร่างคนกำลังวิ่งตรงมา ร่างนั้นดูเหมือนเป็นผู้หญิง วิ่งกระเซอะกระเซิง ล้มลุกคลุกคลานมา เขากราดแสงไฟฉายส่องดูทันที
“ผู้หญิงที่ไหนมาวิ่งอยู่ในป่า”
ยงเขม้นมองตาม เห็นเป็นผู้หญิงวัยสาวคนหนึ่ง แต่งตัวคล้ายพวกขุดหาพลอย เนื้อตัวเลอะไปด้วยดินโคลน ดูสกปรกมอมแมม พอเห็นแสงไฟฉายเธอคนนั้นก็รีบวิ่งมาหา เมื่อมาถึงใต้ต้นไม้ที่ทั้งสองนั่งห้างอยู่ ก็แหงนหน้าขึ้นมอง แล้วร้องบอก
“ช่วยด้วยจ้ะ ช่วยด้วย ฉันถูกโจรมันไล่ตามมา”
“โจรที่ไหนมาไล่ตามเธอ แล้วเธอเป็นใคร ทำไมมาอยู่ในป่าคนเดียว”
ทองร้องถามอย่างไม่มั่นใจในสิ่งที่เห็น นึกถึงคำเตือนของพรานเลิศที่ว่า ถ้าเห็นใครอยู่ในป่าอย่าเพิ่งไว้วางใจ แม้แต่เป็นญาติพี่น้องหรือลูกเมียก็ตาม ให้สงสัยไว้ก่อนว่าทำไมเข้ามาอยู่ในป่า ทั้งที่น่าจะอยู่ในหมู่บ้าน
“ฉันชื่ออิ่มจ้ะ ฉันมาขุดพลอยกับผัว ผัวฉันชื่อแจ้ง เราเป็นคนเมืองจันทร์ มาทำเพิงพักขุดพลอยอยู่ทางโน้น เราขุดพลอยมาได้ก้อนหนึ่ง แต่พวกโจรมันจะมาปล้นเอาพลอยไป มันฆ่าผัวฉันตายไปแล้ว พี่แจ้งให้ฉันรีบเอาพลอยหนีมา พวกพี่ช่วยฉันด้วยนะจ๊ะ นึกว่าช่วยลูกนกลูกกาเอาบุญ”
หญิงสาวบอกพลางร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร เธอชูสิ่งที่อยู่ในมือให้ดู มันเป็นเหมือนก้อนหินขนาดเท่ากำปั้นเด็ก แม้จะมีดินหุ้มอยู่ แต่ยามต้องแสงไฟยังส่งประกายสีแดงเรื่อเรืองออกมาให้คนบนห้างได้มองเห็น ทองกับยงตาโต จ้องมองอัญมณีมีค่าในฝ่ามือของหญิงสาว ขนาดยังไม่ได้เจียระไนยังส่งประกายแวววาวมาเข้าตา ถ้าเจียระไนเสร็จ จะกลายเป็นทับทิมน้ำงามขนาดไหนกัน
“พลอยแดงนี่หว่า” ยงอุทานออกมา ตายังจ้องเป๋งไปที่ทับทิมสยามเม็ดเบ้งในมือของหญิงสาว
“พี่สองคนมีปืน ช่วยฉันให้หนีจากไอ้พวกโจรพวกนั้นก่อน แล้วฉันจะแบ่งพลอยเม็ดนี้ให้พี่ครึ่งหนึ่งจ้ะ”
เสียงเธออ้อนวอนดังมาอีก ยงขยับตัวไต่ลงจากห้างทันที ทองซึ่งยังละล้าละลังอยู่ แต่เมื่อเห็นยงจะลงไปหาหญิงสาว ด้วยความที่อยากได้ส่วนแบ่งพลอยแดง เขาจึงจะอยู่ช้าอีกต่อไปไม่ได้ ไต่ลงห้างมาอีกคน ไม่ยงไม่ยิงสัตว์อะไรแล้ว
เรื่องข้างบนนี้รอติดตามได้ทางช่องยูทูปพี่ลิเล่าผีนะคะ
ส่วนวันนี้พี่ลิมีเรื่องที่ส่งให้หลอนไดอารี่ทำเป็นแอมิเนชั่นมาให้ชมกันค่ะ ถ้าหากชอบ ติดตามงานพี่ลิได้ที่ช่องหลอน ไดอารี่ ยังมีอีกหลายเรื่องที่จะออกอากาศค่ะ ช่วยกดดูบนยูทูปเป็นกำลังใจให้ทีมงานด้วยนะคะ ตัวการ์ตูนเขาทำได้หลอนมาก พี่ลิชอบค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
ลูกประคำงาช้างปราบสมิงจำแลง
