ในวันที่รู้สึกว่าโลกไม่น่าอยู่

เราใช้ชีวิตอยู่กับพี่ชายแต่ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ไม่ค่อยสนิทกันไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไรเหมือนมันไม่มีเรื่องให้พูดคุยจนกลายเป็นความเหงาเหมือนเราใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในโลกใบนี้เรามีความทุกข์อะไรเราไม่สา

​ทำอะไรก็ผิด จะปรึกษาใครก็ไม่มีใครที่จะเข้าใจเรา อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก มันเจ็บสุดๆ เพื่อน คนที่รักจัก ญาติพี่น้อง แท่กระทั้งพ่อแม่ ก็ไม่เคยเชื่อผมหรือรับฟังอะไรเลย พยามจะทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จสักอย่

สวัสดีค่ะ ฝืนทำงานที่ตัวเองไม่เคยชอบและไม่เคยคิดที่จะทำ แต่เมื่อได้มันมาแล้วเลยลองให้โอกาสตัวเองได้ทำดูสักตั้ง อดทนทำมาจนตอนนี้ครบ 1 ปีกว่าแล้วค่ะ ตอนนี้รู้สึกไม่ไหวมากๆแล้ว รู้สึก burnout ขั้นสุดไม่อ

ก้าวไปด้วยกัน อยู่ข้างๆกัน ถ้าเหนื่อยก็มาซบไหล่ได้นะ เป็นกำลังใจให้เสมอ ที่ผ่านมา มันไม่เคยสูญเปล่า ทุกช่วงเวลาดีๆที่เคยใช้ร่วมกันคือเหตุผลที่ทำให้เราทั้งสองคนมีความสุขที่สุดในช่วงหนึ่งของชีวิต อยากจะ

เราท้องได้6เดือนแล้วค่ะแต่ท้องใหญ่มากๆ ยังคงทำงานอยที่ร้านกาแฟ เหนื่อยกับงานสุดๆเลยค่ะ ยืนทั้งวันเดินทั้งวันสองสามวันมานี่รู้สึกกลับถึงบ้านแล้ว เหนื่อยจนร้องไห้เลย จะหยุดพักก็ไม่ได้ ท้อมากๆๆ บางทีก็ร

สวัสดีค่ะ เบื้องต้นเราก็ทำกระทู้สนทนานี้มาเพราะอยากระบายปัญหาส่วนตัวเล็กน้อย เราอายุ 18 ปีค่ะ ตอนนี้เรียนอยู่ปวช. ปีที่ 2 เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย โดยที่ทางบ้านไม่ได้ช่วยส่งให้เลย เราเข้าใจดีและพยายา

คือเราอยากจะเล่าย้อนไปสมัยปอหกถึงมอหนึ่ง เกริ่นๆเลยว่า เป็นปัญหาทั้งทางครอบครัว เพื่อน โรงเรียน เรียน กะตัวเอง  คือเราเป็นเด็กคนนึงโตมาไม่ค่อยดีนักพ่อแม่หย่าร้างอยู่กะตายาย เราเป็นเด็กเรียนเก่งคน

เหนื่อยจังเลยค่ะ สับสนไปหมด ไม่รู้จะปรึกษาใคร เพื่อนก็มีแต่แย่ๆคอยซ้ำเติมกัน พูดจาทำร้ายจิตใจแทนที่จะให้กำลังใจ พ่อแม่ก็เหมือนกันรส.ว่าไม่เข้าใจกันเลย ตอนนี้มีแต่เรื่องให้เครียด อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไ

เราเป็นคนที่ให้กำลังใจตัวเองเสมอ จะสอนตัวเองและคนรอบตัวเสมอว่า.... "อย่าลืมหันมารักตัวเอง อย่าลืมคุณค่าในแบบของเรา" แต่พอวันนี้เรากลับรู้สึกโดดเดี่ยว เหนื่อยกับการใช้ชีวิตที่พยายามทำให้มัน