ในวันที่รู้สึกว่าโลกไม่น่าอยู่

เราไม่รู้นะคะว่าทุกคนเคยเป็นมั้ยคือเราอยากเป็นนักเขียนค่ะ แต่ที่บ้านไม่ค่อยสนับสนุนเพราะเขาอยากให้เป็นงานอดิเรกมากกว่า เรารู้สึกว่าเราไม่น่าพูดออกไปมันดูไม่ควร เราเอาไปปรึกษาคนสนิทหลายคนค่ะว่ากูอยากเป

หลังจากที่เราตั้งกระทู้นั้นไป เช้าวันต่อมาพ่อเราก็ได้นอน รพ.เลยค่ะ ตอนนี้ออกจาก รพ.ได้ประมาณ จะ 2 อาทิตย์แล้วค่ะ ซึ่งเหตุการณ์ตอนที่พ่อ นอนอยู่ รพ. พี่ชายเราก็โทรไปด่าทั้งพ่อทั้งแม่เลยค่ะ ทั้งขมขู่ว่า

วันนี้เรา ไม่อยากรักเค้าอีกแล้ว... ไม่ใช่ไม่รักเค้าแล้ว แต่ไม่ไหวกับคำพูดของเค้าแล้ว ไม่ไหวกับความรักที่เค้ามีให้กับครอบครัวเค้า (ที่ไม่ใช่เรากับลูก) เหนื่อยกับทุกๆอย่าง แต่ทำใจทิ้งลูกออกมาไม่ได้ ไม่อ

พ่อเราเสียมาเกือบ1เดือนแล้ว ตอนหมอบอกว่าพ่อเสียแล้ววินาทีนั้นเหมือนโลกหยุดหมุน เราร้องไห้จนจะขาดใจ เรากับพ่อสนิทกันมาก ตั้งแต่เด็กไปไหนก็จะไปกับพ่อ เพราะว่าพ่อตามใจ อยากกินอะไรก็ได้กิน จะเมนูไหนต่อให้

คือเราอยากจะเล่าย้อนไปสมัยปอหกถึงมอหนึ่ง เกริ่นๆเลยว่า เป็นปัญหาทั้งทางครอบครัว เพื่อน โรงเรียน เรียน กะตัวเอง  คือเราเป็นเด็กคนนึงโตมาไม่ค่อยดีนักพ่อแม่หย่าร้างอยู่กะตายาย เราเป็นเด็กเรียนเก่งคน

สวัสดีค่ะ ทุกคนที่เข้ามาอ่าน ขออนุญาตเขียนและถามนะค่ะ คิดว่าน่าจะได้ความรู้จากพี่น้องทุกคนพันทิปค่ะ หนูอยากรู้ว่าตอนที่เราได้ทำงานรู้สึก ท้อและเหนื่อยบ้างไหมค่ะ? ส.ต หนูทำงานมาเป็นงานที่หนักมากและไม

เหนื่อยจังเลยค่ะ สับสนไปหมด ไม่รู้จะปรึกษาใคร เพื่อนก็มีแต่แย่ๆคอยซ้ำเติมกัน พูดจาทำร้ายจิตใจแทนที่จะให้กำลังใจ พ่อแม่ก็เหมือนกันรส.ว่าไม่เข้าใจกันเลย ตอนนี้มีแต่เรื่องให้เครียด อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไ

หนูรู้สึกไม่อยากไปรร ตอนนี้หนูอยู่ม.2 หนูอยากทำงานไวไม่อยากเรียนหนูท้อมากเลยค่ะ หนูอยากเป็นยูทูปเบอร์หนูไม่รู้เหมืนอกันทำไมหนูถึงคิดเเบบนี้ หนูไม่มีกำลังใจเลยค่ะ หมดไฟ ท้อ ร้องไห้มาเป็นอาทิตเเล้วค่ะ ห

เราเป็นคนที่ให้กำลังใจตัวเองเสมอ จะสอนตัวเองและคนรอบตัวเสมอว่า.... "อย่าลืมหันมารักตัวเอง อย่าลืมคุณค่าในแบบของเรา" แต่พอวันนี้เรากลับรู้สึกโดดเดี่ยว เหนื่อยกับการใช้ชีวิตที่พยายามทำให้มัน