เป้าหมายคือพวกสัตว์ที่ชอบมากินดินโป่ง โป่งนี้อยู่ใกล้ลำธาร ได้ยินเสียงน้ำในลำธารไหลผ่านซอกหินมาเบา ๆ ผสานกับเสียงของพงไพรที่พวกตนคุ้นเคยดี ใช้ชีวิตอยู่กับมันมาโดยตลอด ยงกับทองยังชีพด้วยการเข้าป่าล่าสัตว์ และหาของป่าไปขายในตลาด นาน ๆ ที สองหนุ่มถึงจะไปเสี่ยงโชคขุดหาพลอยเหมือนคนอื่น แต่อาชีพขุดพลอยมันมีความเสี่ยงหลายอย่าง เสี่ยงทั้งการถูกดินที่ขุดบ่อถล่มลงมาทับ และจากโจรผู้ร้ายเข้ามาปล้นเอาพลอยที่ขุดได้ ซึ่งเห็นเป็นข่าวอยู่บ่อย ๆ ทำได้ไม่นานทั้งสองก็พากันถอดใจ กลับมาใช้ชีวิตเป็นพรานป่าตามเดิม
ในที่สุดก็พากันมาถึงโป่ง ทองแหงนหน้าพิจารณาต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
“ขัดห้างบนต้นนี้แหละวะ ไปตัดไม้ไผ่มาทำห้างกันเถอะ ชักช้าเดี๋ยวตะวันจะตกดินเสียก่อน”
ยงหันไปมองรอบตัว เขาเห็นกอไผ่อยู่ไม่ไกลก็ชักมีดพร้าออกมาถือ
“เอ็งเอาตอกไปแช่น้ำไว้ แล้วเราไปกันเลย”
ไม่นาน ไม้ไผ่ก็ถูกตัดมากอง คนทั้งสองช่วยกันลำเลียงขึ้นไปผูกทำห้างบนต้นไม้ พักเดียวห้างยิงสัตว์ก็เสร็จเรียบร้อย ตอนนี้ก็แค่รอคอยให้ถึงเวลากลางคืนเท่านั้น
ทั้งสองนั่งห้างอยู่ด้วยกันจนตะวันตกดิน พอหมดแสงอาทิตย์ลง รอบข้างก็พลันมืดมิด ได้ยินเสียงสรรพสัตว์ต่าง ๆ ดังขึ้นรอบข้างอย่างชัดเจน เสียงช้างดังแว่วอยู่ไกล ๆ แต่ไม่น่าห่วงอะไร เพราะพวกตนอยู่บนห้างที่สูงพอสมควร
ทองล้วงบุหรี่มาจุดสูบ พ่นควันออกเป็นสาย ระบายความฝันลม ๆ แล้ง ๆ ถึงชื่อเสียงพรานป่าของตนออกมากับควันบุหรี่ ถึงจะเข้าป่ามาหลายครั้ง แต่เขากับยงก็ยังเป็นเพียงนายพรานธรรมดา ไม่ใช่พรานรุ่นใหญ่อย่างพรานเลิศ ที่เก่งกล้าทางวิชาอาคม จนเป็นที่เลื่องลือในหมู่นายพรานด้วยกัน แต่อาชีพนายพราน แม้จะมีความชำนาญอย่างพรานเลิศ ก็คงไม่มีโอกาสได้ร่ำรวยกับใครเขาหรอก นอกจากจะทิ้งอาชีพนายพราน ไปขุดหาพลอยอย่างเป็นล่ำเป็นสัน แล้ววันไหนเกิดไปได้พลอยเม็ดงาม ๆ เข้าจัง ๆ สักก้อน นั่นหมายถึงจะได้เงินเป็นกอบเป็นกำ ถึงขนาดนำไปตั้งตัวได้เลยทีเดียว
คิดพลางหันหน้ามามองหน้ายง ที่เอนหลังพิงง่าต้นไม้ ตั้งใจเงี่ยหูฟังเสียงสัตว์ ฟังอยู่นาน ในที่สุดพรานคู่หูของทองก็บ่นออกมาดัง ๆ เมื่อไม่ได้ยินเสียงของสัตว์ที่ต้องการแม้แต่ตัวเดียว
“มีแต่เสียงช้างป่า คืนนี้ป่ามันทำไมถึงเงียบแบบนี้วะ”
“ท่าทางป่ามันดูแปลก ๆ อยู่เหมือนกัน แม้แต่เสียงพวกจักจั่นเรไรก็ไม่ค่อยร้องกัน หรือว่าผีโป่งมันจะมาเล่นงานเราวะ”
ทองเริ่มคิดถึงคำเตือนของพรานเลิศ ที่เตือนว่าหากคืนไหนที่ไปนั่งห้าง แล้วป่าเกิดเงียบผิดปกติก็ให้ระวังจะมีอาถรรพ์มาเล่นงานเข้า ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง สิ่งที่น่ากลัวสำหรับคนนั่งห้างใกล้โป่งก็คือ ผีโป่งที่ชอบมาหลอกให้นายพรานลงจากห้างมาเจอกับเสือสมิง เพื่อเป็นเหยื่อให้แก่จ้าวป่าผีสิง
“เอ็งก็อย่าพูดถึงเรื่องผีสางสิวะ ข้าว่าเป็นเพราะมีสัตว์ใหญ่เข้ามาแถวนี้มากกว่า เมื่อกี้ก็ได้ยินเสียงช้าง ดีไม่ดีอาจจะมีเสือมาเพ่นพ่านแถวนี้ด้วยก็ได้”
คนพูดกวาดสายตามองไปรอบข้าง ท่ามกลางแสงจันทร์ครึ่งดวงที่ไม่สว่างมากนัก ทองเห็นเงาร่างคนกำลังวิ่งตรงมา ร่างนั้นดูเหมือนเป็นผู้หญิง วิ่งกระเซอะกระเซิง ล้มลุกคลุกคลานมา เขากราดแสงไฟฉายส่องดูทันที
“ผู้หญิงที่ไหนมาวิ่งอยู่ในป่า”
ยงเขม้นมองตาม เห็นเป็นผู้หญิงวัยสาวคนหนึ่ง แต่งตัวคล้ายพวกขุดหาพลอย เนื้อตัวเลอะไปด้วยดินโคลน ดูสกปรกมอมแมม พอเห็นแสงไฟฉายเธอคนนั้นก็รีบวิ่งมาหา เมื่อมาถึงใต้ต้นไม้ที่ทั้งสองนั่งห้างอยู่ ก็แหงนหน้าขึ้นมอง แล้วร้องบอก
“ช่วยด้วยจ้ะ ช่วยด้วย ฉันถูกโจรมันไล่ตามมา”
“โจรที่ไหนมาไล่ตามเธอ แล้วเธอเป็นใคร ทำไมมาอยู่ในป่าคนเดียว”
ทองร้องถามอย่างไม่มั่นใจในสิ่งที่เห็น นึกถึงคำเตือนของพรานเลิศที่ว่า ถ้าเห็นใครอยู่ในป่าอย่าเพิ่งไว้วางใจ แม้แต่เป็นญาติพี่น้องหรือลูกเมียก็ตาม ให้สงสัยไว้ก่อนว่าทำไมเข้ามาอยู่ในป่า ทั้งที่น่าจะอยู่ในหมู่บ้าน
“ฉันชื่ออิ่มจ้ะ ฉันมาขุดพลอยกับผัว ผัวฉันชื่อแจ้ง เราเป็นคนเมืองจันทร์ มาทำเพิงพักขุดพลอยอยู่ทางโน้น เราขุดพลอยมาได้ก้อนหนึ่ง แต่พวกโจรมันจะมาปล้นเอาพลอยไป มันฆ่าผัวฉันตายไปแล้ว พี่แจ้งให้ฉันรีบเอาพลอยหนีมา พวกพี่ช่วยฉันด้วยนะจ๊ะ นึกว่าช่วยลูกนกลูกกาเอาบุญ”
หญิงสาวบอกพลางร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร เธอชูสิ่งที่อยู่ในมือให้ดู มันเป็นเหมือนก้อนหินขนาดเท่ากำปั้นเด็ก แม้จะมีดินหุ้มอยู่ แต่ยามต้องแสงไฟยังส่งประกายสีแดงเรื่อเรืองออกมาให้คนบนห้างได้มองเห็น ทองกับยงตาโต จ้องมองอัญมณีมีค่าในฝ่ามือของหญิงสาว ขนาดยังไม่ได้เจียระไนยังส่งประกายแวววาวมาเข้าตา ถ้าเจียระไนเสร็จ จะกลายเป็นทับทิมน้ำงามขนาดไหนกัน
“พลอยแดงนี่หว่า” ยงอุทานออกมา ตายังจ้องเป๋งไปที่ทับทิมสยามเม็ดเบ้งในมือของหญิงสาว
“พี่สองคนมีปืน ช่วยฉันให้หนีจากไอ้พวกโจรพวกนั้นก่อน แล้วฉันจะแบ่งพลอยเม็ดนี้ให้พี่ครึ่งหนึ่งจ้ะ”
เสียงเธออ้อนวอนดังมาอีก ยงขยับตัวไต่ลงจากห้างทันที ทองซึ่งยังละล้าละลังอยู่ แต่เมื่อเห็นยงจะลงไปหาหญิงสาว ด้วยความที่อยากได้ส่วนแบ่งพลอยแดง เขาจึงจะอยู่ช้าอีกต่อไปไม่ได้ ไต่ลงห้างมาอีกคน ไม่ยงไม่ยิงสัตว์อะไรแล้ว
เรื่องข้างบนนี้รอติดตามได้ทางช่องยูทูปพี่ลิเล่าผีนะคะ
ส่วนวันนี้พี่ลิมีเรื่องที่ส่งให้หลอนไดอารี่ทำเป็นแอมิเนชั่นมาให้ชมกันค่ะ ถ้าหากชอบ ติดตามงานพี่ลิได้ที่ช่องหลอน ไดอารี่ ยังมีอีกหลายเรื่องที่จะออกอากาศค่ะ ช่วยกดดูบนยูทูปเป็นกำลังใจให้ทีมงานด้วยนะคะ ตัวการ์ตูนเขาทำได้หลอนมาก พี่ลิชอบค่ะ ขอบคุณมากค่ะ